Cztery kobiety, cztery opowieści. Jedna przeplata się z drugą, tworząc barwne obrazy.
Jola – zapalona profesor arachnologii, dotychczasowy wróg wiązania się z kimkolwiek, dobiega pięćdziesiątki i zaczyna marzyć o założeniu rodziny. Podczas wakacyjnego wypadu w Tatry poznaje przystojnego górala, malarza Jędrka. Kiedy Jędrek oświadczy się jej, godzi się na małżeństwo.
Michalina – matka Joli, zawiedziona życiem, zgorzkniała, dawno przestała wierzyć w miłość. Jedyną istotą, którą potrafi obdarzyć uczuciem, jest Sima, suka rasy rottweiler. W obawie przed samotnością zawsze była przeciwna związkom swojej córki.
Wanda – przyjaciółka Joli, nie będąc szczęśliwa w małżeństwie, postanawia dokonać w swoim życiu drastycznych zmian. Zaczyna od samotnego wyjazdu w góry.
Hela – góralka z Murzasichla, teściowa Joli. Maluje na szkle obrazki, które chowa na dno rzeźbionej skrzyni. Co takiego przedstawiają, że są tak strzeżone? Ukryte myśli, niespełnione marzenia? A może wielką tajemnicę, której Hela nie może nikomu powierzyć? Droga życiowa partnerów kobiet też nie jest prosta. Jędrek, początkowo zafascynowany Jolą, zaczyna żałować decyzji małżeństwa. Michał z pozoru łatwo przyjmuje rozpad rodziny, a głęboko w duszy przeżywa dramat. Bartek, idealny, czuły i opiekuńczy mąż, ginie w górskiej wyprawie ratowniczej, a Hela dopiero po jego śmierci zdaje sobie sprawę, jak bardzo go kochała. Adam po latach dowiaduje się, że ma syna i pragnie go poznać, lecz Hela w obawie o reakcję syna jest przeciwna wyjawieniu tak długo strzeżonej tajemnicy?
Informacje dodatkowe o Malowanki na szkle:
Wydawnictwo: COMM
Data wydania: 2014-10-14
Kategoria: Obyczajowe
ISBN:
Liczba stron: 300
POLECANA RECENZJA
MALOWANKI NA SZKLE
Czy można nauczyć się miłości z książek? Z pewnością nie. Ale to one, opisane w nich emocje, nazwane pięknymi słowami uczucia, pomagają lepiej zrozumieć różne odmiany najważniejszego z uczuć.
Jola, bohaterka powieści Beaty Gołembiowskiej, jest kobietą dobrze po czterdziestce. Opiekuje się chorą matką i jej ukochanym psem, Simą. Jest nieszczęśliwa i sfrustrowana swoim staropanieństwem. Nienawidzi ich obu, śniąc o wolności, o ucieczce gdzieś daleko, najlepiej do Indii. Jedyne, co ją cieszy, to praca. A jest arachnologiem. Jej pasje to pająki i góry, które odwiedza samotnie raz do...
więcej
Kup książkę Malowanki na szkle
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Malowanki na szkle - opinie o książce
Jakiś czas temu poznałam pierwszą powieść Beaty Gołembiowskiej Żółta sukienka. Książka ta zrobiła na mnie dość dobre wrażenie, spodobała mi się wnikliwa, a z drugiej strony lekka w przekazie dość drastycznych scen fabuła. Dlatego też, gdy dostałam możliwość zapoznania się z kolejnym tytułem autorki - Malowanki na szkle - zrobiłam to z wielką chęcią.
Zaczyna się dość niepozornie. Jola pracuje na Uniwersytecie, wykładając arachnologię. Swój cały czas poświęca pasji, którą są pająki oraz swoim studentom, z którymi bardzo chętnie spędza wolne chwile. Mieszka z matką Michaliną, która po zawodzie miłosnym, takie samo życie stara się ułożyć swojej córce. Jola nigdy namacalnie nie otrzymała choćby najmniejszego wyrazu miłości ze strony swojej matki, która całe swoje uczucie przelewa na sukę Simę. Wyjazd Joli w Tatry i poznanie przystojnego górala, malarza Jędrka powoduje wybuch uczucia między nimi. Gdy ten proponuje jej małżeństwo, kobieta zgadza się bez zastanowienia. Co zmieni wyjazd Joli do Murzasichla, jaką tajemnicę odkryje? Co łączy jej matkę i przyszłą teściową Helę?
