Mihrimah. Córka odaliski Tajemnice dworu sułtana. Księga IV
Demet Altinyelekliolu

Mihrimah nie potrafi poradzić sobie z pałacową rzeczywistością, w którą wciągnęła ją matka. Hürrem uczy swoją córkę intryg i władzy, aby wspólnie pokonać wrogów: Ibrahima i Mustafę. Młoda dziewczyna w obawie o życie własne, swojej matki i braci, zgadza się stanąć ramię w ramię z Hürrem . Jednak odpowiedzialność jaką zrzucono na jej barki, przytłacza ją. Hürrem wykorzystuje słabość Padyszacha do córki i to za jej pośrednictwem kieruje do niego wszystkie prośby. Młoda Sułtanka szybko uczy się, że władza, którą posiada sprawia, że może osiągnąć wszystko. Prawie wszystko. Mihrimah nie może mieć jednego: prawdziwej miłości i wolności. Hürrem, aby poszerzyć swoje wpływy chce wydać ją za obrzydliwego i chciwego Rustema, który, aby posmakować władzy zrobi wszystko. Dziewczyna nie jest zachwycona perspektywą poślubienia starszego mężczyzny, który jest w wieku jej ojca. Jednak czy ktoś potrafi powstrzymać Hürrem? Czy uda się to jej własnej córce?

Druga część okazała się trochę lepsza od pierwszej części. Z ciekawością wgłębiałam się metamorfozę Mihrimah. Jak z niewinnej i współczującej dziewczyny, zamienia się w intrygantkę, która zrobi wszystko dla swojej matki. Młoda Sułtanka żyła wśród strachu, pułapek, intryg i zabójstw. Z jednej strony lojalna wobec matki, a z drugiej pragnąca spokoju, miłości i wolności jakiej jej brakowało. Wokół tego całego chaosu ma w swoim otoczeniu najlepszą przyjaciółkę, której powierza wszelkie troski. Wiecie co? Tym wątkiem przyjaźni byłam najbardziej zachwycona, bo sprawiał, że książka była ciepła i przyjemna w czytaniu.

W tej części poznajemy Rustema, który ma bystry rozum, ale jest również chciwy i faktycznie obrzydliwy. Szczerze mówiąc nie dziwię się Mihrimah, że robiła wszystko, aby wyplątać się z tego małżeństwa. Było mi bardzo szkoda bohaterki, która w wieku piętnastu lat musiała wziąć na siebie taką odpowiedzialność. Byłam wściekła na Hürrem za to, że była gotowa poświęcić własną córkę dla sułtańskiego tronu.

W książce pojawia się również postać Sinana, który wybudował dla Mihrimah meczet. Jednak w jakim charakterze? Musicie przekonać się sami.

Powracając do postaci Mihrimah, autorka bardzo dużo poświęciła jej relacji z Sułtanem. Mihrimah była dla niego Słońcem i Księżycem oraz wielkim powodem do radości. Był dumny z inteligencji swojej córki i często prowadził z nią rozmowy o państwie, a nawet pokazywał jej obrady Dywanu, gdzie obydwoje byli skryci przed wzrokiem Wezyrów i Paszów. Dawał jej do zrozumienia, że gdyby nie była Sułtanką, zostałaby najlepszym pretendentem do osmańskiego tronu.

Tak jak w poprzedniej części było parę niedokończonych wątków. Jeśli chodzi o postać tajemniczego Marynarza z pierwszej części o Mihrimah, uważam, że nie wniosła ona wiele do książki. Nie do końca rozumiem, po co autorka ją wprowadziła.

Druga część o losach Mihrimah  opowiada o przyjaźni, nieszczęśliwej i nieodwzajemnionej miłości. O pragnieniu wolności ,która nie jest dana wszystkim. Przyjemnie czytało mi się tę książkę ,chociaż przyznam, że niewiele ma ona z historią. Jednak mi to nie przeszkadzało. Autorka skupiła się na tym, aby pokazać nam jak Mihrimah dusiła się w klatce, w której żyła. Pokazała w tej powieści kogoś więcej niż Sułtankę, u której stóp leży cały świat. Nadal uważam, że tomy o Hurrem były o wiele lepsze, te są trochę mniej, ale moim zdaniem warto mieć je w kolekcji.