Historie z Etherton (Tom 2). Serce kniei
Katarzyna Kujawska

"Serce Kniei" to drugi tom Historii z Etherton, który wielu czytelników pierwszej części z pewności doceni, gdyż kończy się ona w taki sposób, że kontynuację chce się mieć pod ręką.

Całkiem ucieszyłam się na kolejne spotkanie z poznanymi tu bohaterami - Wilhelminą, Agni, Ivy i Bayem. Niestety dość długo nie mogłam się w tę książkę wgryźć i czułam się podobnie zagubiona jak i w pierwszym tomie. Obie książki są mocno chaotyczne, a to za sprawą czterech perspektyw, podzielonych na dwie linie czasowe, pisane przez dwie różne autorki i to jeszcze w dwóch różnych narracjach - dwie perspektywy są napisane w trzeciej osobie (którą preferuję), a dwie w pierwszej osobie (ten typ narracji lubię znacznie mniej).

Z tego powodu robi się tego dużo i powstaje zamieszanie, nie zawsze proste do opanowania. Nie pomaga też duża liczba postaci pobocznych, z których część zapomniałam i nie mogłam sobie przypomnieć kto jest kim ?

Jest to jednak mój główny zarzut, ponieważ oprócz tego, ta powieść ma też sporo zalet. Oba tomy mogą poszczycić sie absolutnie niesamowitym klimatem! Niebezpieczny las, tajemnice rodzinne, zagadkowe maski. W perspektywie z 1969 roku mamy hipiskę oraz arystokratkę z rodziny, której przewodzi Loża zajmująca się wiedzą tajemną oraz magią ceremonialną, a w perspektywie z 2010 roku mamy dziedzica miejscowej fortuny oraz zwykłą dziewczynę, osieroconą przez dwójkę intrygujących botaników.

Już samo pochodzenie postaci sugeruje, że będzie bardzo nastrojowo. Oprócz tego autorki wplotły tu sporo symboliki i wątków, które czytelnik może śledzić i samodzielnie łączyć pewne kropki. Pierwsza część była bardziej jak wprowadzenie, a w tej mamy więcej akcji i emocji. Niektóre elementy są wręcz surrealistyczne, a wszystko oprószone zostało nutką grozy!

Jest to dobra historia, widać, że autorki włożyły w nią mnóstwo pracy. To lektura wymagająca skupienia, lecz dająca satysfakcję z rozwiązywania kolejnych tajemnic. Zdecydowanie polecam czytać od razu oba tomy!

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka idealna na jesienne wieczory ?

 

Tajemnice, którymi owiany jest niemal cały tom pierwszy, w końcu zostają rozwiane, choć nie od razu. Wszystko odkrywamy wraz z bohaterami, powoli, nieco chaotycznie, z początku więcej się domyślając, niż faktycznie wiedząc.

 

Utknięcie Ivy w Pograniczu dało autorkom całkiem spore pole do popisu. Jestem pod wrażeniem tego, jak płynnie przechodzą do wydarzeń w różnym czasie, następnie łącząc je ze sobą. Bardzo łatwo jest się pogubić w takich zagraniach, zabawy z czasem nie należą do rzeczy prostych, a w Sercu Kniei, ten czas zdecydowanie ze sobą współgra, jest przemyślany, dopracowany, a jednocześnie wprowadza dodatkowy chaos do umysłu bohatera, jak i czytelnika. Poznaje wydarzenia, które już się wydarzyły, miały też miejsce w pierwszym tomie. Bay tymczasem odnajduje starszą Wilhelminę Aires, która pomaga mu w uwolnieniu dziewczyny.

 

Wydarzenia przeplatają się z rokiem 1969, w którym wszystko dzieje się znacznie szybciej, bardziej niebezpiecznie. Więzy przyjaźni zostały zerwane, Las skłócił cztery rodziny, niszcząc je od środka, zbierając żniwa i odbierając dług - błąd popełniony przez przodków. Ogień Agni gaśnie, czując zmieniającą się porę roku, utratę najbliższych jej osób. Wewnętrzny ogień przestawał płonąć, aż do momentu, w którym zaczęła prowadzić nią jedna silna emocja, jaką była zemsta. Willie wciąż niezmienna, podejmowała próby naprawienia wszystkiego, odcinając się od przyjaciół, wszystko w imię Rodziny i naprawienia jej błędów. Lekka hipokryzja i przytłumiony zdrowy rozsądek Agni przy oskarżeniach Airesów, kiedy jej właśni rodzice również byli zamieszani w tajemniczy Krwawy Rytuał czterech rodzin, doprowadziła do wielkiej tragedii i kolejnych śmierci.

 

Całość podobała mi się równie mocno, co pierwszy tom, groza oraz tajemniczość zostały zachowane do samego końca, co było zdecydowanie na plus.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)