Modlitwa o lepsze dni
Jennifer Clement

" - A teraz cię zeszpecimy - powiedziała mama". Żyjąc w naszej pięknej ojczyźnie, stale narzekamy na różne aspekty polskiej egzystencji: wadliwe prawo, bezrobocie, niskie zarobki i można tak bez końca. W tych wiecznych utyskiwaniach, nie zdajemy sobie sprawy, że istnieją na świecie kraje, które mogą stanowić istny substytut piekła na Ziemi. Gwarantuję Wam, że po przeczytaniu "Modlitwy o lepsze dni" zastanowicie się dwa razy, zanim wygłosicie jakąkolwiek krytyczną uwagę o Polsce. Prawdziwy "meksyk" poznacie bowiem dopiero w Meksyku. Jennifer Clement urodziła się w 1960 r. w Meksyku. Jest absolwentką Uniwersytetu w Nowym Jorku na kierunkach literatura angielska i antropologia, ukończyła również Uniwersytet Southern Maine z dyplomem magistra sztuk pięknych. Jej nazwisko znajduje się w zbiorze "The Encyclopedia of Contemporary Writers and Their Work", który dokumentuje prace "cieszące się najwyższym uznaniem w świecie literatury". Ciekawostką jest to, że pisarka zafascynowana jest postacią Marii Skłodowskiej-Curie. Obecnie mieszka w Meksyku. Ladydi mieszka w małej, górskiej wiosce w Meksyku, gdzie spotkać można praktycznie same kobiety - matki i ich córki. Mężowie bowiem w większości przypadków wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych, zakładając tam nowe rodziny. Miejsce to stało się więc terenem często odwiedzanym przez bezwzględnych handlarzy narkotyków, którzy porywają młode dziewczyny, aby zrobić z nich prostytutki. Matki w celu ochrony córek oszpecają je od najmłodszych lat lub przebierają za chłopców, by uniknąć porwania. Zabójstwa, gwałty, prostytucja to codzienne zagrożenia dla młodych Meksykanek mieszkających w Guerrero. Książka Jennifer Clement to zbeletryzowana forma rozmów, jakie autorka prowadziła przez wiele godzin z więźniarkami największego meksykańskiego więzienia dla kobiet. I pomimo faktu, że historie Ladydi i pozostałych bohaterek zazębiają się ze sobą, tworząc jednolitą całość, uważny czytelnik wyczuje inspirację autorki różnymi historiami kobiet. Kobiet, dla których własna natura stała się wielkim przekleństwem, budując wokół ich życia brutalny świat, w którym nie ma litości. To mocna, realistyczna proza, o której trudno zapomnieć. Podczas lektury bowiem krzyczało moje wewnętrzne ja z pytaniem - Jak to możliwe, by we współczesnym świecie działy się takie okropieństwa? W kraju, który kojarzy się nam z kolorytem i wspaniałym językiem. Aż trudno w to uwierzyć. Autorka wprowadza czytelnika w świat Ladydi, która przedstawia swoje życie na meksykańskiej prowincji bez patosu, jej relacja jest bowiem wręcz sucha i tym bardziej uderza we wrażliwość odbiorcy. Wyobraźcie sobie bowiem, że Wasze matki kopią dla Was dziury w ziemi, abyście mogły się schować na odgłos nadjeżdżającego samochodu. Wyobraźcie sobie częste naloty samolotów, które rozpylają środki chemiczne mające niszczyć uprawy narkotyków, a uderzające w konsekwencji w mieszkańców Guerrero. I wyobraźcie sobie sępy, których symboliczna obecność jest coraz bardziej widoczna. To niezwykle szokujący obraz, po którym trudno się otrząsnąć. Obecność karteli narkotykowych jest dla nastoletniej bohaterki niestety codziennością, która obdziera jej świat z niewinności. W prasie niejednokrotnie czytałam informacje dotyczące bulwersujących praktyk w Meksyku, jednak to właśnie książka Jennifer Clement uświadomiła mi, co tak naprawdę oznacza to dla zwykłego mieszkańca tego kraju, a w szczególności dla kobiety zamieszkującej te tereny. Nie była to łatwa lektura, zarówno pod względem fabularnym, jak i językowym, bowiem surowy przekaz jeszcze bardziej wywoływał we mnie szok i niedowierzanie. I nawet jeśli autorka nieco ubarwiła codzienność życia na meksykańskiej prowincji (w co wątpię), to nad tą lekturą nie można przejść obojętnie. "Modlitwa o lepsze dni" to gorzka i ciężkostrawna proza, która pozwala docenić kraj, w jakim żyjemy na co dzień. Historia kobiet, jaką zaserwowała mi Jennifer Clement długo wzbudzać we mnie będzie grozę i oburzenie. Polecam tę książkę czytelnikom o mocnych nerwach, wyłącznie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jennifer Clement mieszka w Meksyku i historia tego kraju stanowi inspirację dla jej twórczości. Do sięgnięcia po tę książkę skusił mnie przede wszystkim blurb i recenzja Asi z bloga Babskie Czytanie. Myślałam, że ta opowieść całkowicie zdobędzie moje czytelnicze serce i nie będę mogła się od niej oderwać. Było niestety trochę inaczej. Musiałam mocno ze sobą walczyć, by nie odłożyć tej historii na półkę z "nigdy nieskończonymi", bo po prostu mnie nie zainteresowała. Czytało mi się ją niezwykle gładko i szybko, ale odniosłam wrażenie, że w ogóle nie potrafię zaangażować się w tą opowieść, wejść do świata głównej bohaterki i przeżywać razem z nią wszystkie jej perypetie. A działo się sporo. Ladydi otrzymała imię po księżnej Dianie, której historia poruszyła do głębi jej matkę. Ta dwójka mieszka w małej miejscowości przy wielkiej górze, rozdartej na pół przez niebezpieczną autostradę. Ich dom jest równie skromny i pusty jak pozostałe. Wszyscy mężczyźni porzucili rodziny i uciekli do Stanów Zjednoczonych, w poszukiwaniu lepszej przyszłości. Pozostające w mieście kobiety sparaliżowane są strachem; każdego dnia obawiają się o swoje córki, które mogą paść ofiarą porywaczy z gangów narkotykowych. Policja nie chroni słabszych i bezbronnych obywateli, lecz współpracuje z bandytami. Ladydi dorasta w tym nieprzyjaznym środowisku, pod opieką matki alkoholiczki, z którą łączą ją trudne relacje. Po ukończeniu szkoły dostaje szansę, by wyrwać się z tego piekła. Czy uda jej się ją wykorzystać? Czy wielkie miasto, jakim jest Acapulco zapewni jej szczęście i bezpieczeństwo? "Zapamiętałam ten dzień, jako początek jej gniewu. Jej wściekłość była nasionkiem, które tego popołudnia zostało wrzucone do ziemi. Zanim (...), z nasiona zdążyło wyrosnąć wielkie drzewo rzucające cień goryczy na całe nasze życie." s. 143 Autorka często nagradzana jest za swoją twórczość w Stanach, ma tam również spore grono czytelników. Mnie niestety nie zachwyciła, spodziewałam się po tej książce więcej. Czuję niedosyt i jestem rozczarowana sposobem, w jaki Clement połączyła wątki. Brak porządku i płynnego przechodzenia z jednego tematu do drugiego. Podczas lektury miałam wrażenie, że Jennifer Clement wsadziła mnie do autobusu i posłała w nieznane drogą z wybojami. Recenzja z: www.book-loaf.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)