Jola - pięćdziesięciolatka, oddana bez reszty swojej pasji, pragnie po wielu latach w końcu związać się z mężczyzną. Michalina - matka Joli, zdradzona w młodości, bojąca się samotności, zachowuje się tak, aby córka jej nie zostawiła samej. Wanda - przyjaciółka Joli, niespełniona w małżeństwie, z tajemnicą sprzed lat. Postanawia wyjechać na kilka dni w góry. Hela - teściowa Joli, oddana pasji malowania na szkle, jednak nikomu obrazków swoich nie pokazuje. Jaką tajemnicę one kryją?
Autorka swoją opowieść snuje niespiesznie, jednak już od samego początku wyczuwa się specyficzną góralską atmosferę. Nie wiem, czy to poprzez opisy czy plastyczne pióro autorki, mogłam bez żadnego problemu przenieść się w wykreowany przez nią świat.
Cztery kobiety, cztery historie, każda na swój sposób tragiczna. Fabuła nakreślona jest z perspektywy kilku osób. Poznajemy tak naprawdę jedną historię, ale widzianą w oczach innych bohaterów. Lubię takie przedstawienie historii, pozwala ono na dogłębniejsze poznanie emocji każdego z bohaterów, jego punktu widzenia danej sytuacji.
Malowanki na szkle to historia kobiet, jednak narratorami staną się również mężczyźni. Wprowadzenie tych rozdziałów do historii pozwoliło na świeższe spojrzenie na wydarzenia. Pozwoliło to na udowodnienie, że mężczyźni pomimo ,,grubej skóry" również mają uczucia, ciężko odnajdują się w temacie zdrady, i podejmują trudne wybory.
Jednak wydaje mi się, że Malowanki na szkle to szczególnie historia Joli. Kobiety twardo stąpającej po ziemi, dążącej do wcześniej postawionego celu, jednak nie raz postawionej przed trudną decyzją, która doprowadza do łez.
Michalina stwarza początkowo obraz osoby negatywnej, która poprzez swoje cierpienie stara się również ,,zatruć" życie swojej córki. Jednak, gdy w końcu decyduje się na szczerą z nią rozmowę, zaczyna wzbudzać sympatię.
Należałoby również wspomnieć o osobie Jędrka, mężczyzny, który nie potrafi pogodzić się ze śmiercią swojej ukochanej żony. Robi ze swego mieszkania pewnego rodzaju muzeum jej poświęcone, nie potrafi pożegnać się z przeszłością, a kobiety zaczyna traktować przedmiotowo. Dopiero poznanie Joli, sprawia, że powoli, ale jednak, zaczyna się zmieniać.
Cóż mogę powiedzieć o Malowankach na szkle? To książka, która wciąga od samego początku swoją magią Tatr, jak również magią pióra autorki, która w piękny sposób kształtuje przedstawianą historię.
W powieści autorka przemyciła emocje związane z latami dzieciństwa. To jak ukształtują się nasze wczesne lata życia, bardzo mocno wpłynie na naszą przyszłość. Jednak z drugiej strony nie należy mocno w tę przeszłość wracać, gdyż szczególnie te negatywne emocje mogą się w niekontrolowany sposób odbić na naszej przyszłości. Nie należy tego szczególnie długo rozpamiętywać, a zamknąć szufladkę i żyć dalej.
Beata Gołembiowska według mnie dopracowała powieść w każdym calu. Mocno wykreowani bohaterzy, świetnie nakreślona fabuła, mnóstwo emocji, które może nie doprowadzają do łez czytelnika, jednak pozostają na długo w pamięci.
Polecam gorąco.
