Departament Q (#4). Kartoteka 64. Audiobook
Jussi Adler-Olsen

Niecierpliwie czekałam na kolejną (czwartą już) książkę Adlera-Olsena o Departamencie Q i odrobinkę się rozczarowałam, ale naprawdę odrobinkę... Po prostu dość długo nie mogłam się wciągnąć w akcję, zabrakło mi tego pędu i niezwykłego klimatu, który charakteryzował poprzednie części. Jednak jak się już wciągnęłam, to nie mogłam skończyć czytać 😊 I oczywiście, z pewnością sięgnę po kolejną część, jeśli się pojawi.

Tym razem Carl i Assad (oraz oczywiście Rose) prowadzą śledztwo w sprawie Rity, właścicielki burdelu, która zaginęła w latach osiemdziesiątych. Sprawdzając nowe tropy, trafiają na ślad innych osób, które w tym samym czasie nagle zniknęły, choć – w przypadku kilkorga z nich – najbliżsi nie wierzyli, że mogliby odejść dobrowolnie. Co się więc stało? W trakcie badania sprawy, Carl i jego współpracownicy docierają do Curta Wada i jego organizacji Czyste Linie pragnącej dostać się do parlamentu, żeby móc wpływać na losy kraju. Ich dewizą jest ograniczanie rozmnażania się osób, które uznają za gorsze i niegodne. Kiedy Carl i Assad zbliżają się zanadto do poznania mrocznych sekretów organizacji, ich życiu zaczyna grozić wielkie niebezpieczeństwo, bo ludzie związani z organizacją zrobią wszystko, by nie dopuścić do zdemaskowania ich zbrodni. Czy tym razem Carl i Assad zdołają ujść z życiem? A może trafili na przeciwnika, który jest od nich bardziej zdeterminowany i silniejszy?

Oczywiście jest też wątek romansu Carla z Moną – mimo że Carl w końcu rozwodzi się z żoną, ich związek przechodzi w kolejny etap i pojawiają się pierwsze problemy, zazdrość, niezrozumienie. Czy uratują swoją relację? Czy pokonają przeszkody?

Równolegle z akcją toczącą się współcześnie, mamy historię z 1987 roku. Śledzimy dramatyczne, pełne przemocy, okrucieństwa i niesprawiedliwości, losy Nete Hermansen, która przeszła w swoim życiu przez piekło, a kiedy udało jej się wyzwolić, postanowiła zemścić się na wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do tego, co ją spotkało. Jej zemsta jest zaplanowana w najdrobniejszych szczegółach i bezwzględna. Jednak nawet najdoskonalsze plany maja to do siebie, że nie zawsze dają się w pełni zrealizować. Czy Nete zdoła zemścić się na wszystkich, którzy zniszczyli jej życie?

Finał powieście mnie zaskoczył, ale jakoś mi nie pasował do całości, wydawał się za bardzo wydumany…

Niemniej dobrze się to czyta, po prostu Jussi Adler – Olsen ma talent do budowania napięcia i prowadzenia akcji tak, żeby nie pozwolić czytelnikowi nawet na chwilę nudy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kto mnie tu czyta i ogląda, ten wie, że ta seria od jakiegoś czasu regularnie u mnie wpada. Dlaczego? Bo #wartojakpieron czytać.

 

Cóż to była za rozgrywka!!!

 

Tym razem dostałam historię nie tylko poruszającą, ale i tak przejmującą, że niech to piorun trzaśnie. Nete weszła w moją głowę i nie chce z niej wyjść!!! Na dodatek Autor zafundował takie zakończenie, taki twis, taki szok..... że ja wciąż zbieram szczękę z podłogi. Tego kompletnie się nie spodziewałam!!!

 

No lubię, uwielbiam i siadam do każdego tomu jak do świątecznego stołu. Smakuję te wszystkie cudowności i myślę sobie, że chcę być wciąż głodna. 

