Pod redakcją i ze wstępem Stephena Emersona
Z przedmową Lydii Davis
W pełnych niespodzianek opowiadaniach Lucii Berlin naprawdę się dzieje. Nauczycielka w znoszonym swetrze zostaje zwolniona za to, że jest komunistką, stary człowiek umiera w domku na szczycie góry pośród swoich zwierząt, małą dziewczynkę wyrzucają ze szkoły za uderzenie zakonnicy, komuś wyrywa się wszystkie zęby na raz.
Jednocześnie Berlin nie pozwala zapomnieć o powodach, by nieustannie zachwycać się światem - krowy stojące po kolana w czerwonych kwiatach, pola łubinu, różowy wieczornik rosnący w zaułku za szpitalem, podróż autobusem. Sekretnym składnikiem jej prozy jest tempo - nieustanne zmiany nadają tekstom żywotność. To znak firmowy jej sztuki. Jeden z synów Berlin powiedział po jej śmierci: ,,Pisała prawdziwe historie, niekoniecznie autobiograficzne, ale niewiele brakowało".
Wystarczy jedno zdanie, by dać się porwać Instrukcji dla pań sprzątających - zakochać w nieoczekiwanych zestawieniach słów, uwierzyć w zwroty fabuły. By mieć pewność, że Lucia Berlin jest jedną z najbardziej charakterystycznych amerykańskich pisarek.
,,Opowiadania Lucii Berlin są niczym impuls elektryczny, iskrzące i trzaskające przewody pod napięciem, kiedy się stykają. W odpowiedzi również umysł czytelnika, złapany w sieć i oczarowany, budzi się do życia, aż strzelają synapsy. Tak lubimy się czuć, kiedy czytamy - pracuje nasz mózg, bije serce." Z przedmowy Lydii Davis
,,W ,,Instrukcji dla pań sprzątających" obserwujemy narodziny ważnej amerykańskiej prozaiczki, którą w jej epoce przeważnie pomijano. Opowiadania Berlin wprawiają w zachwyt nad przypadkowością naszej egzystencji. To prawdziwa pisarka i uważna obserwatorka tego, co dzieje się w miastach, w ludzkich uczuciach i umysłach." ,,The New York Times"
,,Część autorów opowiadań - jak Czechow, Alice Munro czy William Trevor - podchodzi do czytelnika i delikatnie klepie go po ramieniu: ,,Proszę usiąść, posłuchać, co mam do powiedzenia". Lucia Berlin szarpie czytelnikiem, przewraca i wciska jego twarz w ziemię. ,,Wysłuchasz mnie, choćbym miała cię przymusić" - warczą jej teksty." ,,The New York Times Book Review"
,,Cudowna, piękna, wartka proza Berlin tworzy nieprzewidywalne kształty, które opowiadają o rozległych wiejskich i miejskich krajobrazach zachodu i południa USA. Pełna humoru, czułości i empatycznego wdzięku. Tych, którzy nie mieli jeszcze szczęścia zetknąć się z pisarstwem Lucii Berlin, czeka ogromna przyjemność." ,,The Washington Post"
,,Opowiadania Berlin [...] przechodzą między światłem a mrokiem tak płynnie i niespodziewanie, że ledwo opadną jedne emocje, już czujemy coś zupełnie innego. W rezultacie powstaje fikcyjny świat o ogromnej sile oddziaływania, potężna gra światłocienia, którym udaje się objąć pełne spektrum ludzkich doświadczeń. [Berlin] zasługuje na to, by stanąć obok Alice Munro, Raymonda Carvera i Antona Czechowa." ,,The Boston Globe"
,,Berlin za życia pozostawała niedoceniana - zmarła w 2004 roku w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat - ale zbiór ,,Instrukcja dla pań sprzątających" powinien to naprawić. Czterdzieści trzy opowiadania [...] ukazują brutalny świat, w którym ,,pracownice w różowych kołnierzykach" starają się o nielegalną aborcję, znoszą niechciane zaczepki nieznajomych mężczyzn i zbierają drobne na swoje uzależnienia [...]. Te wzruszające historie, przepełnione bezlitosnym humorem i pragnieniem samopoznania, bawią się przeczuciami nadchodzącej zguby." ,,Time"
,,Życie (i długa walka z alkoholem) uniemożliwiły jej regularne publikowanie, ale wszystko to znalazło się tutaj, w czterdziestu trzech autobiograficznych opowiadaniach, które czyta się niczym jedną długą, fascynującą opowieść pełną zwrotów akcji i olśnień. Każdy oddział odwykowy, obskurna pralnia i skąpana w słońcu meksykańska palapa rozlewają się w tej prozie w zdaniach tak jasnych, zadziornych i pełnych szalonych barw, że nie możesz oprzeć się chęci przewracania stron tylko po to, by zobaczyć, jak ona to robi. A potem wracasz i czytasz jeszcze raz." ,,Entertainment Weekly"
Informacje dodatkowe o Instrukcja dla pań sprzątających:
Wydawnictwo: Czarne
Data wydania: 2023-11-29
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 496
Tytuł oryginału: A Manual for Cleaning Ladies
Kup książkę Instrukcja dla pań sprzątających
Zobacz także
Instrukcja dla pań sprzątających - opinie o książce
Przeoczony brylant amerykańskiej literatury. Wydany pośmiertnie zbiór najlepszych opowiadań Lucii Berlin z miejsca stał się literacką sensacją na całym...
Nieustannie szukała domu - Alaska, Idaho, Kentucky, Nowy Jork, Nowy Meksyk. Niepewność i zmiany nadawały rytm jej życiu. Jednak pośród zamieszania zawsze...
Przeczytane:2019-02-10, Ocena: 1, Przeczytałam,
Przeczytałam tę książkę i czuję się od niej chora. Ohydna okładka, ohydny tytuł i ohydna książka. Fakt, napisana jest bardzo dobrze, czyta się właściwie bez zarzutu, ale treść jest potworna. Pierwsze opowiadania zaczynają się niezbyt zachęcająco, w środku jest nieco lepiej, lżej, aby w końcówce znowu dociążyć. Już dawno nie czytałam tak przygnębiającej książki. Właściwie zapamiętałam tylko jedno opowiadanie, które mnie nie przygniotło. Rozumiem, że życiorys autorki nie należał do usłanych różami, ale to, co stworzyła mnie przerosło. Pokazała wstrętny, obrzydliwy, brudny i śmierdzący świat, w którym nie ma ani odrobiny nadziei na cokolwiek dobrego. Wszystko jest tu chore, dołujące, pijane. Aż niedobrze się robi czytając te wynurzenia. I mimo, że opowiadań jest wiele, we wszystkich praktycznie powtarza się to samo, stałe wątki występują w różnych opowiadaniach. Żeby się przekonać o nieszczęściu, samotności, alkoholizmie, raku, umieraniu, przemocy i innych nieszczęściach, nie trzeba było aż 470 stron. Te opowiadania były na tyle dobre i obrazujące to, co chciała przekazać pani Berlin, że wystarczyło by 50 stron, a i tak pewnie potrzebna by była odtrutka po lekturze. Nie chcę obcować z takim światem i na szczęście nie muszę. Takich lektur też więcej nie chcę, bo po nich tylko umrzeć się chce.