Felix, Net i Nika oraz (nie)Bezpieczne Dorastanie
Rafał Kosik

Nowy, już czternasty,  tom przygód Złotej Technologicznej Trójcy, opowiada o tym, jak niebezpieczne może być dorastanie. Tytuł tomu możemy rozumieć bardzo dwuznacznie; z jednej strony mamy tu bardzo znany motyw pierwszej pracy podejmowanej przez nastolatki w celu zdobycia pieniędzy. Z drugiej program rządu, który ma doprowadzić do całkowitej kontroli niesfornej, wiecznie bujającej w obłokach i sprawiającej kłopoty młodzieży.

I rzeczywiście; widzimy, że bohaterowie książki, Felix, Net i Nika nie bez trudu próbują podołać nowym obowiązkom. I to w kilku różnych miejscach. A przeszkadza im w tym nie tylko brak wykształcenia i całkowity brak umiejętności konieczny przy piastowaniu tak wysokich stanowisk pracy, ale również, czego dowiadujemy się dopiero po pewnym czasie, razem z młodymi bohaterami, dziwaczna muzyka, która puszczana jest dosłownie wszędzie w całym hotelu i która sprawia, że ludzie są dziwnie otumanieni.

O ile praca w pralni była zajęciem dosyć monotonnym, mechanicznym i trudno byłoby coś zepsuć – choć trzeba przyznać, że z talentem Neta się to udaje – o tyle „załatwiona na lewo” praca w hotelu, w którym o dziwo zamieszkują najlepsi uczniowie mający brać udział w olimpiadzie, stanowi dla nich wszystkich nie lada wyzwanie. A muzyka ciągle dudniąca z głośników jeszcze to wszystko tylko pogarsza.

Wiadomo jednak, że gdy tych troje weźmie się do pracy, to zagadka, jaka by nie była, tak czy siak musi zostać rozwiązana, choćby tego nie chciała. Same opisy perypetii Trójki, do której dołączyła Laura, jako dziewczyna Feliksa,  czyta się z zapartym tchem, mrucząc raz po raz pod nosem: „tak, znam takie nastolatki”, albo „moje się podobnie zachowują”.

Jak to u Kosika bywa i w tym tonie nie mogło zabraknąć nowoczesnych technologii, odwołań do polityki, nawet wydawałoby się, że na wskroś współczesnej i programów komputerowych, które pod pozorem pomocy w obłaskawieniu nastolatek, mają sprawować nad nimi absolutną kontrolę. Nie brak tu również wielu sympatycznych robotów, które mimo iż poskładane z kilku śrubek, ruchomych  stałych części oraz dużej ilości smaru, wydają się też mieć coś w rodzaju duszy, a wraz z nimi emocje i uczucia.

Pojawia się też ich, bo jakby inaczej, zatwardziały wróg komputerowy. Wydaje się, że każdy bohater ma takiego wroga, na jakiego sobie zasłużył, więc wróg Felixa, Neta i Niki jest przebiegły, zna się na nowoczesnych technologiach, potrafi pojawiać się podstępnie i niespodziewanie oraz równie niespodziewanie znikać.

Zawsze jednak czai się w pobliżu, chcąc podjąć inne, nie mniej destrukcyjne działania.

Czy i tym razem udało się go pokonać i zapanował tymczasowy spokój?

Na to pytanie, drodzy czytelnicy, będziecie musieli sobie odpowiedzieć sami, po lekturze książki.

Nie dość powiedzieć, że wyprawa Felixa, Neta, Niki oraz Laury zaprowadzi ich w różne dziwne miejsca, znajdujące się zarówno bardzo wysoko nad ziemią, jak i bardzo głęboko schowane pod jej powierzchnią, jak i miejscach, do których zwykły śmiertelnik, czy turysta zwykle nie może wejść, choć po lekturze tego tomu może się wydawać, że to tylko kwestia inteligencji i sprytu, połączonego z dużą dawką szczęścia.  A pomocne okażą się osoby postronne, spotkane przypadkiem na ulicy i bardzo mądry, przygarnięty pies, za którym nie tylko główni bohaterowie zdążą zatęsknić, bo przyzwyczaili się do niego i bardzo go polubili, także zwykli czytelnicy.

Uważam tę część serii może za ciut przegadaną, ale bardzo ciekawą osłonę. Udało mi się polubić głównych bohaterów. I choć do Złotej Trójcy Rowling nieco im brakuje, roztaczają wokół siebie bardzo przyjazny, technologiczny klimat, do wszystkiego podchodzą z rozwagą i humorem i nie boją się korzystać z nowoczesnych technologii do słusznych celów.

(Do tych niesłusznych zostają de facto zmuszeni.)

Czego życzę wszystkim młodym ludziom.

