Grabarz
Karolina Dietrich

Kropelka psychologii, odrobina thrillera, do tego nieco romansu i obyczajowego smaku, a to wszystko zanurzone w kryminalnym sosie, dzięki któremu wszystko nabiera dodatkowego smaku. Tak można by nakreślić charakter powieści ,,Grabarz", w której odnajdziemy te wszystkie elementy.

Książka ma wszystko, czego potrzeba do dobrego kryminału, a to, co dzieje się an jej kartach nie pozwala czytać jej spokojnie. Jej lektura to emocjonalna huśtawka nastrojów, napięcia, wrażeń, która czasami się uspokaja, by za chwilę ponownie dostarczyć nam wzrostu adrenaliny. Sprawia to nie tylko wartka akcja powieści, ale też zachowanie głównej bohaterki, która swoimi podejrzeniami, wysnuwanymi wnioskami i działaniami wzmacnia to wrażenie. Dodatkową atrakcją były dla mnie opisy miejsc akcji, które autorka przybliża, opisując czasami ich historię, czy rzucając krótką o nich informację. Muszę przyznać, że po tej powieści nieco inaczej patrzę na znajome miejsca i zakątki Gniezna.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/10/919-grabarz-tom-i.html

No i w końcu udało mi się przeczytać część pierwszą. Zaczęłam je czytać od trzeciej, potem była druga no i teraz pierwsza. Wiem, że nie po kolei, ale tak wyszło. W końcu poznałam prawdziwego grabarza o którym było tak głośno. Powiem wam, że to chyba najstraszniejsza książka z tego cyklu. Aż miałam dreszcze, kiedy czytałam o momencie przed morderstwem, bo przecież wiedziałam co zaraz będzie z nią robił. Zresztą pan widmo nie ukrywa tu swoich intencji. Pozycje czytamy z perspektywy kilku osób, dlatego tak łatwo przewidzieć ciąg dalszy. Każdy z bohaterów lubi tutaj rozmawiać i to o wszystkim, co im tylko ślina na język przyniesie. Początkowo nawet się pośmiałam, gdy główna bohaterka ewidentnie miała bzika na punkcie mordercy. Od razu przypisała to miano nowemu grabarzowi, który według niej był do tego idealnym kandydatem. Już nawet zaplanowała sobie, że wyda go policji. Za sam fakt, że był dla niej miły i uczynny uważała go za wroga.
Do tego momentu było zabawnie.
W kolejnych stronach czytamy o planach zabicie kolejnej ofiary i wtedy już nie było mi do śmiechu. Śledziłam całą zbrodnię jakby w zwolnionym tempie. Aż poganiałam oczy, by jak najszybciej doszły do momentu zabójstwa i by było już po nim. Kurcze, jaka ja byłam wtedy napięta, aż nerwowo poruszałam nogami pod kocem, jakby to mnie sama miało zaraz spotkać. Dalej jest już tylko gorzej. Zaczynają się wzajemne oskarżenia i wyrzuty sumienia. Świadków jest jak na lekarstwo z czego trudno dojść do rozwiązania sprawy. Nawet nie sądziłam, że tak łatwo można się wybudzić...

Uwielbiam styl autorki. Jest prosty i przejrzysty. Akcję prowadzi w sposób napięty, choć momentami wstawia chwile czarnego humoru, by człowiek się rozluźnił i nie miał zawału. Bohaterowie są dobrze przedstawieni i każdy z nich posiada inne cechy charakteru i wymowy. Ja szybko rozpoznawałam kto kiedy wyrażał swoje opinie.
Jeśli już ktoś jest po lekturze Grabarza, to polecam przeczytać również dwie kolejne, by dowiedzieć się jak się skończyła cała historia.
Jak zwykle mega dzieło!!!