Miasto w chmurach
Anthony Doerr

Magiczną przygodę z twórczością Anthony’ego Doerra zaczęłam od urzekającego „Światła, którego nie widać”, więc bardzo polecane przez wielu z Was „Miasto w chmurach” było naturalną jej kontynuacją. I zakochałam się w tej wielowątkowej powieści spinającej przeszłość, teraźniejszość i przyszłość ogromem szacunku i miłości do tego, co również mi najbliższe, do książek.

Bohaterów oddzielonych przez wieki, rzuconych w różne zakątki świata, a nawet na statek kosmiczny, łączy magia opowieści antycznego pisarza o ukrytym w chmurach tajemniczym mieście. Moc słów jest ogromna, gdy trafia na odpowiednie podłoże, a w tym przypadku pięcioro bohaterów cechuje otwartość i ciekawość świata, olbrzymia fantazja, ale i ból straty. Na życie każdego z nich spisana przed wiekami historia wywiera niebagatelny wpływ.

Podobnie jak w poprzedniej powieści Autora, bohaterowie i tej w większości są dziećmi, młodymi ludźmi, a postrzeganie z ich perspektywy świata jest tak szczere i trafne, że często bolesne. Tak cudowne i świeże jednak, bo pozbawione naleciałości, ograniczeń i schematów, którym z wiekiem mimowolnie się poddajemy.

Jednak okrutny świat stawia ich po przeciwnych stronach barykady. Losy Anny i Omeira stykają się podczas oblężenia Konstantynopola w XV wieku, a osiemdziesięcioletniego Zeno i zbuntowanego Seymora w niewielkiej bibliotece we współczesnym Idaho. Konstance osamotniona na statku kosmicznym będzie zmuszona przechytrzyć sztuczną inteligencję, by poznać prawdę o sobie. Każde z nich na swój sposób doświadcza bólu, samotności, niezrozumienia, odrzucenia i niesprawiedliwości. Ale nie obawiajcie się, ta powieść ma w sobie również olbrzymie pokłady pozytywnych emocji drzemiących we wnętrzu każdego z bohaterów. Niespotykaną siłę, determinację, nadzieję i ciekawość, by wyglądać przez to najpiękniejsze okno na świat, jakim są książki.

Naprzemienna narracja pięciorga postaci i zmieniające się linie czasowe spowodowały początkowo mętlik w mojej głowie, który jednak szybko zniknął zastąpiony ciekawością i zaangażowaniem w losy bohaterów. Piękno i bogactwo języka, liczne nawiązania do antyku, szkatułkowa misterna konstrukcja i ponadczasowe wartości, które niesie czynią z tej powieści dzieło wyjątkowe i wybitne, które każdy miłośnik książek powinien przeczytać. Bo stanowi swoisty hołd nie tylko dla słowa pisanego i jego mocy, ale również dla bibliotek, bibliotekarzy i tłumaczy, którzy swoją pracą przyczyniają się do tego, że nasze okno na świat otwiera się coraz szerzej.

O. Szustak zachwalał tę książkę. Dlatego do niej sięgnęłam. Moim zdaniem, przeczytawszy ją, stwierdzam, że nie jest to arcydzieło, jak on to mówił, ale na pewno to mocno ciekawa powieść. Dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła jak ta. Jest ona zbudowana oryginalnie. Po pierwsze rozgrywa się na kilku planach czasowych. To i inni wykorzystywali, ale ta dzieje się w przeszłości - i tu wątek Anny oraz Omeira jest tak barwny jak najlepsza powieść historyczna (powiem, że rozgrywa się w Bizancjum), po drugie dzieje się w teraźniejszości - i to jest wątek autystycznego Seymoura -(tutaj mamy znakomicie oddane problemy chłopaka, niczym w najlepszej powieści obyczajowej) i Zeno (tu też inny całkiem wątek obyczajowy) oraz w przyszłości postapokaliptycznej (i tu mamy klimat wyprawy w kosmos, postapokalipsa i bohaterkę Konstance). Wszystkich ich łączy jedna książka ze starożytnej Grecji. Pięknie autor pokazał rolę czytania, książek, fantazji i czegoś, co przez to wykracza poza codzienność. Wszystkie te równoległe wątki na koniec się łączą i wyjaśniają. Historie te tworzą zgrabną całość. 
Pięknie i z talentem udało się autorowi przechodzić płynnie od świata do świata, a każda z postaci nie rozmywa się cztelnikowi w jedno i się nie myli. No po prostu świetna powieść.