Linda
Leif GW Persson

Wczoraj wspominałam o Czarnej Serii. Wspominałam również, że bardzo sobie cenie kryminały, które wychodzą nakładem Wydawnictwa Czarna Owca. W zeszłym tygodniu przeczytałam już kolejną powieść autorstwa szwedzkiego mistrza kryminału skandynawskiego- Leifa GW Perssona. Czytałam już "Umierający detektyw" recenzja TU. Przypomnę Wam pokrótce sylwetkę pisarza. Leif GW Persson jest profesorem kryminologii. Pracował jako kryminolog, konsultant, doradca naukowy i rzeczoznawca w Ministerstwie Spraw Społecznych, w kancelarii premiera i Ministerstwie Sprawiedliwości. Obecnie pracuje w komendzie głównej policji. Od lat współpracuje z policją przy rozwiązywaniu zbrodni. Jest także prowadzącym programy telewizyjnego "Wanted" . Na swoim koncie ma osiem powieści, setki artykułów oraz felietonów. "Linda" opowiada historię pewnego zabójstwa. W malutkim szwedzkim miasteczku dochodzi do brutalnego gwałtu i zabójstwa młodej kobiety- tytułowej Lindy. Linda nie jest byle jaką  kobietą. Jest ona adeptką szwedzkiej policji. Na miejscu zabójstwa - w mieszkaniu matki ofiary znaleziono liczne ślady, w tym także elementy odzieży oraz DNA sprawcy. Jednak miejscowa policja czuje się bezradna w tej sytuacji i prosi o pomoc policje ze Sztokholmu. Do śledztwa zostaje wydelegowany Evert Bäckström , który zarządza, by wszelkim mężczyzną z otoczenia Lindy poprać próbki DNA. Ale czy to ma sens? A może zabójca nie wybrał kobiety celowo? Może pomylił ją z kimś innym?
Uznanie należy się pisarzowi , za postać Everta Bäckströma. Jest on dziwnym typem policjanta. Jest kobieciarzem (żadnej nie przepuści, każdą oceni fachowym męskim okiem), flejtuchem ( na koszt policji oddaje swoje "brudy" do pralni), nie szanuje współpracowników (jego przemyślenia na ich temat, są gruntownie zawarte w dialogach. Jest on także postacią komiczną . Najlepiej jadłby, piłby, uwodził kobiety i za wszystkimi mężczyznami biegał z wacikiem, a być może trafi przypadkiem na zabójce. Lubi jak za niego odwala się całą robotę, by on mógł zebrać zaszczyty.
Tekst " wacikiiem go..." to hasło sztandarowe policjanta. Nie lubi on krytyki, kontroli, by w końcu za podrywanie dziennikarki (którą swoją drogą także chciała na tym swoje ugrać) oraz za naciąganie centrali na koszty za pranie bierze go szef na dywanik....
Duńczycy napisali o "Lindzie", że jest to doskonale napisana, uszczypliwa satyra policyjna. I, że Perssson jest w doskonalej formie. Zgadzam się z nimi w 100%. Ta powieść jest o niebo lepsza od "Umierającego detektywa". Niektórzy mogą narzekać, że nie ma pogoni, ucieczki i zawrotnej akcji. Mnie to kompletnie nie przeszkadza. Autor skupił się na dedukcji, strategii działania, grzebania, poszukiwania wątków łączących ofiarę ze sprawcą. Wszystko jest gruntownie przemyślanie, połączone oraz okraszone sarkastycznym poczuciem humoru. 