Zachęcam również do lektury tego tomu, jak i wszystkich pozostałych. Bo warto.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wszczepianie chipów ludziom to kiełkujący od niedawna temat w mediach. Rafał Kosik w swojej najnowszej książce z popularnej wśród młodzieży serii "Felix, Net i Nika" daje prawdopodobny obraz możliwości takiego działania. I to wcale nie pozytywny! Fantastyka powoli staje się rzeczywistością. Dlatego też uważam "...(nie)Bezpieczne Dorastanie" za wartościową lekturę również dla czytelników dorosłych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po twórczość Rafała Kosika sięgnęłam po raz kolejny i do tej pory nigdy się nie zawiodłam. Przy (nie)Bezpiecznym Dorastaniu było tak samo. Przygody czworga przyjaciół jak zwykle wciągnęły mnie do reszty i nie nudziłam się ani przez chwilę. Przede wszystkim muszę zwrócić uwagę na styl pisania autora. Niektórym może wydać się męczący przez wzgląd na wszystkie opisy urządzeń i wynalazków, jednak są to nieodłączne elementy tej serii. Dodają jej uroku i, choć czasem kompletnie ich nie rozumiem, nie wyobrażam sobie bez nich jakiejkolwiek części. Książka ta, podobnie jak pozostałe, jest wypełniona aż ,,po brzegi" humorem, szczególnie Neta. Ten niespecjalnie rozgarnięty, czasem grubiański chłopiec potrafi rozbawić czytelnika do łez swoim zachowaniem i odzywkami. Jednak nie tylko on. Bo kto nie uśmiechnąłby się na myśl o trzymetrowym robocie imieniem Krystyna albo czterometrowym Mieczysławie? Szczerze podziwiam Kosika za jego, można by pomyśleć, bezkresną wyobraźnię, którą wyraża poprzez rozmaite pomysły na fabułę, ale i wynalazki, które mogą zaistnieć w przyszłości. Nie wiem, czy ja kiedykolwiek byłabym w stanie wymyślić maleńkie urządzenie, wszczepiane do ciała, za którego w głowie mamy całą potęgę Internetu. A akcji jest tu co nie miara. Gdy tylko przyjaciele znajdą wyjście z jednej sytuacji, sprawy komplikują się i wkraczają w inną, jeszcze trudniejszą do opanowania. Wydaję mi się, że lektura jest też trochę satyrą polityczną i tolerancyjną. Pokazuje, jak każda władza próbuje zyskać całkowitą kontrolę nad państwem, ale i to, że nie zawsze jest to korzystne. Wręcz przeciwnie, może spowodować wiele ciężkich szkód. Wskazuje też na to, że nadmierna tolerancja i afiszowanie się z nią, też niekoniecznie dobrze wpływa na ludzi. Może jeszcze zaostrzyć różnice, a nawet doprowadzić do poważnych konfliktów. Podczas czytania troszkę irytowała mnie postać Laury. Lubię ją, jednak wolałam, kiedy była tylko postacią drugoplanową. Może dla tego, że tak bardzo przyzwyczaiłam się do Superpaczki w starym składzie? Kolejnym aspektem, który nie spodobał mi się, choć może nie dotyczy treści, jest okładka. Wydaje mi się trochę sztuczna i o wiele bardziej książki przemawiały do mnie w starej grafice. Kosik wprowadził do kolejnej części trochę nowych rzeczy, jednak uważam, że książka nie straciła na tym. Jest tak samo świetna, jak jej poprzedniczki, tyle tylko, że jest w nowej oprawie. Nie żałuje żadnej chwili, którą poświęciłam na jej przeczytanie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rafał Kosik, zapisał się już na stałe w pamięci czytelników, takimi książkami, jak Vertical, czy Mars.Jest również twórcą najpopularniejszego cyklu młodzieżowego Felix, Net i Nika. Nie jestem znawcą tej serii, jak, ktoś napisał, ale lubię i z przyjemnością przeczytałem, kolejny tom.Tym razem, jest to już czternaste spotkanie z naszymi bohaterami. Wakacje w Londynie, nowi bohaterowi, starzy, dobrzy przyjaciele.Czego chcieć więcej.Jeszcze Net, który swoim zachowaniem, potrafi rozbroić każdą ponurą sytuację.Zazdrosny o znajomą Felixa, stara się przywrócić swoją pozycję, jedynego powiernika jego tajemnic. Co oczywiście stwarza mnóstwo nieporozumień i zabawnych sytuacji, tym, większa radość, moja, jako czytelnika. Mimo, że cykl liczy już, jak wspominałem czternaście tomów, zbiór ten nie stracił, nic ze swojej świeżości.Każdy z nich, można czytać niezależnie od siebie, a kto zna i lubi, odnajdzie momenty, które dostarczą mu dodatkowej satysfakcji. Inkwizycja książkowa, zarzucała mi już różnego rodzaju przewinienia.Dopisać mogą, jeszcze jedno"przestępstwo".Młodzieżowe książki, też czytuje i nawet wolę. Polecam, dobrze było wrócić, teraz pozostało czekać, na kolejne zwariowane wojaże naszej trójki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

