Madame Tussaud
Michelle Moran

Napisana lekkim językiem powieść, mimo swej grubości i wystepowania wielu postaci, czyta się szybko i bez znużenia. Wielki plus dla autorki za przybliżenie tamtej epoki! Spokojnie niektóre fragmenty książki mogłyby posłużyć na lekcjach historii! Niezwykły talent głównej bohaterki przynosi jej najpierw zaszczyt- zainteresowanie królewskiej pary wystawą jej prac, a potem wątpliwą przyjemność-wykonywanie głów pośmiertnych straconych osób.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wiele barwnych postaci i głowna bohaterka-kobieta niezwykła. Mamy tu bardzo dokładnie opisane wnętrza pałacu, kościołów i wielu miejsc, stroje a także fryzury, a nawet potrawy z ówczesnej epoki. Zobaczyć ekranizację tej ksiązki-to byłby zaszczyt:) I nie zgadzam się z Monalizką,że "Zabrakło więcej analizy psychologicznej Marie, trochę ona ,ginie" pośród tych znamienitych postaci- i to w sumie jedyne co mogę zarzucić lekturze. Bardziej jest opisywana przez czyny niż poznanie jej myśli." Przeciez niemal bez przerwy mamy przemyślenia Marie! Wiemy,jak bardzo cierpi gdy ma wykonywać modele głów znajomuch osób,wiemy jakie ma zdanie nt. pary królewskiej itd.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tytułową bohaterką jest Marie Grosholtz, odznaczającej się talentem robienia figur oraz modeli twarzy z gliny. Jej wystawa figur woskowych- znanych postaci, którą prowadzi razem z wujem, przyciąga znamienitych widzów, na czym jej rodzina zarabia.Ambicja (chce być znaczącą kobietą) zaprowadza Marie pomimo przestróg z rodziny na dwór królewski. Plastyczne opisy pałacu- kontrast między przepychem a smrodem tłumu żebraków sprawiają, jakby czytelnik był ,,tam" wraz z bohaterką. Ciekawym fragmentem jest też jej wizyta u markiza de Sade, w więzieniu Bastylii. Marie aby go wyrzeźbić, chciała poznać o nim prawdę, wiedzieć do jakiej deprawacji mogą być zdolni ludzie. Lecz autorka nie skupiła się wyłącznie na losach Marie. Lektura poprzez czasy, w których toczy się akcja- czasy Rewolucji Francuskiej, dotyka tematów składających się na życie społeczne, polityczne. Najważniejsze z nich to: nastroje pospólstwa, które żyje w biedzie; niepopularność monarchów; czyny Stanów Generalnych. Książę Orleanu (kuzyn króla) tworzył teorie spiskowe i aktywnie popierał bunt manipulując ludem, chcąc aby rodzina Grosholtz się do niego przyłączyła. Widać wpływ amerykańskiej deklaracji niepodległości. Jednak we Francji w latach 1788- 1794 wolność od monarchii przynosi anarchię na ulicach, chaos, rozlewy krwi- możliwość zabijania bez strachu przed karą. ,,Nie sposób uwierzyć... Paryż stał się miastem duchów." Pojęcie patriotyzmu uległo wypaczeniu. To, co się działo, ten terror i istne szaleństwo, przerosło twórców tej ,,wolności" takich jak m. in. Robespierre. Zadziwiają absurdy, które ukazała Moran. Jak król czy królowa mieli dobrze rządzić Francją, jeśli nie znali sytuacji w kraju i nikt im o tym nie mówił? Hasła o równości i sprawiedliwości wykrzykiwane były głośno, ale wina czy niewinność wynikały z koneksji czy pochodzenia. Zabrakło mi więcej analizy psychologicznej Marie, trochę ona ,,ginie" pośród tych znamienitych postaci- i to w sumie jedyne co mogę zarzucić lekturze. Bardziej jest opisywana przez czyny niż poznanie jej myśli. Na pewno odważna, poślubiła ambicję, wyrachowana pcha się w niebezpieczne miejsca, w których widzi szanse dla rozwoju salonu. Ale też nie pozostała obojętna na losy krzywdzonych. Potrzeby salonu i pragnienie sukcesu stawia ponad własne bezpieczeństwo, szczęście o boku ukochanego mężczyzny- to odkłada na ,,potem". ,,Rose Bertin ubrałaby samego diabła, gdyby jej za to zapłacił. Ale czy ja jestem inna?" Na to pytanie wprost Marie nie daje odpowiedzi. Ona i jej rodzina lawirowali między stronnikami monarchii a tłumu- szkoda, że nie znana jest jej opinia na temat rewolucji. Niejednokrotnie Marie i jej rodzina stawali przed dylematami. Ona sama miejscami jest jak figura woskowa, należy do narodu, musi wypełniać żądania rozwydrzonego tłumu spragnionego krwi, by ocalić życie- to ją zmienia. I za pewne rzeczy trzeba zapłacić. Myślę, że największe wrażenie wywiera sposób, w jaki pisarka potraktowała ideę, która zwykle uważana za błogosławieństwo, tu jawi się jako przekleństwo- wolność. Jej zbyt wiele, która przyszła za szybko, przyniosła Francji niebezpieczeństwo. Czytanie o losach jednostek na tle tych burzliwych wydarzeń historycznych było niezmiernie ciekawe, bo dobrze oddany jest ,,duch" epoki. ,,Madame Tussaud" polecam miłośnikom przechadzek po dawnych czasach, powieści zaskakujących i intrygujących.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Madame Tussaud" wywołała we mnie dużo emocji. Odczucia podobne jak przy okazji "Łączniczek": co innego usłyszeć suche fakty, że odbyła się rewolucja, że ponad czterdziestu tysiącom ludzi obcięto głowy, a co innego przez kilkaset stron poznawać indywidualne historie Yachina, Camille'a, Johanna czy Lucille. Nawet, jeżeli są one podkoloryzowane na potrzeby powieści.

Choć minęło kilka dni odkąd skończyłam czytanie "Madame Tussaud", wciąż nie mogę wyjść z jej świata. To mi pokazuje, jak dużo dała mi książka.

"Rewolucja naprawdę uczyniła nas równymi. Teraz wszyscy jesteśmy biedni
i głodni i nosimy łachmany."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)