Iskry jak gwiazdy
Nadia Hashimi

Zachwycająca okładka i poruszający opis najnowszej powieści Nadii Hashimi nie pozostawiły mi wyboru, musiałam przeczytać tę książkę. „Iskry, jak gwiazdy” to jedna z tych historii, które jeszcze długo po przeczytaniu gnieżdżą się w umyśle czytelnika i zmuszają do wielu przemyśleń.

Kabul, 1978

Dziesięcioletnia Sitara Zamani wiedzie beztroskie życie u boku rodziców i młodszego brata. Wszystko się zmienia, kiedy pewnej kwietniowej nocy przeciwnicy władzy dokonują zamachu stanu, zabijając prezydenta oraz najbliższych dziewczynki. Sitara cudem uchodzi z życiem, uratowana przez jednego z ochroniarzy, który potajemnie wyprowadza ją z pałacu. Trafia do domu amerykańskiej dyplomatki, która gotowa jest zrobić wszystko, by uratować dziewczynkę.

Trzydzieści lat później, do gabinetu lekarskiego Sitary alias Aryany trafia człowiek, który przed wieloma laty uratował jej życie. To spotkanie budzi w kobiecie wiele pytań o wydarzeniach z przeszłości. By znaleźć na nie odpowiedzi, kobieta decyduje się wyruszyć w podróż do Kabulu…

„Iskry, jak gwiazdy” to na wskroś poruszająca, a jednocześnie piękna powieść, w której autorka w bardzo obrazowy sposób przedstawia nam historię młodej kobiety, której życie od najmłodszych lat naznaczone jest bolesną traumą.

Historia, którą przelała na papier Nadia Hashimi przepełniona jest bólem, ciepieniem i rozdzierającą serce tęsknotą. Czytelnik, przewracając kolejne strony, nie potrafi przejść obojętnie obok rozgrywających się na nich wydarzeń. Emocje, jakie towarzyszą nam od pierwszych stron, są nie do opisania. Osadzona na dwóch płaszczyznach czasowych, ukazująca tragiczne wydarzenia, jakie miały miejsce w Kabulu w 1978 roku, poruszy niejedno czytelnicze serce.

Jestem zachwycona kunsztem pisarskim autorki. Nadia Hashimi ma wspaniały dar przelewania emocji na papier. Pięknym językiem kreśli losy bohaterki, jednocześnie ukazując nam, jak na przestrzeni lat zmieniała się sytuacja panująca w Afganistanie, w bardzo realistyczny sposób oddaje nam klimat i kulturę kraju. Jednak to nie Afganistan jest głównym wątkiem w powieści, autorka oddaje głos dziecku naznaczonemu traumą.

„Iskry, jak gwiazdy” to przerażający obraz wojny widziany oczami dziecka, pozostawiający ból, smutek i wyrwę w sercu na całe życie. To powieść przepełniona melancholią, której fabuła toczy się powolnym rytmem, ale wciąga czytelnika tak mocno, że nie sposób jest się oderwać od lektury. To jedna z tych historii, które zmuszają nas do refleksji i na długo pozostają w pamięci. Polecam.

Dzisiejsza recenzja dotyczy autorki, z którą po raz pierwszy miałam przyjemność zapoznać się na kartach książki pt. ,,Iskry jak gwiazdy" autorstwa Nadii Hashimi. Książka należy do tego gatunku, który może podzielić czytelnika na sprzymierzeńców i zwolenników pierwszej książki autorki. Czy ta książka pozostawiła ślad w moim sercu? Tak, choć były w niej sceny, które mogłabym zmienić, nadając im większy charakter. Nie jest to jednak minusem, ponieważ każdy po lekturze wyrobi sobie własne zdanie. Dlatego gorąco polecam sięgnąć po tę książkę.

Próbowałam sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek czytałam książkę, której akcja rozgrywa się w Afganistanie. Kraj ten staje się nie tylko tłem wydarzeń, ale także postacią, która kształtuje losy bohaterki. Lubię książki, w których akcja jest podzielona na dzieciństwo i dorosłe życie postaci, ukazujące ich dorastanie i zmiany. ,,Iskry jak gwiazdy" Nadii Hashimi to poruszająca powieść, która zabiera nas w podróż przez życie Setary, a później Aryany - młodej Afghanki, której spokojne dzieciństwo zostaje brutalnie przerwane przez wojnę.

Mały spoiler dotyczący książki!

Powieść rozpoczyna się w spokojnym Kabulu, gdzie dziesięcioletnia Setara cieszy się beztroskim dzieciństwem. Nic, co dobre, nie trwa wiecznie, i tak też jest w tym przypadku - wkrótce wszystko się zmienia. Zamach stanu i wojna odbierają jej rodzinę i zmuszają do ucieczki. Dzięki pomocy amerykańskiej dyplomatki Setara trafia do Stanów Zjednoczonych, gdzie otrzymuje nowe imię - Aryana. W nowym kraju Aryana stara się zbudować nowe życie, jednak przeszłość wciąż daje o sobie znać. Musi zmierzyć się z traumą, odnaleźć swoje miejsce w świecie i pogodzić się ze stratą. Czy ktoś, kto doświadczył wojny i jej skutków, może prowadzić spokojne życie bez traum i obaw?

Książka w niezwykle sugestywny sposób przedstawia, jak doświadczenia wojenne kształtują psychikę dziecka i pozostawiają trwałe ślady na całe życie. Oczywiście na to pytanie każdy odpowie sobie sam, ale podczas lektury pojawia się refleksja nad tym, co się ma, gdzie się mieszka itd. Pomimo trudności Setara/Aryana wykazuje niezwykłą siłę i determinację, stając się symbolem nadziei dla innych.

