Klub Dzikiej Róży
Kate Quinn

“Klub Dzikiej Róży” to powieść, która wciąga i hipnotyzuje. Amerykańska rzeczywistość lat 50. XX wieku, rytm tamtejszego życia, intrygi, tajemnice, rozterki, radości i tragedie zagarniają czytelnika jak jednego z bohaterów i stawiają w centrum wydarzeń, aby w nienachalny sposób mógł śledzić losy siedmiu niezwykłych kobiet, które połączyły zarówno dobre chwile, jak i dramaty.

Siedem kobiet. Siedem różnych historii. Spotykają się w pensjonacie, którego lata świetności dawno minęły. Sytuacja jednak zmusza każdą z nich do tego, aby przez jakiś czas w nim zamieszkać.

Nora to córka policjanta, uwikłana w romans z gangsterem. Arlene — niedostępna i na pozór oschła, pod twardym pancerzem skrywa dobro i miłość. Bea jest gwiazdą bejsbolu, która utknęła w pułapce niespełnionych ambicji. Fliss, to przykładna żona i matka, która nosi w sobie bolesne tajemnice. Claire — ambitna sekretarka, która marzy o byciu kimś więcej. Reka — artystka obdarzona niesamowitym talentem. I w końcu Grace — młoda wdowa, inicjatorka cotygodniowych, czwartkowych spotkań przy kawie. Ich wzajemna sympatia i chęć spędzania wspólnego czasu oraz dzielenia się przemyśleniami, czy bolączkami sprawia, że kobiety zaczyna łączyć przyjaźń. Jedna z nich ma sekret, którego ujawnienie może wpłynąć na życia pozostałych kobiet.

Tę książkę czyta się ją tak dobrze, jak ogląda filmy z podobnym klimatem — dynamiczne ulice Waszyngtonu lat 50. XX wieku i świat pełen ambicji, ale też niesprawiedliwości. Świat, w którym to kobieta znaczy mniej niż mężczyzna. Wielowymiarowa, wielowątkowa historia rozgrywająca się w ciągu kilku lat i splatająca losy kilku kobiet, tak bardzo różniących się od siebie.

Historie bohaterek poznajemy z kilku perspektyw i na przestrzeni lat. Więc to gratka dla każdego, kto lubi narrację z wielu punktów widzenia.

Autorka porusza aspekty, które w ówczesnych czasach uważane były za niedopuszczalne, kontrowersyjne lub przeciwnie — stanowiły normę: wątek LGBT, zminimalizowana rola kobiet w społeczeństwie, przemoc domowa, czy podejście do macierzyństwa znacznie różniące się od dzisiejszego. Kate Quinn podejmuje również temat widma wojny, które czai się na niemal każdym rogu, co doprowadza do napiętej atmosfery i niepokojów.

Genialna, pełna niuansów, bardzo obrazowa, działająca na wyobraźnię, piękna i szczera opowieść o pokonywaniu własnych ograniczeń, dążeniu do realizacji i sile przyjaźni, dla której trudne momenty i jeszcze trudniejsze czasy są najlepszym sprawdzianem.

Kate Quinn to autorka znana z nietuzinkowych powieści o charyzmatycznych i zdeterminowanych kobietach, opartych na prawdziwych wydarzeniach. „Kod Róży” i „Oko snajperki” to dwie historie spod pióra Quinn, które zachwyciły mnie tak bardzo, że z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnej powieści autorki.

Siedem kobiet, z których każda dźwiga swoje brzemię i pilnie strzeże swoich tajemnic, poznaje się, wynajmując pokoje w pensjonacie „Dzika Róża”. Nie nawiązują ze sobą kontaktu, dopóki młoda wdowa, Grace, nie zajmuje pokoju na poddaszu i nie wprowadza cotygodniowych kolacji, które stają się początkiem niezwykłych przyjaźni i sprawiają, że kobiety stają się sobie bardzo bliskie. Jednak jedna z nich skrywa sekret, który może całkowicie odmienić ich dotychczasowe życie.

Na kartach swojej najnowszej powieści „Klub Dzikiej Róży” Kate Quinn zabiera nas do powojennego Waszyngtonu lat 50. Przyznam, że rozpoczynając lekturę powieści, byłam mocno zaskoczona, gdyż jest to powieść mocno odbiegająca fabułą od dotychczasowych historii spod pióra autorki. Niemniej jednak wciągnęłam się w nią od pierwszych stron i z zaciekawieniem śledziłam wydarzenia.

