Czerwona zemsta II
Krzysztof Goluch;

Czytając "Czerwoną zemstę II" robiłam sobie przerwy, ponieważ ilość bohaterów i wydarzeń jest ogromna. Musiałam sobie wszystko poukładać, aby żadna informacja mi nie umknęła. Każdy szczegół miał znaczenie. I wiecie co? My naprawdę mamy bardzo dużo szczęścia, że żyjemy w kraju, w którym panuje pokój i nie musimy obawiać się o swoje bezpieczeństwo.
Powieść nie jest łatwa ze względu na tematykę, którą porusza. Niechlubne karty historii powoli zostają ujawniane. Autor w przystępny sposób opisał wydarzenia, które nadal wzbudzają wiele emocji. Często z przerażeniem czytałam opisy tortur. Plastyczny opis walk sprawił, że łatwo było mi je sobie wyobrazić. Połączenie prawdy z fikcją literacką tworzy fascynującą powieść, w której zatraca się czytelnik. Chce on jak najszybciej poznać zakończenie a zarazem stara się skupić na fabule, która jest pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, wzbogacona licznymi intrygami służb wywiadowczych oraz akcji partyzanckich. Jestem przekonana, że nie będziecie się nudzić podczas czytania.
Bohaterowie "Czerwonej zemsty II" doświadczali jak każdy przeciętny człowiek też przyjaźni, miłości, radości, ale też strachu, niepewności, głodu czy zdrady. Nieufność była w nich ogromna, ponieważ często zdarzało się, że dawny przyjaciel czy sąsiad potrafił donieść na nich na milicję czy UB.

Patrząc z perspektywy kobiecej główną bohaterką, zarówno pierwszego, jak i drugiego tomu jest Emilka Komarnicka. Dziecko szczęścia, a jak kto woli mała agentka, urodzona w ciężkich czasach pod szczęśliwą gwiazdą. Potrafiła wyjść całą z każdej opresji, sprytna, inteligentna i wygadana wprawiała w osłupienie dorosłych. Jako córka polskiego patrioty, walecznego partyzanta, chroniącego najbiedniejszych przed śmiercią i głodem oraz rosyjskiej agentki służ specjalnych, wykonującej bezpośrednie rozkazy Stalina i szukającej dowodów na śmierć Hitlera posiadała wspaniałe geny: ,,język wredny, ale serce złote".

Choć powieść ma prawie 600 stron, czuję wciąż niedosyt. Pełno w niej herod bab, odważnych kobiet ze wszystkich stanów społecznych, walczących o wolną Polskę. Na szczególną uwagę zasługuje Małgorzata, Magda i Ola oraz staruszka Elżbieta i jej córka Łucja, a także harda kelnerka Iza. Zaś wśród kobiecych antywzorców osobowych na miejsce pierwsze zasługuje szynkarka Mariola Suchańska. Konfidentka i ,,kutwa" pozyskiwała ludzkie sekrety na dwa sposoby, podawała niektórym za dużą ilość alkoholu oraz pała się wróżbiarstwem, gdyż księdzem nie mogła zostać. A podczas seansów spirytystycznych klienci mówili jej więcej niż na spowiedzi. Wielu przez nią poszło na ,,wczasy" do ubeckich katowni...

Wspaniałe zakończenie (czytałam dwa razy). Polecam! Z niecierpliwością czekam na trzeci tom szczegółowo opisujący życie pani Emilii na emigracji oraz czwarty na temat losów jej wnuczki Soni i Kuby, najmłodszego pokolenia, które zadba o pamięć i groby odważnych partyzantów:)