Ganbare! Warsztaty umierania
Katarzyna Boni

Czyta się książke jednym tchem. Napisana w piękny sposób. Ani przez moment nie jest nudna. Często szokuje. Żaden Polak chyba do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego jak wygląda życie w Japoni. Z jakimi niebezpieczeństwami zmagają się Japończycy co dnia. Jak funkcjonują, jak myślą, czym kierują się dokonując wyborów. Każdy kto lubi tę kategorię literatury , obowiązkowo powinien sięgnąć po tę pozycję. Nie będzie tego żałował.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

kingaczyta.blogspot.com 11 marzec 2011 rok. Potężne tsunami zbiera swoje żniwa na wschodnim wybrzeżu Japonii. W niektórych miejscach fale sięgają nawet 30 metrów. Giną ludzie, żywioł zabiera dobytki życia. Elektrownie atomowe w Fukushimie zostają uszkodzone. Wszystko jest skażone... Od tego też czasu w Japonii słychać na każdym kroku "Ganbare!", czyli "Daj z siebie wszystko!"... Ta książka to reportaż przepełniony bólem, śmiercią i ogarniającą beznadzieją. Ciężko bowiem poradzić sobie i zaakceptować fakt, że wystarczy kilka chwil, by tsunami zabrało cały majątek życia i najbliższych. Ciężko jest zaczynać od nowa, w całkiem innym miejscu, z dala od swoich korzeni, gdy zmusza do tego wybuch elektrowni. Zapewne nie łatwo jest zachować tożsamość i iść do przodu. Cierpią relacje międzyludzkie, człowiek ogarnięty jest niepewnością i paniką o swoje jutro, nie potrafi pogodzić się ze śmiercią najbliższych, których zabrała nieposkromiona Matka Natura. Mimo że minęło już kilka lat od tej tragedii to ludzie nadal nie wrócili do normalności; niektórzy ciągle jeszcze szukają kości swoich krewnych, czy mieszkają w tymczasowych mieszkaniach. Nie potrafię sobie wyobrazić, co muszą czuć. Japończykom temat śmierci jest bliski i towarzyszy im na co dzień, bo codziennością też są zmagania z nieobliczalną przyrodą, która stale zbiera swoje żniwa. Ludzie naprzód planują swoją śmierć, oglądają trumny, czy wybierają, gdzie chcą być pochowani. Oddech śmierci czuje się na każdym kroku, bo nigdy nie wiadomo, kiedy wróci tsunami, czy osunie się ziemia. Są przygotowani. Reportaże często mają to do siebie są są napisane bardzo szorstko, bez większych emocji. Jednak nie tym razem. Atmosfera jest tutaj ciężka, ogrom ludzkich nieszczęść przytłacza, ale gdzieś w tym wszystkim jest jakieś ciepło ludzkiej nadziei. Nie jest to książka łatwa, ale ważna. Smutna, ale pozwalająca docenić własne życie. Wzruszająca i refleksyjna. Zbliżająca do mieszkańców Japonii i pozwalająca lepiej poznać to państwo. "Ganbare! Warsztaty umierania" to nie tylko reportaż o tsunami. To także opowieści o codziennej Japonii, jej kulturze, wierzeniach i zwyczajach, które mnie osobiście porwały. Naprawdę nie sądziłam, że tak bardzo zżyję się z tym miejscem, mimo że nigdy tam nie byłam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Żeby żyć trzeba nauczyć się umierać

Każde tsunami jest inne. Jedno potrafi mieć zaledwie 1 metr i być całkowicie niegroźne dla otoczenia. Drugie potrafi mieć kilkadziesiąt metrów wysokości i przeć naprzód zabijając i krusząc wszystko na swojej drodze. W kraju, w którym tsunami występuje co chwila, nikt nie pomyślał, że elektrownia atomowa może być zbyt niebezpiecznym źródłem energii.

Zapewniali nas, że jest bezpiecznie. Mówili, że nad wszystkim panują. Nie wiedzieli, że nie zapanują nad naturą.

Całość recenzji na zukoteka.blox.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jedna z najlepszych książek reporterskich jakie ukazały się w ostatnich latach. Uniwersalna i przejmująca, pełna mądrości i współczucia. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przepiękna. I w sumie tyle by wystarczyło napisać. Odkładałam jej czytanie ze względu na tematykę, ale stała się lekturą w naszym Dyskusyjnym Klubie Książki i nie było już miejsca na czekanie. Musiałam ją czytać na kilka razy, gdyż tak bardzo emocjonalnie na nią reagowałam. Wspominałam już, że jest przepiękna? Niesamowicie wielkie ludzkie tragedie opisane w sposób pełen szacunku i godności. Lektura obowiązkowa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tsunami zalewajace wybrzeża Japonii po trzesięniu ziemi 11 marca 2011 oglądał cały świat. Siła żywiołu była porażająca. Japonia od zawsze zmagała się z tymi zagrożeniami, małe trzesięnia ziemi notowane są codziennie, a wielkie przychodzi prędzej czy później. W 2011 roku do trzesienia i potężnego tsunami doszedł jeszcze jeden kataklizm, technologiczny, czyli radioaktywny wyciek w elektrowni jądrowej. Polska autorka w rozmowach z wieloma ludźmi, bada te trzy tragedie i ich wpływ na ludzi. Widzimy traumę utraty bliskich, niedokończonej żałoby, kiedy ciała zabrało morze i nie ma pogrzebu, właściwego pożeganania; jest trauma utraty dorobku życia, tego co definiowało człowieka; trauma wygnania z zakażonego terenu, pięknych okolic zamieszkiwanych od pokoleń; jest poczucie zawodu i zdrady ze strony własnego państwa państwo (bo była propaganda użyteczności atomu w celach pokojowych, a mało informacji o tym co to napromieniowanie, jak się je mierzy, jakie są konsekwencje późnej ewakuacji). Czytamy o ludzkich tragediach z wielu perspektyw, np. mnicha organizującego kafejki narzekania albo psychoterapeutki. Dowiadujemy się też o rzeczach nieoczywistych, ale też związanych z tymi tragediami, jak pozostawione na śmierć głodową zwierzeta domowe i gospodarskie albo czyszcenie skażonych terenów za pomocą wody i papieru (!) oraz przez zbieranie gleby do worków (które z kolei zalegają na polach, a niekiedy bywają zmywane przez ulewy do rzek i morza). Przejmująca lektura.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)