Kamień w sercu
Katarzyna Leżeńska

Na jubileuszu liceum spotykają się dawni znajomi: Marcin i Dasza. Obydwoje to ludzie po przejściach. Marcin wyemigrował do Stanów, tam całkiem dobrze się mu powodziło i byłby całkiem szczęśliwy gdyby nie to, że jego żona nie chciała mieć dzieci. A on chciał, i to bardzo. Dasza natomiast miała za sobą nieudane małżeństwo z patologicznym kłamcą i podrywaczem. Po rozwodzie samotnie wychowywała nastoletnią córkę, Polę. Kiedy po tylu latach ich drogi znów się przetną, od razu między nimi zaiskrzyło. Jak jednak mają ułożyć sobie życie? Dasza w Olsztynie, Marcin w Stanach - żadne nie ma ochoty na zmianę swego miejsca zamieszkania. Marcin (mający już mentalność bardziej Amerykanina niż Polaka) stawia od razu sprawę jasno: chce mieć dzieci. Dasza ma już córkę i wcale następnego dziecka nie planowała. Dla chcącego jednak nic trudnego, a oni obydwoje bardzo chcą być z sobą. Dlatego najpierw Dasza odwiedza Marcina w Stanach, potem on przyjeżdża na krótko do Polski. Szybko okazuje się, że ich wspólne dziecko jest już w drodze. Wtedy Marcin postanawia wrócić do Polski i wszystko układa się po jego myśli: znajduje dobrą pracę w Warszawie. w tym czasie Dasza z Polą znajdują odpowiednie mieszkanie w Warszawie i przeprowadzają się. Już po urodzeniu się dziecka, Uli, Dasza z Marcinem znajdują dom pod Warszawą i postanawiają go kupić. Znajdują w okolicy dobre gimnazjum, do którego zaczyna uczęszczać Pola. Trochę uciążliwe są dojazdy Marcina do pracy, ale to zdaje się być jedyną niedogodnością. I kiedy wszystko zdaje się jak najlepiej układać, gdy zaczynają się wakacje i Pola wybiera się na obóz wędrowny, nagle wszystko się zmienia. Okazuje się, że Pola ma guza mózgu. W tym momencie kończy się normalne życie rodziny i zaczyna zmaganie z chorobą, z polską służbą zdrowia, z wszelkimi przeciwnościami losu. Na całej linii zawodzi biologiczny ojciec Poli, który nie chce pomagać w opiece nad chorą córką. Marcin, ojczym Poli, stara się pogodzić pracę z codziennymi pobytami w szpitalu. Oczywiście cały ciężar opieki nad córką dźwiga Dasza, bardzo pomaga też jej mama. Jest w tej książce sporo gorzkich, bardzo prawdziwych spostrzeżeń na temat służby zdrowia, na powszechną bezsensowną biurokrację i bezinteresowną złośliwość ludzi. Często pomoc dostają z zupełnie nieoczekiwanej strony, od ludzi, których wcześniej nie podejrzewaliby o takie odruchy. W końcu cała rodzina podejmuje decyzję o wyjeździe do Stanów, gdzie - jak mają nadzieję - Pola będzie miała większe szanse na kontynuowanie nauki jak i na lepszą rehabilitację. Książka jest ciekawie napisana - rozdziały to naprzemienna opowieść Daszy i Marcina, dzięki temu możemy spojrzeć na wydarzenia z dwóch stron.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść początkowo nudnawa i uciążliwa w czytaniu. Narracja skacze raz w przód, to znów się cofa o ileś tam lat, i znowu do teraźniejszości... Dopiero mniej więcej od połowy książka się rozkręca i naprawdę zaczyna ciekawić.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Kamień w sercu" to piękna, autentyczna opowieść o odnalezieniu się po latach rozłąki dwóch ludzi Daszy i Marcina, ich miłości, szczęściu wspólnych planach, ale też o bólu, strachu spowodowanym chorobą córki Daszy - Poli. Każdy kto miał lub ma styczność z osobą chorą lub sam jest chory, doskonale zna stan w którym znaleźli się nasi bohaterowie, wie co to bezradność, ciągła walka, zmęczenie ale i nadzieja na lepsze jutro, wie również jak ważna jest miłość drugiej osoby, wsparcie, pragnienie bycia kochanym i akceptowanym. Natomiast dla ludzi zdrowych książka ta powinna być lekcją pokory, zastanowieniem się nad swoim życiem w którym narzekamy na wszystko i wszystkich, zapominając o tym że będąc zdrowym mamy wszystko. Doceniajmy dar życia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Inspiruje, wybudza umysł :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

'' Takie rodzinne szczęście to masz w reklamach margaryny , nasza rodzina będzie normalna ''