„Klub Dzikiej Róży” to opowieść, w której autorka koncentruje się na kobiecej przyjaźni i relacjach, które je łączą. Od początku atmosfera powieści wydawała mi się niepokojąca i tajemnicza, czułam, że to będzie niezwykle emocjonująca i klimatyczna historia. Z każdą kolejną stroną jednak niespiesznie poprowadzona fabuła, w której brakowało napięcia i dynamicznej akcji, nieco ostudziła mój zapał, a momentami zaczęłam czuć się przytłoczona. Minusem tej powieści są również zbyt długie rozdziały, w których autorka szczegółowo przedstawia każdą z bohaterek, co czasami sprawiało, że gubiłam się w fabule. Muszę jednak przyznać, że postacie wykreowane przez Quinn były niezwykle intrygujące; każda z nich skrywała własne tajemnice i zmagała się z problemami.

„Klub Dzikiej Róży” to ciekawie skonstruowana opowieść z nutką romansu, kryminału i humoru, ukazująca siłę kobiecej przyjaźni. Warsztat pisarski autorki jest znakomity, więc tutaj nie mam nic do zarzucenia – ponownie zachwyca cudownym językiem i niezwykłą płynnością. Niemniej jednak nie będzie to moja ulubiona powieść autorki; zdecydowanie bardziej wolę Quinn w odsłonie wojennych historii. Mimo drobnych minusów, powieść jak najbardziej polecam. To ciekawa, pięknie napisana historia o miłości, przyjaźni, zemście, przepełniona tajemnicami i bogata w emocje.

"Morderstwo. W samym środku sielskiego, sennego Waszyngtonu z jego płotami ze sztachet! I to w Święto Dziękczynienia!"

🌹🌹🌹

Znacie twórczość Kate Quinn?
"Klub Dzikiej Róży" to moje pierwsze spotkanie z autorką. Przyznam, że ta książka bardzo mnie zaintrygowała i zaskoczyła.

Już początek zapowiada się obiecująco, bo oto w Domu Pod Dziką Różą zostają znalezione zwłoki.
Śledczy próbują odkryć kim jest denat i kto stoi za jego zabójstwem.
Wszak Dom zamieszkiwało siedem kobiet. Siedem różnych kobiet, z różnymi historiami i tajemnicami.
Kate przybliża czytelnikowi portrety psychologiczne każdej z nich. Przedstawia ich życie i to, jak odnajdują się we współczesnym świecie.
Pokazuje ich troski, plany, marzenia.
Pokazuje życie w Ameryce, w realiach lat 50 XX wieku, wplatając w to poglądy polityczne, ustrój, władze...
Wplatając codzienność.
Wplatając historię.

Dom Pod Dziką Różą odżył, wraz z pojawieniem się w nim Grace.
Kobieta wprowadziła do niego radość.
Sprawiła, że mieszkające tam kobiety zaczęły ze sobą rozmawiać i spędzać wspólnie czas.
Czwartkowe kolacje, które zapoczątkowała zmieniły życie mieszkanek. Dom staje się prawdziwym domem, a one - rodziną.
Kobiety zacieśniają więzy.
Rozmawiają.
Powierzają swoje tajemnice.
Opowiadają swoje historie.
Otwierają się przed sobą.
Właśnie przygotowują się do wspólnego obchodzenia Święta Dzieńkczynienia.
Współpracują.
I wydają się szczęśliwe.
Tymczasem w Domu dochodzi do morderstwa.
Na miejsce przybywają policjanci.
I każda musi złożyć zeznania.
Czy w takich chwilach będzie liczyła się przyjaźń?
Czy w takich chwilach liczy się solidarność?

"Klub Dzikiej Róży" jest idealnie napisaną powieścią. Możemy wejrzeć wgłąb naszych bohaterek. Poznać je z każdej możliwej strony. Autorka nieustannie przybliża nam ich portrety. Odkrywa największe sekrety. Kate Quinn robi to z niezwykłą starannością i subtelnością, momentami wręcz z pewną nostalgią.
Karta po karcie odkrywa historię każdej z nich, splatając je w jednolitą całość.
Powieść napisana jest z perspektywy każdej z kobiet.
Nawet Dom staje się narratorem, co tylko podsyca jej wydźwięk. Dom jest naocznym świadkiem, skrywającym własne tajemnice i strzegącym tajemnice ludzi, przekraczających jego mury.

Dacie szansę tej powieści?

Dom pod Dziką Różą to miejsce, w którym żyje siedem kobiet. Każda z nich jest inna, każda ma swoją historię, powody, które sprawiły, że postanowiły tam zamieszkać. To miejsce pełne spokoju, z dala od męskich spojrzeń, a przynajmniej do czasu. Kiedy młoda wdowa Grace, zajmuje pokój na poddaszu, postanawia coś zmienić. Zaczyna od cotygodniowych wspólnych kolacji, które są dość przyjemne. Dzięki nim między kobietami zaczyna się tworzyć więź, zaczynają się do siebie zbliżać, pojawiają się między nimi przyjaźnie.
Pewnego dnia dochodzi do morderstwa. Przed policją niełatwe zadanie, mieszkanki nic nie wiedzą, a przynajmniej tak twierdzą. Jest ciało, nie ma zabójcy. Czy się znajdzie? Co takiego stało się w domu pod Dziką Różą? Jak potoczą się losy mieszkanek? Z czym przyjdzie się im zmierzyć? Jakie sekrety skrywają.

