Dzieci Ireny Sendlerowej
Anna Mieszkowska

Bardzo interesująca książka przedstawiająca całe życie Ireny Sendlerowej. Jej wspomnienia oraz wspomnienia ludzi którzy ją poznali.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Znałam wcześniej "Listę Schindlera", to o Irenie Sendler usłyszałam może rok temu, gdy natrafiłam na film fabularny o niej. Była to osoba, która podczas II wojny światowej ratowała żydowskie dzieci i pomagała im w uzyskaniu nowej tożsamości i rodziny. Wprawdzie po książce spodziewałam się trochę czegoś innego. Myślałam, że będzie bardziej opisywać zdarzenia z filmu. Mimo to nie zawiodłam się na niej. Przedstawiono tu całe życie bohaterki opisane to przez nią, to przez osoby mające z nią styczność. I powiem, że jest to całkiem ciekawa lektura.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dla tych, którzy nigdy nie słyszeli o Irenie Sendlerowej - była ona głównym trybem w machinie, która uratowała ok. 2500 dzieci i dorosłych Żydów z warszawskiego getta. Organizowała ich ucieczkę, załatwiała właściwe papiery, przemycała do kolejnych mieszkań i rodzin. W czasie kiedy za podanie szklanki wody Żydowi groziła śmierć. Już te kilka zdań mrozi krew w żyłach. O dziwo, osoba Ireny Sendlerowej stała się znana współczesnemu światu za sprawą kilku amerykańskich uczennic, które zainteresowały się jej życiorysem. Powstała o niej książka, film, została uhonorowana wieloma nagrodami, była nominowana nawet do pokojowej Nagrody Nobla. Sama pani Irena powiedziała, że nie rozmawia o wojnie z osobami, które jej nie doświadczyły. Widać, że wspomnienia sporo ją kosztują. W książce bardzo wiele miejsca jest poświęcone współpracownikom, ciągle wymieniane są kolejne osoby, bez których wyprowadzanie dzieci z getta byłoby niemożliwe. Dlatego trudno ocenić książkę. Jest ona przede wszystkim dokumentem. Gąszcz nazwisk, miejsc, zdarzeń - wszystko to, aby o nikim nie zapomnieć. Wyobrażam sobie, jak ważne musiało być dla pani Ireny opublikowanie każdej znanej jej cząstki sieci ratującej Żydów. Jednak dla zwykłych czytelników, takich jak ja, wprowadza to zamęt. Bo przecież najlepiej oddziałują na nas emocjonalne, plastyczne opisy, nie suche fakty. Dla przykładu, przytoczę Wam moje wspomnienie sprzed dobrych kilku lat związane ze zwiedzaniem Muzeum Powstania Warszawskiego. Spędziliśmy tam cały dzień. Przewodnik przekazywał dużo informacji (większość pewnie bardzo wstrząsających), a jednak największe wrażenie zrobiły na nas kanały. W muzeum jest taki kilkunastometrowy odcinek, mający obrazować, jak wyglądało ukrywanie się Warszawiaków w kanałach. Przewodnik najpierw o nich opowiedział, a później zapytał, kto jest chętny przejść się po nich. Oczywiście cała klasa musiała spróbować i po kolei przeciskaliśmy się przez te wąskie i niskie kanały. Gdy wyszliśmy, przewodnik zgasił w nich światło i powiedział "a teraz zobaczcie jak to było naprawdę". Po ciemku, wśród dosłownie dwóch rozgałęzień czy skrzyżowań już nikt z klasy nie czuł się tak pewnie. Posłuchaliśmy później jeszcze o tym, że uciekinierom towarzyszył stale strach, szczury, chłód. Pamiętam to do dziś, choć minęło już wiele lat od tego wydarzenia. Dlatego czym innym jest dla mnie opinia o samej historii Ireny Sendlerowej - która niewątpliwa była bohaterką, a w istnym piekle zachowała człowieczeństwo i niosła niezmordowanie pomoc potrzebującym, a czym innym ocena książki. Mam nadzieję, że opowieść o niej doczeka się kiedyś bardziej "fabularnej wersji".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzoc iekawa ksiażka o wspaniałej , kobiecie, ludziach , którzy ryzykowali życie aby ratować dzieci w czasie wojny .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niezwykła opowieść o niezwykłej kobiecie, jej heroizmie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Dzieci Ireny Sendlerowej" to tak naprawdę moja pierwsza, porządna, wojenna lektura. Książka ta uświadomiła mi, że kiedyś honor i dobro drugiego człowieka były dla większości ludzi priorytetami. Owych priorytetów tak bardzo dzisiejszym ludziom brakuje. I choć pozycja ta ma charakter dokumentu, uczy nas także czegoś. Uczy, jak trudny był okres Holocaustu, że nie przeżywszy go, tak naprawdę nie jesteśmy w stanie go pojąć, nawet gdybyśmy najbardziej w świecie tego pragnęli.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspaniała książka o Irenie Sendlerowej, mojej największej bohaterce. Książkę czyta się bardzo szybko, jest wzruszająca i bardzo ciekawa. Napisana łatwym językiem. Wielkie brawa dla autorki. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dramaty ludzi żyjących w czasie wojny nieustannie budzą moje ogromne emocje. Przeżywam razem z nimi głod, ból, lęk, niepewność. Książka porusza bardzo ważny temat i niech będzie nauczką dla przyszłych pokoleń, by dążyc za wszelką cenę do pokoju. Widzę rozpacz matek oddających woje dzieci.. Oby już nikt nigdy nie musiał tego przeżyć. Po samej książce spodziewałam sie jednak więcej szczegółów z osobistego życia pani Ireny. Autorka natomiast skupiła się na opisie działam organizacji pomogających Żydom. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)