Instrukcja dla pań sprzątających
Lucia Berlin

Przeczytałam tę książkę i czuję się od niej chora. Ohydna okładka, ohydny tytuł i ohydna książka. Fakt, napisana jest bardzo dobrze, czyta się właściwie bez zarzutu, ale treść jest potworna. Pierwsze opowiadania zaczynają się niezbyt zachęcająco, w środku jest nieco lepiej, lżej, aby w końcówce znowu dociążyć. Już dawno nie czytałam tak przygnębiającej książki. Właściwie zapamiętałam tylko jedno opowiadanie, które mnie nie przygniotło. Rozumiem, że życiorys autorki nie należał do usłanych różami, ale to, co stworzyła mnie przerosło. Pokazała wstrętny, obrzydliwy, brudny i śmierdzący świat, w którym nie ma ani odrobiny nadziei na cokolwiek dobrego. Wszystko jest tu chore, dołujące, pijane. Aż niedobrze się robi czytając te wynurzenia. I mimo, że opowiadań jest wiele, we wszystkich praktycznie powtarza się to samo, stałe wątki występują w różnych opowiadaniach. Żeby się przekonać o nieszczęściu, samotności, alkoholizmie, raku, umieraniu, przemocy i innych nieszczęściach, nie trzeba było aż 470 stron. Te opowiadania były na tyle dobre i obrazujące to, co chciała przekazać pani Berlin, że wystarczyło by 50 stron, a i tak pewnie potrzebna by była odtrutka po lekturze. Nie chcę obcować z takim światem i na szczęście nie muszę. Takich lektur też więcej nie chcę, bo po nich tylko umrzeć się chce.