Drozdy. Dotyk przeznaczenia
Chuck Wendig

"Kłamstwo napędza się samo. Wystarczy odkręcić kurek, a z kranu popłynie fałsz."

Miriam Black to dwudziestokilkuletnia dziewczyna, obdarzona darem lub też przekleństwem. Gdy kogoś dotknie widzi czas, miejsce i sposób w jaki ta osoba umrze. I czego by nie robiła to, ta przepowiednia zawsze się wypełni - taki los - przeznaczenie.

Miriam wychowała fanatycznie wierząca w Boga kobieta, która wszędzie i we wszystkim widziała rękę Szatana. Toteż córka jak to zwykle w takich przypadkach bywa - robiła wszystko to, co nie spodobałoby się jej matce.
Panna Black żyje na walizkach, a raczej na torbie bo nie ma zbyt wiele. Podróżuje i sama nie wie dokąd zmierza, przygląda się - jak wizje się wypełniają i niejednokrotnie okrada zmarłych - bo przecież musi z czegoś żyć. Za kołnierz nie wylewa i papierosa też nie odmówi, przekleństw używa jak przecinków i nie udaje delikatnej damy. Na jej drodze los stawia dwóch mężczyzn Louisa i Ashley-a oraz pewną torbę z tajemniczą zawartością, którą chce odzyskać para podobno agentów FBI. Do wizji Miriam dołączają jeszcze bardziej pokręcone i obrzydliwe sny.
Wszyscy jadą autobusem przeznaczenia po drodze pełnej dziur, dokąd dojadą?
Niestety - trzeba przeczytać żeby się dowiedzieć.
Informacje zamieszczone na książce nazywają tę powieść podobną do "Sześciu stóp pod ziemią" spod pióra Stephena Kinga i Chucka Palahniuka - nie wiem nie czytałam tej pozycji, ale serial mnie niestety nie kupił, ani ten wyszukany żart mnie nie porwał, ani fabuła nie zainteresowała - czyli coś co podobno trafia do gustów wielu - do mnie nie trafiło.
A jak jest z tą książką? Nie jest to dobra książka. Mam wrażenie, że autor nie wykorzystał potencjału własnego pomysłu - głównego motywu daru panny Black, za to wszystko, co mu się po drodze nasunęło wcisnął na siłę Jest wszystkiego za dużo i czytając można czasem przymknąć oko, bo to po prostu zaczyna nudzić. Ale... No właśnie. Nie można autorowi odmówić lekkiego, mimo wszystko pióra. Ciekawie włączył przeszłość Miriam - wprowadził motyw "Wywiadu" prowadzonego przez dziennikarza zaznajomionego z talentem bohaterki. Jak ktoś lubi pisać - to powinien tę książkę przeczytać, bo jest to doskonały przykład jak zgubić się w gąszczu własnych wizji i stworzyć dziwną niezbyt interesującą historię. Odzywki Miriam, niektóre żarty mogą śmieszyć, ale nie jest to wyszukany żart, raczej podwórkowy - pasuje jednak do postaci, którą Wendig stworzył. Mimo że nie jest to książka, którą mogę jakoś wielce polecać - to nie żałuję, że ją przeczytałam. Jest pełna trafnych porównań i puent, które przydają się właśnie przy pisaniu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Polecam - mocna, wciągająca, dosadna, ale z sensem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Od czasu do czasu wpada mi w ręce jakiś thriller, chociaż nie gustuję w takiej literaturze. Tym razem tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że nie warto. Brud, zło, seks i przemoc, krew się leje, rękoczyny są na porządku dziennym (i nocnym), a bohaterka miota się bezradnie poddając się przeznaczeniu. No dobra, pomysł był nawet niezły, wykonaniu też wiele zarzucić nie można, jako czytadło może być, ale epatowanie brutalnością mnie nie pociąga. (Ocena: 3/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zdecydowanie należę do fanów mocnej i szybkiej akcji, dobrych thrillerów, a urban fantasy po prostu uwielbiam całym sercem! Toteż opis na okładce książki Chuck'a Wendig'a wydał mi się naprawdę bardzo zachęcający. Okładka pierwszej części ,,Drozdów" może nie należy do najpiękniejszych, ale tak mi się wydaje, że pasuje i do tytułu i do zapowiadanej treści. Sięgnęłam po