Uważam, że Hashimi, która sama ma afgańskie korzenie, stworzyła powieść głęboko osobistą i autentyczną. Skłania czytelnika do refleksji nad losem uchodźców, wpływem wojny na życie ludzi oraz znaczeniem tożsamości. Możecie się ze mną nie zgodzić, ale jestem przekonana, że książka niesie ważne przesłanie - to nie tylko historia jednej dziewczyny, ale także opowieść o sile ludzkiego ducha, nadziei i przetrwaniu. Nawet w najciemniejszych chwilach można znaleźć iskrę nadziei.

Książka z którą do Was przychodzę przeniosła mnie do Kabulu, bezpiecznego świata dziewczyny której pewnego dnia życie wali się w gruzy, na jej oczach zostaje zamordowana cała jej rodzina. Zamach stanu na prezydenta i jego ludzi doprowadza do rewolucji, a Setara zdana na łaskę i nie łaskę jednego z buntowników nie wie co dalej będzie z jej życiem. Dziesięciolatka w końcu trafia do domu amerykańskiej dyplomatki, a ta robi wszystko, żeby uratować jej życie i bezpiecznie wywieźć ją z Afganistanu. Nie jest to takie proste, Setara nie ma dokumentów, jest rodowitą Afganką, do tego jej ojciec był bliskim pracownikiem zgładzonego prezydenta, ale dla upartej kobiety nie ma rzeczy nie możliwych.

Powieść naładowana bolesnymi emocjami, strata rodziców, obcy dom i brak zaufania do dorosłych, do tego panująca wokół wojna i obezwładniający strach. Tu nic nie jest proste, łatwe, życie w Ameryce też ma swoje minusy, a żeby tam wyjechać Setara musiała przybrać tożsamość swojej nieżyjącej siostry, co też otwiera ranę z jej przeszłości.

Akcja książki to dwie przestrzenie czasowe, Kabul 1978 roku i Nowy Jork w roku 2008 gdzie dorosła już Afganka próbuje uporać się z demonami przeszłości, ratując ludzkie życie, nie potrafi pomóc sobie.

Całym sercem polecam Wam ta pełną emocji powieść. Zapomniałam wspomnieć o cudnej okładce, idealna dla okładkowych srok, jednak w tej książce najbardziej urzeka treść .

,,Iskry jak gwiazdy" to niezwykle poruszająca opowieść o traumie i wojnie. Jest to obraz niezwykle żywych i emocjonujących scen, o których trudno zapomnieć na długo po zakończeniu lektury. Nadia Hashimi porusza ciężką tematykę i z niezwykłym wyczuciem oddaje realia życia w Afganistanie. Opowiada o cierpieniu ludzi, a zwłaszcza dzieci, które stają się ofiarami konfliktów których one same do końca nie rozumieją. Jednym z takich dzieci jest nasza główna bohaterka powieści - Setara. 

Dziewczynka żyje w szczęśliwej rodzinie, a jej ojciec jest prawą ręką prezydenta Afganistanu. Wiedzie życie pełne przywilejów i bawi się w pałacu z wnukami prezydenta. Jednak jedna kwietniowa noc zmienia całe dotychczasowe życie dziewczynki. Jedynie dzięki pomocy ochroniarza dziewczynka zostaje ocalona i wyprowadza z pałacu. To wtedy już wie, że jej życie nigdy nie będzie tak jak wcześniej. 

Na przykładzie tej małej, dziesięcioletniej dziewczynki autorka ukazuje nam siłę ludzkiego ducha w obliczu przeciwności losu. Ukazuje jaką determinację oraz siłę posiadają dzieci, które cudem usłyszy z życiem i noszą w sobie piętno wojny. To za sprawą jej przykładu możemy wnikliwie spojrzeć na dziecięcą traumę i przekonać się jakie piętno potrafi ona odcisnąć. Wszystkie emocje i uczucia dziewczynki są namacalne. Czujemy jak traci ona fundament swojej tożsamości i bezpieczeństwa. Obok tego nie da się przejść obojętnie. Wszystkie opisy są na tyle obrazowe, że czytelnik czuję całe cierpienie niewinnych i bezbronnych dzieci, które w obliczu wojny są najbardziej bezbronnymi istotami. 

Hashimi zadbała także o to, aby odmalować czytelnikowi obraz Afganistanu sprzed, jaki po wojnie. Ukazuje wstrząsające kontrasty pomiędzy życiem sprzed zamachu, jak i długo po nim. Beztroskie życie w pałacu w niczym nie przypomina tej rzeczywistości po masakrze jaka miała miejsce. Jest to niezwykle bolesny obraz kraju, gdzie życie niewinnych ludzi jest zagrożone i poddane okrutnym doświadczeniom. Widzimy obraz zmian, jakie przeszedł Afganistan i z jakimi zmierzyć musieli się jego mieszkańcy. Autorka daje nam realny obraz zniszczeń i przede wszystkim tego jak ludzkie życie musiało się zmienić. Przyglądamy się jak marzenia wielu ludzi, a zwłaszcza dzieci legły w gruzach wraz z ich domami, szkołami i wszystkimi miejscami, które były dla nich ważne. 

,,Iskra jak gwiazdy" to realistyczny obraz terroryzmu, który dotyka niewinnych i bezbronnych. Pokazuje jak kruche jest życie i to jaką siłę potrafi mieć w sobie człowiek. Jest to powieść przepełniona głębokimi emocjami i wartościowymi refleksjami. Jestem pewna, że każdy kto tylko ściągnie po tę książkę odczuje w sercu smutek, ale i nadzieję. Zdecydowanie polecam ?