Dzień, w którym umarło słońce
Yan Lianke

To druga przeczytana przeze mnie książka Liankego i druga, która mnie wymęczyła. I ponownie nie potrafię jej ocenić. Z jednej strony to proza świetnie napisana, bez umilania i wybielania i to dobrze, a z drugiej tak ciężka gatunkowo, że nie można o niej powiedzieć, że jest dobra. Jak czytałam "Sen wioski Ding" tego autora, ogromne wrażenie na mnie zrobiło, że ktoś opisuje tak dosadnie, mocno i wprost poważny problem, jakim była epidemia AIDS. W przypadku "Dnia..." znowu mamy historię trudną, czarną, przerażającą. Znowu autor pokazuje bród, smród, zło i brak nadziei. I teraz się zastanawiam, z pełną świadomością tego jak prawdopodobnie wygląda życie na chińskiej wsi, na ile jest w tym pisaniu opowieści o tym, o czym teoretycznie opowiada powieść, a ile frustracji i nieszczęścia samego autora. Po lekturze mam uczucie krztuszenia się wymiocinami, absolutnej depresji i załamania nerwowego. Jeżeli było to zamierzone, to dla mnie ta książka jest za ciężka. Jeżeli nie i jest to nieuświadomione przeżywanie świata przez autora, to ja nie wiem, czy chcę w tym uczestniczyć. Tak czy inaczej, ciężar jest ogromny, a sama powieść bardzo dobrze skonstruowana i napisana. Ocenić nie potrafię czy to dobra książka, bo dla mnie to zupełnie inny wymiar niż dobra - zła.