W książce poznałam siedem kobiet i przeszłość każdej z nich, a także ich wspólną historię. Mnie to zdecydowanie się podobało. Akcja początkowo szybka, później zwalnia, mamy czas trochę odetchnąć, aby znowu przyspieszyć. Książka wciąga i to bardzo, ma ponad 500 stron, a dla mnie było to na dwa wieczory. Czytało się ją bardzo szybko, a podczas czytania towarzyszyły różne emocje.

Bohaterek jest 7 i każdą z nich poznajemy bliżej. Są zupełnie inne, mają inną przeszłość, inne plany, marzenia, problemy. Na swój sposób każda jest ciekawa.

„Klub Dzikiej Róży” to książka, która mnie zdecydowanie się podobała i z wielką przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Choć nie jest to historia typowo kryminalna, to jednak zaczyna się od zbrodni... To właśnie ,,Klub Dzikiej Róży" Kate Quinn, amerykańskiej autorki powieści historycznych, która tą powieścią pokusiła się o coś innego, niż dostarczała czytelnikom dotychczas. Tym razem historia zaczyna się czyjąś śmiercią, a my, żeby dojść do tego kto jest sprawcą, a kto ofiarą i jaki był motyw, musimy przyjrzeć się historiom z przeszłości, które można określić jako obyczajowo-historyczne. Postaci co prawda są fikcyjne, ale już tło jest jak najbardziej prawdziwe, a autorka w genialny sposób oddaje wszystkie bolączki życia w Ameryce w latach 50-tych poprzedniego wieku. Tematów jest ogrom - w tle ciągle jeszcze II wojna światowa, na horyzoncie zagrożenie nuklearne. Trwa wojna koreańska i gnębienie wszystkiego, co inne - politycznie, rasowo, narodowościowo czy pod względem orientacji. My historię poznajemy oczami siedmiu kobiet i dwóch postaci męskich - każda po kolei opowiada nam o sobie, o swojej przeszłości i doświadczeniach, tego, co doprowadziło ich wszystkich do Domu pod Dziką Różą. Są to historie przejmujące, pełne żywych emocji, dobrego jedzenia (są przepisy! I to bardzo różnorodne, bo postacie pochodzą z różnych krajów! Jest nawet konkurs cukierniczy!) i przyjaźni, która rozwija się powoli i niezauważalnie, ale łączy tak, że nie da się tych więzi zerwać. Opowieści te zmuszają czytelnika do refleksji nie tylko na temat tamtych czasów, ale i ogólnych. A najważniejsza z nich jest tolerancja, wyrozumiałość i traktowanie każdego bez uogólnienia, każdego jako jednostki odrębnej. Naprawdę mądra, rozbudowana i pełna wiedzy historycznej powieść, która może z początku i wydaje się nieco dziwna, ale z biegiem lektury zmienia się zdanie, daje się jej porwać, by finalnie naprawdę mocno docenić. Jestem pod ogromnym wrażeniem ilości ciekawych tematów historycznych i społecznych, jakie autorka w tej powieści zawarła! 

Waszyngton, lata 50 XX wieku. Policja odkrywa zwłoki w jednym z pensjonatów. Kto zabił i dlaczego?

Dom pod Dziką Różą to miejsce, w którym mieszkają nie powiązane ze sobą osoby. Nie utrzymują one ze sobą większych kontaktów. Wszystko zmienia się, gdy do Domu wprowadza się młoda wdowa. Grace wprowadza cotygodniowe kolacje i to właśnie ta osoba sprawia, że mieszkańcy zaczynają rozmawiać ze sobą i nawiązywać przyjaźnie.

Książka napisana jest w ciekawy sposób. W innym niż dotychczasowe książki Kate Quinn. Najpierw dowiadujemy się o morderstwie, ale długo nie dostajemy odpowiedzi co tak naprawdę wydarzyło się w Domu pod Dziką Różą. Autorka za to dość dokładnie przedstawia nam osoby tam mieszkające. Każda z tych osób jest inna i posiada charakterystyczne dla niej cechy. Przez co na pewno nie można powiedzieć, że książka jest nuda. Każdy z bohaterów dostarcza wielu emocji i zapewnia wiele wrażeń podczas czytania.

Bardzo lubię książki, których akcja dzieje się tuż po II Wojnie Światowej. I tak właśnie jest tutaj. Lubię również, że poszczególne rozdziały poświęcone są konkretnej postaci.

Książka napisana jest lekkim stylem przez co czyta się ją bardzo szybko, chociaż nie należy do cienkich powieści. Posiada ponad 500 stron, ale w ogóle tego nie czuć. W książce znajdziemy również zaskakujące zwroty akcji, które tym bardziej sprawiają, że książka wręcz sama czyta się. Bardzo polecam!