Kot alchemika
Walter Moers

To moje drugie spotkanie z autorem. Teraz jestem pewna, że chcę przeczytać wszystko, co napisze Moers, jestem pod wielkim wrażeniem wyobraźni i talentu autora oraz tłumaczki. Pani Katarzyna Bena dokonała rzeczy prawie niemożliwej – przełożyła nieprzekładalne i zrobiła to doskonale.

„Kot alchemika” to część cyklu o Camonii i jej mieszkańcach. Tym razem poznajemy krotka (krotek od kotka różni się tym, że potrafi mówić i rozumie wiele języków, gdyby ktoś nie wiedział). Krotek ów po śmierci swojej pani traci dach nad głową i musi sam się o siebie zatroszczyć. Niestety źle mu się wiedzie, głoduje i jest bliski śmierci. Wtedy spotyka na swojej drodze Przeraźnika, który ma dla niego propozycję nie do odrzucenia – będzie karmił, tuczył i rozpieszczał kulinarnie krotka przez cały miesiąc. A później go zabije, bo potrzebny jest mu cenny tłuszcz z krotka. Brzmi nieco dziwnie, wiem, ale to bez znaczenia, bo później jest jeszcze dziwniej!

Przygotujcie się na niezwykłą opowieść, pełną czarów, dziwnych postaci i niespodziewanych zwrotów akcji, przygotujcie się na spotkanie z bolejącymi świecami, Gotowanym Upiorem, żytnią zmora, Dumającymi Jajami, demonicznymi pszczołami i wieloma innymi nie mniej dziwnymi bohaterami tej przedziwnej powieści! W takim towarzystwie znajdzie się nasz krotek łakomczuszek. Czy uda mu się ujść cało i uciec od Przeraźnika, czy pokornie zgodzi się oddać swój tłuszcz do celów naukowo-alchemicznych?

Ta powieść, niezwykła, jedyna w swoim rodzaju i absolutnie doskonała, jest ponadczasowa i uniwersalna, idealna dla dorosłych, jak i dla młodzieży. Gdzieś tam, między wersami, między opowieściami o wiedźmach leszczynowych i cierpiących człekach skrywa się uniwersalna prawda o człowieku, o jego pragnieniu miłości i dążeniu do bycia szczęśliwym. Tylko tyle i aż tyle!

Gorąco polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Echo nie jest zwykłym kotem, on jest krotem, który ma dar porozumiewania się ze wszystkimi stworzeniami. Żyje sobie beztrosko ze swoją pańcią, która go karmi i się nim opiekuje. Pewnego dnia jednak jego właścicielka umiera, a krot zdany tylko na siebie o mało nie zdycha z głodu. Pomoc ofiarowuje mu przeraźnik Eisspin, który zawiera z nim pakt... Kolejna powieść Moersa zdawało by się dla dzieci. Porusza ona jednak bardziej skomplikowane tematy. Przykładowo w książce toczy się ciekawa dyskusja o tym, na ile okrutny jest ten, który gotuje i zjada żywe istoty. Krot zarzuca przeraźnikowi okrucieństwo, podczas, gdy sam u swojej byłej właścicielki zjadał mięso, które ona mu przyrządziła. Czyżby był tak samo bezlitosny jak Eisspin? Innym jest problem otyłości, jaka dotyka coraz więcej ludzi. Krotek, który wcześniej głodował, rzuca się z apetytem na potrawy serwowane mu przez przeraźnika i zbyt późno dostrzega tego skutki. Ale takim najważniejszym mottem przewodnim książki jest to, że nie ważne na jakie problemy się natrafi, nigdy nie powinno poddawać się losowi i czekać bezczynnie na nieuniknione. Trzeba podjąć jakieś działania, bo zawsze jest choćby cień szansy, by najgorsze przezwyciężyć. Przecież po deszczu zawsze świeci słońce, prędzej czy później. Muszę przyznać, że książka szalenie mi się podobała. O wiele bardziej niż "Rumo" czy "Miasto śniących książek". Chociaż, by lepiej wpasować się w świat krotka Echo, warto przeczytać najpierw te dwie książki, bowiem wspominane tu są niektóre postacie bądź wydarzenia z pozostałych powieści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Podobała mi się najmniej ze wszystkich książek tego autora.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)