nią z czystej ciekawości, nie nastawiając się jednak na nic - po prostu nie lubię rozczarowań, lepiej podejść do wszystkiego neutralnie. Miriam Black posiada niesamowity dar (a może raczej przekleństwo?) - potrafi za pomocą jednego dotyku zobaczyć, kiedy i jak ktoś umrze. Wydawałoby się, że jest to naprawdę dobra rzecz - może próbować oszukać przeznaczenie i uratować setki ludzi. Jednak już nie jeden człowiek przekonał się o tym, że przeznaczenia nie da się oszukać. Chociaż.. czy aby na pewno? Może jednak Miriam tego dokona i zmieni przyszłość? Ma ku temu dosyć poważny problem - Louis Darling ma zginąć już wkrótce, a jego ostatnim wypowiedzianym słowem ma być imię Miriam. Poza tym... on również ocalił jej życie, a tak się składa, że Miriam poczuła przy nim motylki w brzuchu. Mam bardzo mieszane odczucia po przeczytaniu tej książki. Pomysł był naprawdę ciekawy, ale wykonanie wydało mi się już dużo gorsze. Widziałam potencjał, ale nie widziałam jego dobrego wykorzystania. Momentami nawet miałam wrażenie, że tutaj nie ma żadnej konkretnej fabuły. Po prostu autor ot tak sobie pisał rozdział po rozdziale, nie wiedząc do końca, co chce osiągnąć i do czego ma zamiar doprowadzić główną bohaterkę. Żałuję także, że nie poznałam za bardzo przeszłości Miriam. Są tam pewne wzmianki na ten temat, ale moim zdaniem za mało, żeby móc dokładniej poznać główną bohaterkę. Początkowo Miriam wydała mi się bardzo irytująca i przesadzona - autor chciał stworzyć silną i twardą bohaterkę posługującą się ostrym językiem i... przedobrzył. Od pierwszych stron było tego wszystkiego za dużo - mnóstwo przekleństw, które po prostu zaczęły działać odpychająco (już na początku książki, jak tak można...). Również akcja posiada bardzo szybkie tempo, może nawet za szybkie, bo zrobił się z tego nieco chaos i można się było trochę pogubić. Zabrakło mi też głębi jeśli chodzi o uczucia i napięcie. W ogóle nie mogłam poczuć ciarek na plecach ani strachu. Myślę, czy znalazłyby się tutaj jakieś plusy, bo póki co wymieniłam same wady i rzeczy, które mi nie pasowały. Cóż, książka jest napisana prostym językiem, więc szybko się ją czyta - spokojnie może stanowić rozrywkę na jeden wieczór. Były tutaj czasami lepsze momenty i rozdziały, które faktycznie czytało się całkiem przyjemnie i nie było aż tak źle. Ważne, że cnotliwa miłość tutaj nie dominuje, no ale w końcu ciężko o coś takiego w literaturze tego typu. Za plus uważam także sam pomysł - to, że nie został aż tak pięknie wykonany, jak bym chciała, to już inna rzecz. No i podobała mi się jeszcze w sumie kreacja bohaterów, bo faktycznie byli dosyć zauważalni. Miriam tak naprawdę w głębi siebie jest zamknięta w sobie i pełna lęku. Podsumowując - są plusy, są minusy, które jak na moje oko niestety przeważają. Książka wypada raczej przeciętnie, odnoszę wrażenie, że autor chciał stworzyć coś dobrego - połączyć sensację z urban fantasy i odrobiną kryminału, ale nie do końca się to udało. Czegoś tutaj zdecydowanie zabrakło, widoczne było niedopracowanie, czasami również chaos i brak logiki. Mimo wszystko z ciekawości sięgnę po kolejną część - a nuż okaże się już lepsza od tej pozycji. Być może autor bardziej wszystko dopracuje i książka zyska w moich oczach. Wystawiam ocenę 4/10. www.sheti-shetani.