Latarnik
Karol Kłos

Powieść jest dziennikiem dojrzałego mężczyzny. Nie znajdziemy tu dat, lecz numery. Czytelnik przyzwyczajony do dialogów, może się zawieść, bowiem nie znajdzie tu ich. Autor bawi się słowem, językiem polskim, nie stroni od powtórzeń. Widać, że autor ma wiele ciekawych rzeczy do powiedzenia. A to o pracy w latarni (bowiem sam jest latarnikiem), a to o turystach, problemach sąsiada, perypetiach z lokalną władzą, czy to o bezrobociu i braku perspektyw. To, w jaki sposób postrzega otaczający go świat, jest dla czytelnika niezwykle ciekawy. Czasem bawi, ironizuje, a innym razem jest sentymentalny. Szczególnie rozbawiło mnie wyrabianie dowodu osobistego. Do końca nie wiadomo co jest rzeczywistością, a co fikcją. Dostrzegłam też w bohaterze zaburzenia osobowości, utożsamianie się raz z mężczyzną, innym razem z kobietą. Powodowało to moją dezorientację, ale i ciekawość. Czytając tę powieść zastanawiałam się, ile jest w niej fikcji literackiej, a ile prawdziwego życia autora. Dodatkowym smaczkiem dla miłośników literatury polskiej i zagadek jest kilka fragmentów odsyłających do twórczości Stefana Żeromskiego, ale fragmenty te trzeba wytropić! Książka nie należy do lekkich, ale czasami warto sięgnąć po coś trudniejszego, przystanąć, zastanowić się, poddać refleksji... Warto przeczytać i popatrzeć na świat oczami latarnika.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

ujdzie

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Latarnia morska, brzeg morza, szum fal, wczasowicze na plaży, praktykantki, picie alkoholi, bitwa u bramy ogrodu, problemy sąsiada, a do tego bezrobocie. Realizm mieszający się z groteską, odrobina humoru przyprawiona sentymentalizmem. W zasadzie nie wiadomo w co można uwierzyć, a co potraktować z przymrużeniem oka.

Karol Kłos – elektryk, były redaktor lokalnej prasy, reporter mediów elektronicznych, fotograf amator, latarnik.

Ta latarnia wciąż na mnie patrzy z wysoka, wciąż mnie obserwuje. Ona jedyna wie, co nas łączy nierozerwalnie ze sobą, ona wciąż o tym pamięta.

Latarnik został napisany w formie dziennika/pamiętnika, który opisuje wydarzenia z życia autora. Tytuł jest prosty i zapamiętywalny. Prawdopodobnie utwór go ma ze względu na zawód Karola Kłosa.

Książka nie jest dla wszystkich. Mi nie przypadła do gustu. Być może dlatego, że wolę czytać mroczne i krwawe thrillery lub bajeczne i zaskakujące powieści fantasy, ale to nie czyni książki złą.

Okładka jest prosta i w 100% nawiązuje do treści.

W trakcie czytania często się uśmiechałem i myślałem: "kurczę, ale to jest ciekawe". Widać, że autor ma dystans do siebie, co sprawia, że książka może wydawać się nam jakąś obyczajówką, a nie pamiętnikiem. Wydaje mi się, że niektóre sytuacje są zmyślone, aby nadać ciekawości utworowi, ale wieżę, że niektóre z nich naprawdę się przydarzyły.

Książka podzielona jest na rozdziały. Jedne są dłuższe (na kilka stron) inne nieco krótsze (parę zdań). Wszystko luźno połączone ze sobą.

Autor porusza bardzo dużo ciekawych tematów, np. pracy, kobiet, bezrobocia, przyjaciół czy turystów.
Nie mówiłem o taborecie? No więc na miejscu przeznaczonym dla kierowcy nie było fotela, takiego jak zwykle jest w innych samochodach. W naszym samochodzie na tym miejscu stał taboret, przeniesiony tam z kuchni za zgodą mojej mamy

Utwór polecam tym starszym i tym młodszym (ale bez przesady...). Na pewno nieraz się uśmiechniecie, lecz może się także przydarzyć wam to, co mi czyli niechęć do czytania ze względu na dość małą ilość dialogów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dziennik latarnika prowadzony z niespotykaną zmysłowością, a opisywane wydarzenia, obrazy czy uczucia przedstawione tak malowniczo, jak do tej pory spotkałam jedynie w twórczości Stefana Chwina.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)