Harpie
Joanna Chmielewska

Początek roku próbuję oczarować kolejną książką Joanny Chmielewskiej. Lżejszy kaliber prozy ma mnie rozerwać, napełnić humorem i akurat to udaje się po tej lekturze doskonale. Moje czytanie pozbawione pewnej chronologii powstawania kolejnych pozycji autorki powoduje, że poznani wcześniej bohaterowie tu niejako rozpoczynają swoją karierę na kartach książek. Pomijam tę kwestię, i po prostu dobrze się bawię poznając ich niejako od nowa. Książka w której autorka nie występuje jako jedna z postaci, ale dzięki temu mamy okazję poznać zupełnie inne osoby prowadzące ustabilizowane, zwyczajne życie. Trzy starsze kobiety opiekujące się siostrzenicą to pozornie zwyczajna rodzina zamieszkująca stary dom. Jednak to miejsce aż kipi od emocji, a pewna wizyta jeszcze podgrzewa atmosferę. Wydawałoby się niewiele nas już zaskoczy , jednak w tle pojawiają się i grube miliony i miłość, i by tego było mało nieboszczyk komplikujący sobą prowadzone dotychczas przez bohaterki życie. Duży spadek oczywiście komplikuje wiele, wiele wyjaśnia nie wszystko ułatwiając. Jednak jak to ma przeważnie miejsce w książkach Pani Joanny wszystko dobre co się dobrze kończy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Harpie - trzy siostry, ciotki wykorzystujące bohaterkę książki - Dorotką Pawlakowska, jest wychowywana przez trzy siostry jej matki. Pewnego pojawia się chrzestna babcia dziewczyny. Staruszka jednak zostaje nagle zamordowana z niewyjaśnionych powodów, najprawdopodobniej chodzi o spadek. Wiele wątków, liczne intrygi, śledztwo, wątek damsko-męski, dowcipne dialogi to tradycyjne cechy książek Joanny Chmielewskiej

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chmielewska pełną gębą ?  

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna, czyta się z zapartym tchem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Joanna Chmielewska to niekwestionowana królowa polskiego kryminału - klasyka gatunku można by rzec. W moim życiu zagościła dawno, dawno temu. Jako dziecko dużo chorowałam, więc i dużo czytałam. Mama podsuwała mi kolejne książki, w końcu dorosłam do powieści o Janeczce i Pawełku, oraz o Teresce i Okrętce. Zaczytywałam się, ale nie potrafiłam przejść na literaturę dla dorosłych. 

Był rok 1998 i w radiu powiedzieli, że właśnie ukazała się nowa powieść Joanny Chmielewskiej - Harpie. O Dorotce! I ta wiadomość mnie zaciekawiła, przy kolejnej wizycie w księgarni książka była moja. Połknęłam. I wtedy rozpoczęła się moja wielka przygoda z kryminałami tej wspaniałej Autorki. 

Przez te 21 lat przeczytałam tę powieść kilka razy. Pożyczałam i czytali inni. Czytała rodzina i czytali znajomi. Mam bardzo zaczytany egzemplarz, z piękną historią. Może zniszczony, ale dla mnie najpiękniejszy!

Dorotka Pawlakowska mieszka z trzema ciotkami - Melanią, Felicją i Sylwią. Nie jest szczęśliwa, bo ciotki bezlitośnie ją wykorzystują, natrząsają się z niej, dokuczają jej na każdym kroku. Dodatkowo traktują jak małe dziecko, starają się przechwytywać wynagrodzenie, nie pozostawiają miejsca na życie prywatne, znajomych i miłość.

Dorotka zna 14 języków obcych, bo ich nauka od zawsze przychodzi jej z wielką łatwością. Studiuje, pracuje jako tłumacz, robi korekty. Jest ugodowa, wypełnia zachcianki ciotek, chociaż ma już dość takiego życia. Pewnego dnia dostaje list z Ameryki, chrzestna matka jej świętej pamięci matki chce wrócić do kraju i w Dorotce upatruje swoją jedyną rodzinę, chociaż tak naprawdę nie łączy je żadne pokrewieństwo. Oczywiście ani ciotki, ani Dorotka nie są przekonane, co do tej gościny, ale w liście jest wzmianka o hotelu, o planowanym kupnie mieszkania. Sytuacja nie wygląda tak źle.

Zmienia się za to diametralnie, jak Wandzia Parker przylatuje do ziemi ojczystej. Od razu widać, że o hotelu nie może być mowy, a sama w sobie jest  bardzo uciążliwa. Jest nieprzyzwoicie bogata, ale nie chce za nic płacić - swoimi  fanaberiami obciąża ciotki, Dorotkę, nawet wynajętego taksówkarza. Postanawia spisać testament, żeby podział jej majątku był jasny i nie sprawiał nikomu problemu. Po wizycie u adwokata wyprawia wielkie przyjęcie, bawi się wybornie, pociąga zdrowo, niczym nie gardzi. W przypływie radości pokazuje swoim spadkobierczyniom biżuterię, którą przywiozła, wprawiając wszystkich w totalne osłupienie. A potem ucieka spać... i tu wszystko się komplikuje.

Harpie to lekki kryminał o zabarwieniu humorystycznym, czyli współczesna komedia kryminalna. Chrzestna babcia Wandzia to milionerka z krwi i kości. Raczy się szampanem i kawiorem, narzeka na brak służby, na ciasnotę. Nie potrafi płacić - nigdy tego nie robiła, więc jest postacią całkowicie oderwaną od rzeczywistości. I wiekową, więc czyż może  dziwić jej nagła śmierć?

Ciotki Dorotki, to te tytułowe megiery, pazerne, łapczywe i okrutne zarazem, pozbawione litości dla innych i dla siebie wzajemnie. W ich domu panuje atmosfera ciągłej kłótni, ale nie można odmówić im urok i nie da się ich nie polubić. W tym całym układzie najbardziej żal biednej dziewczyny, której przyszło żyć w takiej atmosferze. 

W powieści jest wszystko, czego można oczekiwać od kryminału - zbrodnia, śledztwo, podejrzani. Każdy może mieć swoje motywy, dochodzenie jest wyjątkowo trudne, ciągle przyplątują się nowe postaci, a wszystko kręci się dookoła testamentu Wandzi. 

Powieść ta osiągnęła już pełnoletność, a wciąż bawi i odpręża. Nie umiem przejść obojętnie obok twórczości Chmielewskiej, kocham ją miłością najszczerszą. A tę książkę kocham dodatkowo za przesympatyczną Dorotkę, moją imienniczkę, poczciwą i zdolną dziewczynę, która jednak też potrafi dopiec swoim ciotkom. Niedaleko pada jabłko od jabłoni w końcu. Ogromną sympatię wzbudza też Jacek - taksówkarz, który pojawia się, kiedy chrzestna wnuczka jedzie po Wandzię na lotnisko i zostaje do końca książki, jako postać nie tyle kluczowa, ile istotna.

Osobiście nie polubiłam Marcinka - dobrodusznego, ale niezwykle rozlazłego pomocnika Felicji, który trochę pomieszkuje, trochę wykonuje zlecenia, a tak do końca nie wiadomo, czemu tak często gości w tym domu. Jako złota rączka jest  do bani, ale może stanowi wyborne towarzystwo?

Czytajcie książki Joanny Chmielewskiej, bo to świetne powieści. I warto pielęgnować pamięć o tak niezwykłej Autorce, która  na swoich książkach wychowała przynajmniej dwa, jak nie trzy pokolenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)