Ksin na Bagnach Czasu
Konrad T. Lewandowski

"Ksin na Bagnach Czasu" jest ostatnią częścią "Sagi o kotołaku". Byłam ogromnie ciekawa tego tomu, ponieważ został on napisany po 27 latach od rozstania autora z serią. Nie będę ukrywać, że spodziewałam się epickiego zakończenia serii, łączącego w sobie najlepsze jej elementy - a więc humor, przygodę i fascynujące rozwiązania (przede wszystkim w kreacji światów).

Tytuł książki nawiązuje do przesuwania Amarsin poprzez strumień czasu. Obserwujemy tu spotkania z kolejnymi "pokoleniami" mieszkańców, gdzie niektóre z nich zmuszają bohaterów do sięgnięcia po broń, a inne kończą się pokojowo. Ksin wyjątkowo dobrze odnajduje się w nowej roli i... w zasadzie niemal wszystko przychodzi mu z zadziwiającą łatwością, a Amarsin, które odnajduje swoje miejsce, rozwija się z prędkością światła. Prawdę mówiąc, wszystko w tej powieści dzieje się niezwykle szybko i w wielu miejscach odniosłam wrażenie, że autor chce zwyczajnie jak najszybciej zakończyć swoją sagę...

Na tym zabójczym tempie ucierpiała zarówno kreacja świata (albo raczej światów), jak i bohaterów. Rozwój Amarsin został opisany jedynie wzmiankami, a postaci - poza bohaterami z wcześniejszych tomów - nie zapadają w pamięć. Zdają się być jedynie pionkami w nowej powieści Konrada T. Lewandowskiego, dla czytelnika są obojętni, nie mają znaczenia. Znane postaci również nie zostały jakoś specjalnie rozwinięte, może poza moją ukochaną Arpią, przemianą Amarelis i historią miłosną Sarema. Reszta... po prostu jest. I tyle. 

Elementem "Ksina na Bagnach Czasu", który ogromnie mi się spodobał, była przemiana samowystarczalnego miasta i popadłych w stan zobojętnienia mieszkańców. Amarsinianie, którzy mieli wszystko niemal od tak, popadli w letarg i pokonały go dopiero spotkania z "mieszkańcami" z innych czasów, które zmusiły ich do działania. Nowe wyzwania i realne zagrożenie obudziły ich ze "śpiączki", pokonały rutynę. Bardzo przypomina mi to obecne czasy - współczesne udogodnienia często wpędzają nas w ramiona marazmu i samozadowolenia, których zazwyczaj nie zauważamy...

Finał "Sagi o kotołaku" zawiódł mnie. W ostatni tom wkradła się dziwna schematyczność, a niebezpieczeństwa, którym stawiają czoła Ksin i jego sojusznicy, rozwiązane są w zbyt prosty dla bohaterów sposób - z łatwością wychodzi im nawet przechytrzenie demonów. Nie rozumiem również pośpiechu autora z fabułą. Ironicznie podsumowując: "Ksin na Bagnach Czasu" potrzebował więcej czasu...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