 

Dostałam taką zagadkę, dostałam tyle emocji, momentami serce galopowało jak konie w #yellowstone co to była za przejażdżka! Co to były za wrażenia!

 

Jak dla mnie, na ten moment jest to najlepszy tom serii, co jest zaskakujące, skoro tamte były fenomenalne. Jeśli z każdą częścią myślę sobie o ta jest najlepsza, to co będzie dalej?

 

Może jeszcze dodam, że cyniczny humor Carla ma tu ogromne pole do popisu i chyba tylko dzięki jego sarkastycznym uwagom nie zeszłam na zawał przy takim finiszu.

 

Czy zostałam zagorzałą fanką Autora? Kto zgadnie?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

I tak stałam się fanką Departamentu Q i jego pracowników. To już czwarta moje przygoda z tymi postaciami i sprawami, jakie prowadzą. Ta jest szczególnie wstrząsająca, bo oparta na faktach. Na małej wyspie Sprog? realizowany był eksperyment dr. Kellera, który trwał niemal 40 lat. Ośrodek został zamknięty dopiero w 1961 r. W momencie likwidacji przebywało w nim ok. 500 uwięzionych kobiet. W czasie jego funkcjonowania wysterylizowano przymusowo 11 tys. kobiet. Były upokarzane, okrutnie traktowane i gwałcone. Książka przywraca pamięć o ich tragedii, chociaż to oczywiście w dalszym ciągu "tylko" fascynujący kryminał. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Złej krwi nie należy mieszać z dobrą" Kolejna sprawa i kolejne śledztwo, którym zajmuje się "piwniczny" Departament Q i jej naprawdę ciekawi pracownicy na czele z gburowatym Carlem M?rckiem. Tym razem sprawa dotyczy zaginięcia pewnej burdelmamy, Rity. Jak i w poprzednich śledztwach i tym razem fakt ten, to tylko czubek góry lodowej, a dochodzenie zataczając coraz szersze kręgi, sięga aż do lat 50 - 60 ubiegłego wieku. To wszystko przeplatane jest scenkami z życia osobistego pracowników Departamentu Q, jednak dotyczy to tylko Carla i Rose, bo o Assadzie nadal nie wiemy nic. To bardzo tajemniczy człowiek, zwłaszcza że jak się okazuje w tej części, ma on ciekawe znajomości w "dziwnych" kręgach. W tej części też detektywi zostaną nieźle poturbowani. Najpierw przez przeziębienie i cieknący z nosa katar, a potem przez dużo poważniejsze skutki pewnych działań i wtykanie zasmarkanego nosa w bardzo drażliwe tematy. Głównym tematem w tym tomie jest "zabawa w Boga", czyli grupa ludzi, którym się wydaje, że mogą, a nawet powinni decydować kto ma "dobrą krew" i powinien żyć i się mnożyć, a kogo należy z życia "wyeliminować" jeszcze przed urodzeniem. Wiem, już ten temat był poruszany w różnych innych lekturach, jednak tutaj autor robi to tak umiejętnie, że absolutnie nie idzie się nudzić. Zwłaszcza że szaleńców wciąż nie brakuje i wcześniej czy później, jakiś taki "nawiedzony bóg" znowu może się "objawić" a "Czyste linie" okażą się rzeczywistością, a nie literacką fikcją. . Uważam, że autor trzyma swój bardzo dobry poziomi, nie obniża poprzeczki i mam nadzieję, że kolejne sprawy Departamentu Q, będą równie ciekawe i pasjonujące. Z ciekawostek dodam tylko jeszcze "polski kwiatek" Autor pisze o Polakach, którzy ukradli samochód, bo długo stał i nikt się nim nie interesował, więc uznali, że to nie kradzież i sobie go po prostu wzięli ?. Niektórzy wiedzą, że zbieram takie "kwiatki" o Polakach w książkach zagranicznych autorów. ?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)