Klasztor zapomnienia
Gałczyńska-Szurek Bożena

„Klasztor zapomnienia” to książka z dużym potencjałem, który, niestety, nie do końca został wykorzystany. Autorka miała świetny pomysł na to, żeby umieścić akcję w pięknej Grecji. Odizolowany od świata klasztor, do którego od stuleci nie ma wstępu żadna istota płci żeńskiej (dotyczy to nawet zwierząt), a przy tym bajeczne wybrzeże Grecji, piękne uliczki, klimatyczne miejsca – wszystko to tworzy niezwykły nastrój, który urzeka. A jednak czegoś tej powieści brakuje - trudno mi powiedzieć czego. To moje pierwsze spotkanie z Autorką - i po inne jej książki nie sięgnę, bo nie odpowiada mi sposób, w jaki rozwija fabułę. 

Okładka zapowiada powieść obyczajowo-sensacyjną i rzeczywiście, mniej więcej można ją tak określić, choć sensacji w niej mniej niż wątków obyczajowych.

Na początku opowieść bardzo mnie wciągnęła – pomysł, aby umieścić miejsce zbrodni właśnie w klasztorze, na dodatek tak odizolowanym – jest intrygujący. Zaczyna się zatem tajemniczo, sensacyjnie i bardzo ciekawie, a później, niestety, akcja wyhamowuje i nawet wizyta w klasztorze tego nie zmienia. Za dużo tutaj rozmów, analizowania, powtarzania po kilka razy tych samych ustaleń, zgadywania, domysłów i rozmów o niczym. Trochę w tym wszystkim gubi się cel śledztwa…

Bohaterka – Klara, Polka mieszkająca w Grecji (i mająca niesamowitego greckiego męża – jaka szkoda, że jest go w książce tak mało…) nie wzbudziła mojej sympatii. Zwykle coś takiego nie przeszkadza mi w lekturze, ale tutaj jakoś jednak wpłynęło na mój odbiór całej powieści. Nudziły mnie jej wspomnienia z lat dziecinnych, analizowanie uczuć, tego, co widziała lub myślała, że widziała. Zupełnie nie wciągnęła mnie jej historia rodzinna i po prostu miałam ochotę pominąć te fragmenty, ale nie zrobiłam tego, z obawy, że umknie mi coś ważnego, co będzie miało wpływ na akcję (niepotrzebnie).

Zagadkę udało mi się rozwiązać, autorka dała czytelnikowi sporo wskazówek, żeby mógł się domyślić, co skłaniało ludzi do przyjazdu do klasztoru. Jednak tak mniej więcej po przeczytaniu jednej trzeciej powieści odniosłam wrażenie, że zagadka ma tu niewielkie znaczenie – że autorce bardziej zależy na tym, żeby opowiedzieć nam o Grecji i Grekach – tak, jak ona ich widzi. I jeśli tak podejdzie się do tej lektury, to można łatwiej znieść te wszystkie długie opisy i rozmowy i wówczas te opisy Grecji i Greków stają się dużym atutem tej książki.

„Klasztor zapomnienia”  niezbyt mi się spodobał, choć przeczytałam do końca, ze względu na interesujący początek – miałam nadzieję, że w jakimś momencie autorka odnajdzie ten rytm z pierwszych kilkunastu stron… Występująca w powieści bohaterka pojawia się także w innych książkach autorki, o których można przeczytać na skrzydełkach i w środku – jednak nie czuję ochoty, żeby poznać kolejne akcje w jej wydaniu.

Komu może spodobać się ta powieść? Tym, którzy lubią szczegółowe opisy, chcą lepiej poznać obyczajowość opisywanego regionu i bardziej interesuje ich nastrój powieści niż akcja.

Podsumowując: „Klasztor zapomnienia” to książka oparta na ciekawym pomyśle, którego rozwinięcie nie do końca się autorce udało.

„Klasztor zapomnienia” to druga książka w mojej biblioteczce pióra Bożeny Gałczyńskiej – Szurek. Książka została wydana w 2013 roku pod tytułem „Monachos”. Teraz poprawiona i ubrana w nową szatę graficzną, została przekazana czytelnikom pod zmienionym tytułem.

„Klasztor zapomnienia”, tak jak „Kręta droga do nieba” jest powieścią obyczajowo-sensacyjną . Akcja osadzona jest na greckiej wyspie. Główną bohaterką książki jest Klara. Polka swoje dzieciństwo i młodość spędziła w Grecji. Teraz powraca na wyspę gdzie ożywają trudne dla niej wspomnienia. W dodatku na jaw wychodzą rodzinne tajemnice, i powracają dawne urazy. Pamiętnik nieżyjącego ojca rzuca dodatkowe światło na wydarzenia z przeszłości. To nie jedyne co kobieta ma na swoich barkach. Klara bowiem jako policyjny psycholog uczestniczy w śledztwie dotyczącym zagadkowej śmierci dwóch mężczyzn, którzy w niewyjaśnionych okolicznościach spadli z klifu. Jeden z nich był mnichem, co prowadzi śledztwo do Republiki Mnichów, stanowiącej niejako państwo w państwie. Z związku z tym, że kobiety nie mają wstępu na półwysep Athos, Klara musi przebywać w przebraniu. W dodatku mnisi nie są skorzy do zwierzeń a kobieta ma wrażenie że ktoś ją śledzi.

Co ukrywają zakonnicy? Kim był mnich, który zginął? Kim okaże się tajemniczy rowerzysta? Wreszcie czy uda się odnaleźć winnego zbrodni?

Książka pachnie wakacjami, latem i greckimi oliwkami… To idealna lektura na koc na leśnej polanie, w cieniu drzew lub do czytania na rozgrzanym piasku :)

Powieść zdecydowanie przypadła mi do gustu, chyba nawet trochę bardziej niż „Kręta droga do nieba” „Klasztor zapomnienia” to książka nie tylko o zbrodni, ale również o rodzinnych sekretach i złożonych relacjach międzyludzkich. To bardzo ciekawa i dająca do myślenia lektura. Polecam.