Kamienne niebo
N.K. Jemisin

"Gdy pada popiół, bogactwo nie przedstawia żadnej wartości."

Szkoda, że to już koniec tej wyjątkowo klimatycznej trylogii. "Piąta Pora Roku", "Wrota Obelisków" i "Kamienne niebo" to powieści, po które warto sięgnąć. Czytanie fantasy w takiej odsłonie sprawia wiele radości i przyjemności. Urzeka niezwykła plastyczność i sugestywność opisów, fenomenalny szkic sieci powiązań z ziemską planetą, zespolenie z jej energią, wyczuwanie potęgi mocy, pulsacji i tętnienia. We wszystkich tomach położono na to szczególny nacisk, dlatego niemal podskórnie odbieramy surowość i piękno Ziemi, zdolność do niszczenia, ale i też umiejętność tworzenia. Autorka zgrabnie podsyca ciekawość czytelnika, wciągając go w świat barwnej wyobraźni, gdzie wszystko wydaje się możliwe i realne, a każdy szczegół dokładnie przemyślany i pierwszorzędnie podany.

Wyśmienita, fascynująca, zmysłowa przygoda z książką, oparta na koncepcji pradawnej wojny między życiem a Ojcem Ziemią, złożonego mechanizmu obelisków, wymarłej cywilizacji, niezwykłego dziedzictwa, tajemniczych misji, niebezpiecznych wędrówek, oraz magii, będącej pulsującą mieszaniną życia i śmierci. W trzecim tomie sporo nadzwyczajnych umiejętności, potężnych mocy, szczególnych predyspozycji głównych bohaterów. Chętnie śledzimy historie zawarte na łamach stron powieści, wielokrotnie zaskakują brzmieniem, dają impuls do interpretacji. Nie zdradzam intrygi powieści, gdyż trzeba ją po prostu samemu przeżyć.

Długo udawało się bazować na nieszablonowym pomyśle fabuły, wzbogacać ją frapującymi incydentami, pogłębić ciekawe profile postaci, a przy tym przemycić wiele ciekawych przesłań, nakreślić niebanalnych idei, podać kilka refleksyjnych nut. Nieco rozczarowałam się zbyt prostym zakończeniem, jednak pasowało do myśli przewodnich trylogii i zostało ładnie podane. Tym niemniej książka dostarcza sporej satysfakcji czytelniczej, zabiera do innego świata, ambitnego i dojrzałego, magicznego i wciągającego, ale równocześnie bliskiego i intuicyjnie odbieranego. Ścisła kontynuacja podróży czytelniczej narzuca trzymanie się porządku kolejnych tomów.

bookendorfina.pl

KONIEC PĘKNIĘTEJ ZIEMI

Poprzednie dwa tomy „Trylogii Pękniętej Ziemi” okazały się dla mnie wielkim zaskoczeniem. Miałem nadzieję na porcję niezłej postapokalipsy, nie wiedziałem jednak, że będzie to dzieło tak znakomite i wyróżniające się na tle zdecydowanej większości dostępnej na rynku współczesnej fantastyki. Ciekawa treść plus niebanalne wykonanie sprawiły, że dzieło Jemisin okazało się czymś więcej niż dobrą rozrywką. Teraz nadszedł wielki finał całej opowieści i muszę przyznać, że nie zawiódł moich oczekiwań, choć te były wysokie.

Essun to jedyny górotwór na całym świecie, który otworzył Wrota Obelisków. To, co przeszła, doprowadziło do wielu tragedii, ale miało też pozytywne skutki, choć okupione wielką stratą. Zabiła Alabastra Dziesięciopierściennika, stała się najpotężniejszym górotworem, jednak wszystko to prowadzi do jednego: Essun zmienia się powoli w kamień. Zanim to jednak nastąpi, ma jeszcze czas, mogło być gorzej, chce więc odnaleźć Nassun, swoją córkę, którą porwał morderca jej syna, a potem przeciągnął przez ginący świat. Czekające ją zadanie nie jest jednak łatwe, trzeba złapać Księżyc, załatać Pęknięcie w Yumenes, skrócić czas trwania Sezonu z miliardów lat do okresu, jaki ludzkość mogłaby przetrwać i raz na zawsze zakończyć wszystkie Piąte Pory Roku. To jednak najmniejszy problem, bo dla Nassun jest już za późno, zmieniła się i wie, że są rzeczy, których naprawić się nie da…

Całość recenzji na moim blogu: http://ksiazkarniablog.blogspot.com/2018/03/kamienne-niebo-nk-jemisin.html