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Drozdy- dotyk przeznaczenia” to debiutancka powieść Chucka Wendinga. Pisarz jest scenarzystą i autorem gier RPG. Piękna i intrygująca okładka książki, przykuła moja uwagę, a życie Pana Chucka mnie zaciekawiło, te dwie rzeczy sprawiły, że bardzo zapragnęłam przeczytać książkę i zobaczyć jakie dzieło wyszło spod ręki Tego ciekawego mężczyzny. Miriam Black ma troszkę ponad dwadzieścia lat i posiada niezwykły dar a zarazem przekleństwo. Po dotknięciu danej osoby widzi, kiedy ona umiera i w jaki sposób. Żyje z okradania ludzi, którzy umierają i podróżuje po kraju. Jej życie staje się jeszcze gorsze, kiedy spotyka Ashleya- faceta uwikłanego w tajemnicze przestępstwo. Jego śladem podążają Harriet i Frankie. Miriam wpada w sam środek ich porachunków. Dziewczyna między czasie poznaje Louisa Darling. Wie, że niedługo umrze i to z jej imieniem na ustach. Zaczyna widzieć duchy, zdobywa niejednego siniaka i walczy o życie, nie tylko swoje. Pan Wending opisał amerykańskie życie kierowców ciężarówek. Bohaterka tuła się od baru do baru i niejednokrotnie uczestniczy w jakieś bójce. Świat wydaje się obskurny a nawet odrażający. Miriam cały czas kopci papierosy, a czytając wręcz widziałam unoszący się dym wnikałam w ten odstręczający krajobraz. Narrator skupia się na Miriam, w kilku rozdziałach pokazuje nam poczynania Harriet i Frankiego. Spodobały mi się przeskoki do rozmów Miriam i Paulem, rozdziały te są zatytułowanie wywiad. Dziewczyna zwiedza się przed chłopakiem i wyjawia sekrety dotyczące swojego dawnego życia, co sprawiło, że ma taki a nie inny charakter. Te kilka rozdziałów z pewnością wyjaśniło sporo, lecz nie wszystko i pozostawiło kilka pytań. Fabuła jest zbliżona do książki „Numery” Rachel Ward. W tamtej książce bohaterka również widziała daty śmierci ludzi. Pomimo swojego podobieństwa „Drozdy” są książką ostrą a wręcz hardkorową i w stu procentach dla starszych czytelników. Co do języka, to powiem, że nie wszystkim przypadnie do gustu. Widać tu rękę mężczyzny, ponieważ niektóre zwroty były wręcz obleśne a momentami nawet zawstydzające. Miriam natomiast od wulgaryzmów nie stroni, pyskuję i właśnie dla tego ją lubię. Nie ma, co się dziwić skoro matka wiecznie ją poniżała a życie kładło jej wiecznie kłody pod nogi, choć powinnam powiedzieć, że śmierć. Jedyny „normalny” bohater, jakiego dojrzałam to Louis. Przystojny, potężny i miły. Traktuje Miriam z czułością, jednym słowem- facet jak malowany. Książki nie można sklasyfikować w jednej dziedzinie, myślę, że jest to po części thriller, książka akcji i Urban fantasy z elementami psychologii. „Drozdy” w jakiś dziwny sposób, wciągnęły mnie w nieprzewidywalną akcję pełną seksu- nie zawsze pięknego, brutalnych ciosów i miłości. Sam się zdziwiłam, że odnalazłam przyjemność w tym chorym obrazie świata, w którym nie ma różowych kwiatów a śmieci, które kopiesz nogą, bo brzydzisz się dotknąć ręką. Wir wydarzeń intryguje a akcja nieuchronnie prowadzi do śmierci. Polecam wszystkim, którzy lubią ostry język, bójki ociekające krwią oraz niezwykłą tajemnicę w tle. 4+/6

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ta książka zwiera sporo niedociągnięć, ale moim zdaniem uważam, że warto dać jej szansę poznania. Jest to interesująca historia z wątkami nadprzyrodzonymi, która wciąga już od pierwszych scen wzbudzając przy tym szereg sprzecznych uczuć. Znajdziemy tutaj wartką, dynamiczną akcje, nieustanne napięcie, krwawe, dosadne sceny oraz naturalne emocje itp. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie porwała mnie ta historia. Pomysł fajny - dziewczyna dotknięta darem a właściwie przekleństwem. Bo wiedzieć kiedy i jak ktoś umrze to niezbyt ciekawa rzecz. Sama Miriam jest bardzo antypatyczną osobą. Po części rozumiem tak8e nastawienie, bo rzeczywiście lekko nie miała. Ale jednocześnie zniechęca mnie do dalszego czytania. Mam wrażenie, że trochę zmarnowano potencjał. Plus za wartką akcję i dobre pióro. Bo dobrze się czytało, książka nie męczy. Ale jak napisałam wcześniej, również nie porywa...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)