(nie) CODZIENNE KŁOPOTY Jest listopad, a więc - wzorem lat poprzednich - nie mogło przy okazji tej jesiennej pory zabraknąć premiery nowego tomu przygód trójki doskonale wszystkim znanych od ponad dziesięciu lat gimnazjalistów. I oto jest, świeży, ciepły jeszcze i jakże przyjemny w odbiorze. Wakacje w Londynie, które swoimi pomyłkami tak bardzo zepsuł Net, trwają. A właściwie zbliżają się ku końcowi, ale ponieważ bohaterowie nie mają za co żyć, do powrotu zostało jeszcze trochę czasu, a rodziców nie chcą prosić o pomoc, muszą dorosnąć w przyspieszonym tempie i zająć się pracą. I w takiej sytuacji zastajemy ich na początku, ale jak to w życiu naszej grupy bywa, szybko tracą zatrudnienie. Szansą staje się praca w hotelu, ale wkrótce okazuje się, że coś jest nie tak. I to bardzo. I wcale nie chodzi tu o fakt, że w hotelu zatrzymał się właśnie nie kto inny, jak sam dyrektor Stokrotka, ale o dziwne zarządzanie miejscem. I jeszcze dziwniejsze otępienie, które atakuje Felixa, Neta, Nikę i Laurę... To już czternasty tom serii, a Kosik jak zawsze nie zawodzi. W poprzednim tematyką wracał nieco do ,,Pałacu snów" i podobnie staje się tym razem, kiedy zaćmienie umysłu dopada naszą czwórkę, sprawiając, że nie potrafią zrozumieć najprostszych rzeczy, czy zapominają wiele spraw. Na tym jednak wszystkie podobizny się kończą a cała reszta, tak nowości, jak i doskonale znane elementy, których regularni czytelnicy wypatrują, oferuje tradycyjne już mnóstwo świetnej zabawy z porcją zaskoczeń i wielką dawką pozytywnego humoru. Ważnym elementem obok samej akcji staje się kwestia powiększenia superpaczki o postać dziewczyny Felixa, Laury. Zazdrosny o konieczność dzielenia się z przyjacielem Net, sprawca największych tarapatów i najbardziej komicznych sytuacji, zaczyna ingerować w ich związek, starając się odzyskać utraconą pozycję. Co z tego wynika, łatwo można się domyślić. Katastrofy dla bohaterów, multum przyjemności dla czytających. Nawet, jeśli nie znają poprzednich tomów. Kosik bowiem, jak zawsze, oferuje powieść, którą czytać można niezależnie, a przy okazji wypełnia ją momentami, które fanom dostarczą wiele dodatkowych przyjemności. Tym tomem zbliża się też autor do momentu, który nadejść prędzej czy później musiał - rozpoczęcia trzeciego roku nauki w gimnazjum. I wiecie co? Przyznam, że już nie mogę się doczekać, co takiego przygotowuje dla swoich bohaterów. Dlatego polecam, tak ten najnowszy tom, jak i całą, chyba najlepszą polską serię książek dla nastolatków, bowiem zabawa jest przednia. Recenzja opublikowana także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2015/11/23/felix-net-i-nika-oraz-niebezpieczne-dorastanie-rafal-kosik/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Nie mogę zrobić nic, 
Sterowany jestem wciąż 
Nie musisz starać się, 
Przecież jesteś też jak ja" ( Myslowitz " Sprzedawcy marzeń")
"Felix, Net i Nika oraz (Nie) bezpieczne dorastanie" Rafał Kosik

Kolejny tom przygód trójki młodych ludzi, Felixa, Neta i Niki i tym razem też Laury. Tym razem akcja dzieje się w Londynie, gdzie Superpaczka spędza wakacje. W wyniku złego rozdysponowania budżetem wakacyjnym od rodziców, nasi bohaterowie zmuszeni są podjąć dorywczą pracę by móc przeżyć pozostałe dni pobytu w Londynie. Podjęcie pracy w pewnym hotelu doprowadzi przyjaciół na trop afery międzynarodowej, mającej na celu sterowanie i ogłupianie ludzi, a także wprowadzenie w życie projektu Niebezpieczne dorastanie, który ma na celu...no właśnie, tego dowiecie się sięgając po książkę ;)
Zawrotne tempo akcji, niesamowite przygody, podejrzany gang elegantów w grafitowych garniturach, zapach pewnych perfum, szef z piekła rodem, mikroczipy, Król Szczurów, podejrzane zachowanie Niki, miłość, zazdrość, królewska rodzina i ich pies...i jego ogon, porwanie samochodu, oskarżenie o terroryzm, Pierścień ( bo znów Londyn! ) i podróże w czasoprzestrzeni, masa kłopotów i problemów, ale to wszystko z mega dużą dawką poczucia humoru, przyjaźni, wiedzy! Dobra przygoda gwarantowana ;) Polecam lekturę, osobiście uwielbiam całą serię o zwariowanej paczce przyjaciół z Warszawy :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rafał Kosik trzyma poziom. Mimo że nie jestem już grupą docelową serii, to nadal mnie nie nudzi. Najbardziej cieszy mnie w tej części powrót do Instytutu Badań Nadzwyczajnych, mojego ulubionego miejsca wykreowanego na potrzeby powieści. Mamy też subtelny komentarz ogólnej sytuacji politycznej w Polsce, ale nie jest on nachalny i podejrzewam, że młodsi czytelnicy tego nie dostrzegą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)