Drzewo człowiecze
Patrick White

'' Nie ma we mnie naprawdę złości , tylko że dobroci też niewiele , jak w każdym zwykłym człowieku '' Zwyczajna historia , zwyczajnego człowieka napisana wcale nie zwyczajnym , lecz cudnym językiem . Oto on , Stan Parker . Kiedy go poznajemy właśnie rozpoczyna nowe życie . Opuścił rodzinny dom w którym nic go nie trzymało , zabrał konia i rudego psa i pognał do australijskiego buszu budować dom i swój świat . Odtąd czytelnik będzie mu towarzyszył w jego życiowej drodze , aż do śmierci . Stan jest milczkiem , nie przepada za ludźmi , nie lubi dużo mówić , jednak udaje mu się przywieść do swojego własnoręcznie zbudowanego domu , żonę . Amy jest młoda i niespecjalnie urodziwa , czy bogata , jednak Stanowi się spodobała , czy on jej również ? Cóż , właściwie to nie wiem . Cały czas przy czytaniu tej książki miałam wrażenie że oni , pańswo Parkerowie żyją razem , mieszkają razem , kochają się , jak co jakiś czas zaznacza autor - narrator , jednak wcale nie potrafią ze sobą rozmawiać , nie czynią wobec siebie drobnych tak przecież porządanych w małżeństwie gestów . Amy nieraz chciałaby poklepać męża po ramieniu , czy pogładzić po dłoni leżącej na stole , lecz nie robi tego . Stan też nie jest jakiś wylewny , ani w gestach , ani w słowach . Żyją obok siebie jak dwie kukiełki , jednak nie jak puste plastikowe lalki , gdyż całe ich emocjonalne życie dzieje się w środku . W ich wnętrzach , w ich rozważaniach , rozmyślaniach , marzeniach . Zwłaszcza Amy , której ja jakoś nie potrafiłam polubić . Cały czas myśli , rzekłabym nawet '' kombinuje '' rozmawia sama ze sobą . Wygaduje (w myślach) na sąsiadkę która ma ułomnego brata i na drugą która ma męża pijaka , przeszkadza jej też amazonka jeżdżąca po drodze konno . Jakby jej czegoś zazdrościła . Małżeństwo Parkerów długo nie ma potomków . W czasie powodzi Amy znajduje małego kilkuletniego chłopca który zgubił się w powodziowym zamieszaniu , zabiera go do domu i chce zatrzymać , jednak rano kiedy się budzi , chłopca już nie ma , zostaje po nim tylko kolorowe szkiełko z witrażowej szybki . W końcu jednak żona Stana rodzi mu syna , wydaje się więc że w końcu Amy się uspokoi , przestanie ją '' nosić '' . Bardzo kocha syna , który jest bardzo niegrzecznym dzieciakiem , ale matka zawsze go tłumaczy i spogląda na niego z bałwochwalczym podziwem . W niedługo potem rodzi się córeczka Parkerów . Ta dostaje mniej matczynej miłości , jest słaba , mało urodziwa i w dodatku ma astmę . Brat dokucza jej na każdym kroku . Dzieci rosną , każde z nich ma swoje problemy ze światem i ze sobą , rodzice się starzeją . Ale wciąż gospodarzą na swoim miejscu na ziemi . Z czasem sił coraz mniej więc sprzedają za namową córki większość ziemi gospodarczej . Ale wciąż mają ogródek i różane krzaki Amy . Stan wydaje się być zadowolony z tego co ma , co osiągnął i jak upływa mu życie . Amy jednak ciągle jest niespokojna , wciąż czegoś chce , pragnie , szuka , ale chyba sama do końca nie wie czego . W końcu robi coś takiego , czego sama sobie do końca życia nie wybaczy . Nie potrafi też sama sobie odpowiedzieć dlaczego to zrobiła . Bardzo , bardzo podobała mi sie ta książka , czytałam ją jak zaczarowana , chociaż nie było tam jakichś sensacyjnych zwrotów akcji . A jednak nie mogłam się od niej oderwać , myślę że to zasługa warsztatu pisarza , jego przepięknie nakreślonych postaci , tłumacza i '' zwyczajności '' całej tej historii . To historia jakich wiele , to historia która mogła się przytrafić każdemu , a jednak w jakiś niepojęty sposób jest niezwykła . Urzekła mnie też okładka , ciemna i ponura . Drzewo poranione z połamanymi gałązkami , a jednak wciąż stojące twardo i niezłomnie . Długo na nią patrzyłam , zanim otworzyłam książkę . Doprawdy , to wspaniała wysublimowana pozycja dla wybrednego czytelnika .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)