Dom wschodzącego słońca
Aleksandra Janusz

Na początku to nie do końca była powieść, a raczej luźno powiązane ze sobą opowiadania dziejące się w tym samym uniwersum. Dopiero w połowie książki faktycznie pojawiła się ciągłość fabuły i dało się to wszystko bardziej perspektywicznie pojąć. Za to cała reszta... kolejny raz przekonałam się że polska fantastyka naprawdę ma potencjał. Sam pomysł na szaloną jazdę z rockowym motywem przewodnim przez świat matematycznej magii jest fenomenalny, a jego wykonanie, mimo oczywistych potknięć - świetne. Szczerze polecam. "Dom wschodzącego słońca" jest lekturą, której się nie zapomina.

Polska fantastyka... na dość niskim poziomie. Autorka zdecydowała się po latach ponownie wydać swój debiut, wprowadzając jedynie minimalne zmiany do oryginalnej wersji - jak pisze z szacunku do czytelników i do samej siebie. Z mojego punktu widzenia wybrała najgorszą możliwą opcję. O tej opowieści należałoby zapomnieć, a jeśli jednak koniecznie chciała do niej wrócić, to wypadałoby ją solidnie przeredagować. Aleksandra Janusz miała mnóstwo pomysłów, ale wcale nie przełożyły się one na jakość opowiedzianej historii. Książka składa się z czterech odrębnych opowiadań, ale przeskoki czasowe pomiędzy nimi sprawiają, że całość wydaje się poszatkowana. Trudno przejąć się losem bohaterów, skoro wszyscy opisani są wybiórczo - i wcale nie interesująco. Do tego dochodzi przerost formy nad treścią. W każdym z opowiadań bohaterowie stają przed jakimś niebezpieczeństwem - potężnym, nieogarniętym, przerażającym - i w każdym jakoś tak dziwnie łatwo i ładnie wszystko dobrze się kończy.  

Nareszcie! Nareszcie udało mi się skończyć tę książkę! 'Czytałam' ją ponad 2 tygodnie...

Bardzo nie lubię oceniać negatywnie książek polskich autorów. Nie myślcie sobie, że to przez jakiś lokalny patriotyzm, czy coś... Po prostu boję się, że dany autor natrafi na taką moją ocenę i zrobi mu się przykro... Tak, wiem każdy się zapiera, że docenia konstruktywną krytykę, ale czy na pewno? Ja wiem, że gdyby ktoś napisał, to co ja mam zamiar tu napisać, o mojej ciężkiej pracy, byłoby mi z tym cholernie źle i konkretnie by mnie to zdołowało. Albo od razu z miejsca znienawidziłabym taką osobę i wyzywała pod nosem 'że się nie zna!'.

Ta książka to typowe 'poplątanie z pomieszaniem'. Chaos, chaos i jeszcze raz chaos! Mamy tutaj szkołę, młodzieńczy bunt, magów, wampiry, wróżki, informatykę, nawiązania do kosmosu, odwołania do mitologii, elementy kultury dalekiego wschodu i jakieś zbędne wstawki pseudo-muzyczne. Taki miszmasz. A jak wiadomo "jak coś jest do wszystkiego to jest do niczego"...

Autorka przeskakuje od wątku do wątku i od postaci do postaci jak szalona! Tu jakieś retrospekcje, tu refleksje, to znowu przeskok o ileś tam do przodu w czasie. Odniosłam takie wrażenie, jakby pisała tę książkę na szybko - bo coś przyszło jej do głowy i koniecznie chciała zanotować wszystko zanim ucieknie jej z pamięci... Brakowało mi spójności i jakiejś płynności w prowadzeniu fabuły.

Jakimś sposobem ta przeładowana do granic możliwości pozycja, okazała się jednocześnie nudna jak flaki z olejem. Jakim cudem? Nie mam pojęcia. To musi być po prostu jakiś paradoks.

Niestety "Dom Wschodzącego Słońca" nie ma dla mnie żadnych plusów. Ale nauczona wieloletnim doświadczeniem, nie skreślam całkowicie twórczości danego autora, po jednej fatalnej książce (nawet jeśli jest to moje pierwsze spotkanie z nim).