 

Książkę złapałam w biegu w bibliotece . Nie miałam za dużo czasu i można powiedzieć że chwyciłam co było pod ręką . Kiedy już zaczęłam się jej przyglądać z zamiarem czytania , okazało się że okładka , jak dla mnie nie wyglądała zbyt zachęcająco . Dwa serca w wodzie , opis też był niespecjalnie porywający . Pomyślałam sobie , ależ mi się trafiło , jakieś ckliwe romansidło , jakiś polski harlequin o spotkaniu po latach , o odgrzanej miłości i tym podobne bla blanie , czyli to czego najbardziej nie lubię i właściwie nie czytuję . Jak się okazało , dostałam prztyczka w nos za swoją arogancję i kolejną nauczkę , że książek naprawdę nie ocenia się po okładkach . Ta pozycja okazała się smutną i gorzką historią , chociaż na początku jest i trochę słodko , ale nie lukrowato . Dasza (Daria) i Marcin chodzili razem do liceum . On ją skrycie kochał , ale bardzo się bronił by tego nie okazać , ona nie kochała (lub jeszcze wtedy nie wiedziała że kocha ) , traktowała go jak przyjaciela z którym można porozmawiać dosłownie o wszystkim . Po szkole ich drogi się rozeszły . Marcin wyjechał do Ameryki ożenił się z Amerykanką i stworzył świetnie prosperującą firmę konsultingową . Dasza zaczęła pracować jako aktorka teatru lalek , urodziła córkę Polę i jakoś próbowała funkcjonować w ówczesnej polskiej rzeczywistości . Kiedy się spotykają ponownie jest rok 2002 , oboje przyjeżdżają na spotkanie jubileuszowe do białostockiego liceum . Jak to w życiu bywa , mówiąc słowami pięknej piosenki Agnieszki Osieckiej 

 

'' A gdy się zejdą, raz i drugi,
kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością,
bardzo się męczą, męczą przez czas długi,
co zrobić, co zrobić z tą miłością. '' 

 

[Czy te oczy mogą kłamać - Agnieszka Osiecka]

 

Dasza i Marcin znają się tyle lat i jednocześnie odkrywają się na nowo . Z jednej strony są te motyle w brzuchu , ale inne niż te w czasach nastoletnich . Z drugiej strony realne życie . Krnąbrna nastolatka wykrzykująca raz po raz '' nie masz prawa , nie jesteś moim ojcem '' i '' oto Polska właśnie '' , kiedy Marcin spotyka się z kuriozalnymi absurdami polskiego prawa . Kiedy nie może dostać dowodu osobistego , bo nie ma książeczki wojskowej , a książeczki wojskowej mu nie wydadzą bo nie posiada dowodu osobistego . Jednak jakoś powoli pchają to życie do przodu . Nagle następuje wielkie BUM ! . Zdarza się coś czego nikt nie przewidział i na co nikt nie był przygotowany . Pola , córka Daszy z pierwszego małżeństwa staje się niemal z dnia na dzień osobą fizycznie nie sprawną , rzeczywistość zmienia się diametralnie . Książka jest podzielona na duże rozdziały , tak jakby '' przed '' i '' po '' jakimś znamiennym wydarzeniu . Rozdziały sygnowane są wersami z piosenek Starego Dobrego Małżeństwa , co dodaje im kolorów i emocji . A naprzemienna narracja Daszy i Marcina pozwala dowiedzieć się jak różnie czasami widzą swoje bycie razem . Autorka nie ocenia i nie moralizuje , bardzo krótko , wręcz skąpo maluje przed czytelnikiem '' pudowe kamienie '' z jakimi muszą się zmierzyć Dasza i Marcin . Jak chociażby siedziby instytucji bez udogodnień dla ludzi na wózkach , czy miejsca parkingowe dla tychże , zajmowane przez na przykład kobiety w ciąży . Książka jest bardzo ciekawa pokazuje polskie realia , prawa , służbę ? zdrowia , czy mentalność naszych rodaków . Ale żeby nie było , są też i pozytywy , które czasami nadchodzą z najmniej przewidzianej strony , jak na przykład była żona Marcina która zrzeka się alimentów . Postacie są bardzo wiarygodne , w niczym nie przesadzone , jedynie postać Marcina mogłaby być trochę bardziej dynamiczna , niemal wcale nie widać u niego buntu z racji zaistniałej sytuacji , a trudno mi uwierzyć , że nawet ani razu się nie upił z tego powodu . Poza tym nie mam książce nic do zarzucenia . Czasem książki z tych '' złapanych w biegu '' okazują się świetnymi lekturami . Polecam .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)