Powieść liczy sobie prawie 600 stron, ale ja pochłonęłam w dwa dni. Czytałam i czytałam, by wiedzieć kto i dlaczego. Język jest tak plastyczny, dialogi są liczne i dopracowane, że oczy same błądzą pomiędzy linijkami tekstu. Polecam gorąco.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moim zdaniem to trochę nudna książka, w której akcja bardzo się ciągnie, a przede wszystkim pokazuje, jak nie powinni pracować policjanci. To wręcz cud, że udaje się im znaleźć mordercę. A poza tym wiele razy powtarza się słowo ,,powiedział/powiedziała". Książka rozpoczyna się od znalezienia ciała zamordowanej Lindy. Znajduje je sąsiadka. Margareta Eriksson. Na miejscu jako pierwszy zjawia się podkomisarz Gustaw von Essen oraz aspirant Patrik Adolfsson. Sąsiadka miała klucze do mieszkania, a weszła, bo było otwarte okno, a padał deszcz. Komendant policji dzwoni do dawnego kolegi i prosi o pomoc. Sprawa zostaje przekazana inspektorowi kryminalnemu, a jest nim Evert Backstrom (przy niektórych imionach i nazwiskach powinny być kropeczki nad samogłoskami, ale nie ma jak ich zrobić), który ma rybkę Egona. Do pomocy bierze pięć osób: Jan Lewim, Jan Rogersson, Knutsson, Thoren oraz Eva Svanstrom. Zamordowana chodziła do szkoły policyjnej w Vaxjo. W książce ciągle jest mowa o piciu piwa i innych alkoholi i ciągle myślą o jakichś rozrywkach. Wydaje się, że akcja idzie tak ociężale, że policja jest sprawą mało zainteresowana. Wygląda jakby to było jakieś sprawozdanie. Ofiara nazywała się Linda Tallin i dowiadujemy się tego dopiero na 56 stronie. Policja ma wiele dowodów, pod łóżkiem zwinięte męskie bokserki. Jednym z sąsiadów Lindy był Marian Gross z Polski. Policjanci robią listy podejrzanych i sprawdzają ich DNA. Mowa jest również o innym polaku Leszku Barańskim, który jest zamknięty w szpitalu psychiatrycznym. Ślady DNA na miejscu zbrodni zaznaczyli aż w 8 miejscach i były też pozostawione przez mordercę buty Reebok. Wspomniane jest również o weselu w Dalby, na które przychodzi dawny chłopa panny młodej z AK 4 i zabija ich, ale to nie ten sam morderca. Podejrzewają też jej kolegę ze szkoły policyjnej - czarnoskórego Erika Rolanda Lofgrena. Badają DNA setek osób. Pomaga im też profiler, a mieszkańcy zakładają stowarzyszenie Mężczyźni z Vaxjo przeciwko Przemocy wobec Kobiet. Poza tym dochodzi do kolejnego napadu na kobietę, ale podejrzany ucieka, gdyż krzyk kobiety obudził jej sąsiadów. Niektórzy uważają, że zmyśliła to wszystko. Jest też gwałt na 14-letniej dziewczynce. Najwyższy szef Backstroma - Lars Martin Johannson - zastanawia się, co oni tam wyrabiają i kto posłał tam Backstroma. Mają tyle dowodów i brak mordercy. W tym czasie też Carin zgłasza skargę Bakstroma o gwałt, ale policja bierze to za napastowanie seksualne. Johannston chce go zastąpić. Wysyła tam Holt i Matei. Kiedy tam jadą okazuje się, że Backstrom złapał mordercę. Zaskakujące jest to, kim jest morderca. Chociaż tyle ciekawego z przeczytania tej książki. Ale ten nie przyznaje się, a potem, że nic nie pamięta i ma czarną dziurę. Ma dwie linie obrony. Zostaje skazany za zabójstwo na odsiadkę w zamkniętym oddziale psychiatrycznym.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejny kryminał w mojej kolekcji. I cóż mogę napisać. Niby dobrze się czyta, ale jakoś tak, czegoś mi mi w tej książce brakuje. Autor barwnie opisuje inspektora Backstroma prowadzącego śledztwo w sprawie morderstwa młodej policyjnej adeptki. Jego zadufanie w sobie, nieudolność prowadzenia sprawy, pławienie się w rozrywkach i alkoholu nie pomagają w rozwiązaniu problemu. Powolność i spokój, którą tak lubię u Mankela, tutaj mnie trochę drażniła. A nie jestem uprzedzona do innych pisarzy skandynawskich. Bardzo lubię kryminały, ale ten raczej nie jest moim ulubionym.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)