Czerwona gorączka
Andrzej Pilipiuk

Rewelacyjne opowiadania. Do konca nie wiadomo jak będzie zakończenie. Trzymają w napięciu. Każda inna, inny klimat, inna historia

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Alternatywne historie Polski i Europy według Pilipiuka przykuwają uwagę. Lepiej oczywiście byłoby gdybym mogła najpierw przeczytać poprzedni, pierwszy tom opowiadań, ale nasza biblioteka posiada jego dzieła trochę na zasadzie wyliczanki. Mimo to nie zawiodłam się. Na szczęście to właśnie opowiadania więc kolejność czytania nie ma wielkiego znaczenia. Fantastyka Pilipiuka nie jest nachalna. Nie bije w twarz smokami i czarodziejami z siwą brodą. Tworzy on alternatywną rzeczywistość, która wprowadza nas w inny świat, jakby równoległy, ale namacalny. Czasem tylko pojawia się możliwość duchów lub upiorów, ale na koniec opowiadania czasem okazuje się, że sprawa wygląda dużo bardziej prozaicznie... Dla fanów Pilipiuka polecam jak najbardziej!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zbiór opowiadań zawierających elementy fantasy, z których niektóre przedstawiają alternatywne wersje historii Polski. Trochę rozczarowuje, że tylko jedno z opowiadań przedstawia przygodę dr Skórzewskiego, a żadne - mojego faworyta Roberta Storma. Tym niemniej, różnorodność historii oraz ich zaskakujące zakończenia sprawiają, że książka jest świetną lekturą na trudne wieczory narodowej kwarantanny. Pilipiuk nie zawodzi w kwestii doskonałego punktowania rzeczywistości i jej absurdów, co zawsze cieszy. :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jakoś nie mogę się z panem Pilipiukiem '' dogadać '', co jakiś czas próbuję czytając kolejną jego pozycję i widzę po moich ocenach że kształtują się one niczym sinusoida . Jak jeden zbiór ocenię na '' bardzo dobry '' , to zaraz następny ma zjazd , bo podoba mi się tylko średnio . Niestety tym razem jest tak samo . '' Czerwona gorączka '' to zbiór jedenastu opowiadań , z których większość jest typowo '' męskich '' . Tak, właśnie takie określenie mi się nasuwa w pierwszej kolejności kiedy o nich myślę . Dlaczego ? Sama nie wiem, może dlatego że dotyczą jakichś dziwnych maszyn i urządzeń przy opisywaniu których autor używa wielu technicznych terminów , które mnie nudzą ? Za dużo nudnych opisów, za mało znanego mi Pilipiukowego ironicznego humoru , bo ten przedstawiony na przykład w opowiadaniu '' Operacja szynka '', jakoś mnie zupełnie nie bawił . Tak właściwie podobały mi się tylko dwa opowiadania , oczywiście pierwsze tytułowe ze znanym szerokiej rzeszy fanów autora, doktorem Pawłem Skórzewskim , który tym razem na zlecenie '' krwawego Feliksa '' (wiadomo o kogo chodzi) ma się dowiedzieć kto morduje komunistów, odcina im głowy i usuwa mózgi . To opowiadanie trzyma bardzo dobry poziom , oraz opowiadanie trzecie ''Błękitny trąd'' , ech te paskudne Krasnoludy :) A takie były kochane w '' Królewnie Śnieżce ''?. Reszta opowiadań zupełnie mnie nie porwała , ale jakoś mimo ziewania doczytałam do końca, gdyż nie ważę się pisać opinii nie dokończywszy czytać książki . Pozostaje mi tylko mieć nadzieje, że zgodnie z prawem sinusoidy, następna książka pana Pilipiuka jaka wpadnie w moje ręce będzie z tych lepszych .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)