Dziewczęta z Nowolipek
Pola Gojawiczyńska

Powieść ta dla mnie to wycieczka po Warszawie z początku XX wieku, po mieście, którego dziś nie ma. Nowolipki były ubogą dzielnicą i niejeden jej mieszkaniec chciał się wyrwać do lepszego życia. W książce pojawiają się bogate opisy nie tylko tej dzielnicy, ale i innych części stolicy. Historia czterech dziewczyn, z których trzy wywodzą się z biednych rodzin i marzą o innym świecie, chcą się wyrwać ze swojego środowiska. Pragną też odnaleźć miłość, niestety ich marzenia zderzają się z ponurą rzeczywistością. Książka bardzo życiowa. Doskonale oddaje obyczaje i trudy życia codziennego świata, który tak naprawdę odszedł do lamusa. Dużo daje do myślenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Arcysmutna i przygnębiająca lektura pochłonęła mnie na pół dnia. Z jednej strony, to wyjątkowa powieść wyjątkowej autorki, której losy były nie mniej dramatyczne, niż dzieje jej bohaterek. Gojawiczyńska: urodzona w rodzinie rzemieślniczo-robotniczej, wcześnie osierocona, właściwie pozostawiona sama sobie. Prawie bez wykształcenia, samotna matka, tułająca się po kraju w poszukiwaniu pracy. Nic dziwnego, że jej powieść jest dziełem naznaczonym fatalizmem. Niesamowite, jak udało się autorce ukazać dwoistość tytułowych Nowolipek! Z jednej strony to getto biedy, piętnujące swoich mieszkańców na całe życie, miejsce w którym marzenia, to czysta sukienka, czy też landrynki. Pełne przegranych ludzi i wielu twarzy biedy. Z drugiej strony to miejsce, w którym przestrzega się zasad, których próżno szukać w bogatych dzielnicach. Prości i biedni ludzie potrafią być bardziej szlachetni i prawi, niż bogacze do których wzdychają nasze bohaterki, o czym niestety przyjdzie im się przekonać. A te różnorodne postacie dziewczęce, tak różne i tak podobne w próbie wyrwania się z biedy i w szukaniu miłości...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Klasyczna powieść "dla kobiet", ale intrygująca ze względu na wierność historyczną, dzięki której można niemal odtworzyć realia Warszawy z początku XX wieku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wróciłam do tej książki po latach i jestem zaskoczona jak wiele w niej smutku i tragedii. Przy czym wojna, bieda i głód odczytuję teraz jako tło do tych tragedii, które rozgrywają się w sercach tych Dziewcząt. To książka o umieraniu marzeń i umieraniu duszy. O poddaniu się, o bezsilności. Teraz również zastanawia mnie dlaczego właściwie autorka przygotowała swoim bohaterkom tak cięzki i smutny los... Dlaczego postawiła na ich drodze mężczyzn wyłącznie pozornie szlachetnych. W tej książce jakikolwiek mezalians schodzi na dalszy plan, a porywy serca przynoszą tylko pojedyncze chwile szczęścia, a finalnie - wszystkie kończą się tragicznie... Bardzo życiowy obraz, i tak boleśnie smutny 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka trudna, ale problemy, które porusza są aktualne również dzisiaj. Kwiryna, Amelka, Cechna, Janka, Bronka i Frania marzą o miłości, dobrobycie, zdobyciu wykształcenia, o tym, co pozwoli im wyrwać się z biedy i dzielnicy Nowolipek. Niestety, marzenia a rzeczywistość to niejednokrotnie dwie różne sprawy. Bohaterki poznajemy najpierw jako małe dziewczynki, później podlotki aż w końcu młode dziewczyny. Wraz z dorastaniem ich drogi rozchodzą się, chociaż niejednokrotnie z powrotem się krzyżują.
W powieści ukazana jest również mentalność ludzi bogatych i biednych, zasady, którymi się kierują.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)