Dziennik roku chrystusowego
Jacek Dehnel

Wiek chrystusowy to 33 lata. Niektórzy mogą go uznawać za przełomowy, większość nie zwróci na niego uwagi. Dehnel postanawia pisać dziennik. W tym czasie zawiaduje remontem kamienicy, jeździ na spotkania literackie, pisze, kompletuje bibliofilskie zbiory, wspomina o sprawach osobistych, o swoim życiu z partnerem (niedawno przeczytałam news, że panowie za granicą zawarli związek małżeński). Przy różnych okazjach czy są to spotkania, czy lektury, wyszukuje, co inna postać dokonała w wieku chrystusowym, a czasami jest to imponujące i godne pozazdroszczenia. Czasami komentuje też bieżące wydarzenia polityczne i społeczne. Czytając poglądy autora w pewnym momencie uczyniłam grę z tego, punktując z czym się zgadzam, a co jest już dla mnie za daleko, zbyt radykalnie. Generalnie książka wciągnęła mnie i spodobała się na tyle, że planuję nabycie własnego egzemplarza do biblioteczki.

Opasły dziennik utalentowanego tzrydziestotrzylatka, autora "Lali" i "Matki Makryny", który postanowił podzielić się z czytelnikami sprawozdaniem z wejścia w wiek chrystusowy. Ma autor świadomość karkołomności tego przedsięwzięcia, wszak za dziennik powinni się raczej brać bardziej niż on nobliwi i doświadczeni życiowo twórcy, którzy prócz sprawozdania z codziennych zdarzeń, będą w stanie opatrzyć je głębszym komentarzem i wywiedzioną z doświadczenia filozoficznym dystansem. Dehnel nie sili się więc w nadmierne filozofowanie, co nie znaczy, że unika głębszych refleksji i ogranicza do zapisów z codzienności, jakie znają doskonale czytelnicy jego wpisów na facebookowym profilu.

Być może "Dziennik" mógłby być znacznie okrojony i skondesowany, z czym z całą pewnością nie zgodzą się sympatycy twórczości Dehnela. Dostają bowiem oto kolejną, po kapitalnym „Młodszym księgowym” z 2013 roku, porcję inspirującego materiału, dzięki któremu można poznać tematy inspirujące Autora, podpatrzeć jego warsztat. Dla wiernych czytelników jest to więc rzecz obowiązkowa, reszta pewnie powinna poczekać na podobną w formie próbę opowiedzenie o sobie po upływie kolejnych trzech dekad.