ZAGUBIONY W CZASIE Saga o Kotołaku to zdecydowanie jedna z najlepszych polskich serii fantasy. Kiedy Konrad Lewandowski 26 lat temu wydał jej pierwszy tom był zaledwie debiutantem, utalentowanym, ale nie do końca panującym nad literacką materią. Dlatego też po ponad dwóch dekadach rozpoczął pracę nad wznowieniem opowieści o Ksinie, poprawionym i opowiedzianym zgodnie z chronologią zdarzeń. I był to strzał w dziesiątkę. Cykl nabrał wreszcie właściwych kształtów, w pełni wykorzystując różne wcześniej nieeksploatowane elementy, a teraz, po trzech latach publikacji w końcu pojawia się ostatni tom. Lewandowski rozwija w nim do formy powieści wątki znane z opowiadania ,,Ludzkie ciepło", w świetnym stylu kończąc swoją i naszą przygodę z Kotołakiem. Ksin i jego ludzie dotarli do celu wędrówki i zamieszkali nad brzegiem Morza Czasu. Miasto Amarsin, nazwane tak na cześć królewskiej pary, to miejsce niezwykłe, jego mieszkańcy mają pod dostatkiem wszystkiego, czego tylko potrzebują, a wszelkie niezwykłości dziejące się na Bagnach Czasu nie wydają się nieść szczególnego zagrożenia. Ludzie nauczyli się wykorzystywać specyfikę miejsca, w którym podstawowym wymiarem jest czas do własnych celów, tu plony rosną w ciągu tygodnia, morze wyrzuca mnóstwo przydatnych przedmiotów... Raj? Utopia? Ksin czuje to zupełnie inaczej i nie chodzi tylko o fakt, że nie ma tutaj czym rządzić. Zastały stan rzeczy rozleniwił ludzi, na domiar złego pozostaje otwarta kwestia poprzednich koczowników, którzy znaleźli to miejsce. Nie powrócili z wieściami o nim, a zarazem nie ma tu ich ciał. Wprawdzie w przestrzeni już dalej udać się nie mogli, jednak w czasie to zupełnie inna sprawa. Póki co jednak ważniejsze rzeczy zaprzątają głowę Ksina. Jego małżonka jest w ciąży, powinno już dojść do rozwiązania, jednak klątwa przeszła na dziecko i powoli dokonuje się jego przemiana w łonie matki. Do tego siostra królowej musi zmagać się z równie długo trwającym stanem błogosławionym, bowiem nie może urodzić przed żoną Kotołaka. Wkrótce pojawia się sposób rozwiązania obu problemów, ale jak zawsze ma on swoją cenę. I to bardzo wysoką. Pierwotna Saga o Kotołaku (że określę ją takim właśnie mianem), ukazywała się w latach 1991-2006 i zamknęła się na pięciu tomach. Rok później Lewandowski w magazynie ,,Fantastyka: Wydanie specjalne" opublikował opowiadanie stanowiące zwieńczenie opowieści. Historia ta lepiej sprawdza się jednak jako pełnoprawna powieść. Tak, jak to było w przypadku poprzednich książek o Kotołaku, tak i tu autor w pełni wykorzystuje jej fabularne możliwości. Najciekawsza jest oczywiście sama koncepcja miejsca, które mierzy się nie odległością, a czasem, pod pewnymi względami przypomina ona to, co widzieliśmy w zaświatach w trzecim tomie ,,Diabłu ogarek" tego pisarza. Podobieństwa kończą się jednak na wykorzystaniu niezwykłych właściwości obu miejsc wbrew ludzkiej percepcji, reszta to zupełnie nowe, fascynujące pomysły, którym warto przyjrzeć się bliżej. Mocną stroną powieści Lewandowskiego jak zwykle pozostaje ich lekkość stylu. Jest prosto, jest z humorem, nie znajdziecie tu literackich fajerwerków czy głębi, ale tym bardziej nie zostaniecie zanudzeni. Poza tym w pisarstwie autora nie czuć płytkości, jaka cechuje większość rozrywkowych pozycji dostępnych na rynku. W skrócie, warto Ksina poznać. Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/03/28/ksin-na-bagnach-czasu-konrad-t-lewandowski/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jakby nie patrzeć, następuje tu zwieńczenie pewnych wątków, ale jak na ostatnią część serii spodziewałam się czegoś więcej. Fabuła w przypadku "Ksina na bagnach czasu" została potraktowana trochę po macoszemu, właściwie te wątki, które najbardziej mnie w jakiś sposób poruszyły, zostały okrojone do minimum, jakby zupełnie się nie liczyły. Napomknięcie w pewnym momencie o elfach wzmogło do granic możliwości moje zainteresowanie, a tu kicha. Zero wyjaśnienia w tej materii. No i to zakończenie. Zazwyczaj taki zabieg stylistyczny stosuje się jak się chce zachęcić czytelników do kupna następnego tomu. Trochę to nie w porządku wobec fanów. No chyba że Lewandowski chce po kolejnej dekadzie podjąć wątek. Jeśli tak, to udzielam błogosławieństwa. Ksinowi i Irian coś się jeszcze należy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)