Ładne kwiatki
Sue Margolis

Po „Ładne kwiatki” Sue Margolis sięgnęłam ot tak, dla odprężenia, w nadziei na łatwą, lekką i przyjemną lekturę. Moje oczekiwania w stu procentach zostały spełnione, a nawet więcej – przeczytałam ciekawą i zabawną historię, którą określiłabym jako romantyczną komedię pomyłek ze sporą dawką humoru. Zerknąwszy na pierwsze dwa zdania, które brzmią: „Trup miał wzwód? To właśnie próbujesz mi powiedzieć?” od razu wiedziałam, że muszę się dowiedzieć, o co w tym chodzi. I w ten sposób wtargnęłam do świata trzydziestokilkuletniej Abby Crompton – florystki, delikatnej kobiety ze zmysłem artystycznym, która właśnie rozkręca swoją własną firmę. Jej urocza kwiaciarnia o wdzięcznie brzmiącej nazwie „Ładne kwiatki” to miłe, nietuzinkowe miejsce przesycone całą gamą barw i zapachów. Do prowadzenia interesu bohaterka zatrudnia Martina Robertsa zwanego Stokrotą, który jest jej prawą ręką, przyjacielem i… gejem. Mężczyzna nie ustępuje swojej pracodawczyni, jest fanem wszelkiej stylistyki i mody. Spod jego rąk wychodzą prawdziwe kwietne dzieła sztuki, a do tego jest przezabawną i ciepłą osobą, która często najpierw mówi, a potem myśli. Jego uczuciowe perypetie dostarczają mnóstwa uśmiechu i zabawy. W kwiaciarni częstym gościem jest także Sophie – najlepsza przyjaciółka właścicielki, która wspiera Abby w każdej sprawie. Kiedy kwiaciarnia staje się miejscem kręcenia filmu, oboje z Martinem dzielnie pomagają właścicielce. Nie mogę też zapomnieć o Danie – reżyserze niskobudżetowej produkcji, który zupełnie niespodziewanie pojawia się w życiu Abby, żeby być może pozostać w nim na nieco dłużej. Panna Crompton od kilku miesięcy jest w związku z Tobym – pedantycznym bogatym prawnikiem z arystokratycznego rodu, który za kilka tygodni ma zostać jej mężem. Dziewczyna jest „po uszy” zakochana, ale coraz bardziej martwi się o ich wspólne relacje. Problemy Toby’ego tłumaczy przepracowaniem i brakiem czasu, ale czy faktycznie taka jest przyczyna…? 

„Ładne kwiatki” to zabawna historia, w której sporo się dzieje. Bohaterowie to prawdziwi indywidualiści. Podobała mi się Abby z jej przedsiębiorczością w samodzielnym życiu. Drażniła mnie trochę swoją uległością, łatwowiernością i naiwnością w kontaktach z narzeczonym, ale składam to na karb zaślepienia miłością. Toby od początku nie przypadł mi do gustu. Taki zmanierowany elegancik żyjący w zgodzie z mamusią i wykorzystujący swoją dziewczynę. Byłam przekonana, że coś tu nie gra i nie myliłam się… Bardzo polubiłam Stokrotę, jego dobre serce, opiekuńczość i charakterystyczny sposób bycia. No i Dan, który pomimo swoich sekretów wydał mi się uczciwym i dobrym człowiekiem.

Jak więc widzicie cała gama interesujących postaci (wszystkich nie sposób wymienić), różne charaktery, intrygujące wydarzenia, komiczne sytuacje i ich nie zawsze przewidywalne skutki, to tylko część powodów, dla których warto sięgnąć po tę powieść. Jeśli zatem macie ochotę na odprężający wieczór w towarzystwie lekkiej, łatwej i przyjemnej książki to „Ładne kwiatki” zapraszają.
 
Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Komedia romantyczna o miłości godnej kinowego ekranu !" zawołało do mnie z okładki książki Sue Margolis "Ładne kwiatki". No , pomyślałam sobie - zapowiada się ciekawie. Wzięłam, poznałam, przeczytałam. I dobrze, że była to półka miejskiej biblioteki, a nie księgarni. Bo straciłabym jakieś 30 złotych. Bohaterką jest kwiaciarka, Abby. Poznajemy ją w momencie, w którym wybiera się na kolację zapoznawczą ze swoją przyszłą teściową, Lady Penelope. Potem następuje kilka zbiegów okoliczności, obecny narzeczony być nim przestaje i , jak to zwykle w tego rodzaju pozycjach bywa na horyzoncie objawia się nowy przystojniak. Wszystko ładnie, pięknie, akcja wprawdzie jak najbardziej przewidywalna, ale to w końcu nie o to w komediach romantycznych chodzi. Większy problem miałam w tym, że tej całej Abby to ja po prostu nie polubiłam. Jej problemy na pewno nie byłyby moimi problemami, a podejście do miłości i życia w ogóle - też jakoś nie bardzo. Poza tym styl pisania autorki zupełnie mi nie przypadł do gustu, jak w przypadku mało której książki. Nie będę pisać że nie polecam, bo może znajdzie się dużo osób, którzy przy lekturze "Ładnych Kwiatków" się odprężą, ale ja z całą pewnością nie należę do ich grona. W szkolnej skali ocen historia ta mogłaby dostać ode mnie co najwyżej ocenę dopuszczającą. I boję się aż sięgnąć po "Gucci, gucci łapci."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)