Córki botanika. Zielarki. Jaśmina
Urszula Gajdowska

"Córki Botanika. Zielarki " to dwutomowa powieść romantyczno-przygodowa rozgrywająca się na początku XIX wieku nad Narwią i w krajach Orientu. Bohaterkami są Jaśmina oraz Rozalia,które mogliśmy poznać  już w cyklu "Córki Botanika. Bliźniaczki".

Jaśmina i Rozalia Wigura to panny o dobrych manierach,pochodzące z dobrego domu . Obydwie kobiety posiadają szereg umiejętności,które od dziecka wpajał im ukochany ojciec. Przed bohaterkami szereg przygód i decyzji,które wcale nie będą łatwe. 

Jaśmina będzie ratować rodzinny majątek,aby to zrobić trafi do krajów Orientu. Dobrze zaplanowana podróż ,wpędza kobietę w tarapaty. Co taki go się wydarzy? Dlaczego sam Sułtan zaprosi ją do swojego haremu?

Natomiast Rozalia będzie szukać rozwiązania tajemnic swojego ukochanego ,który od lat widzi ją za nos. Śledztwo będzie pełne niebezpiecznych sytuacji. Kto okaże się sprzymierzeńcem? Czy tajemnice będą początkiem nowego życia ?

"Każdy jest kowalem własnego losu ..."

Dajcie się porwać lekturze i losom sióstr . 

Przy tych książkach nie ma czasu na nudę,a lekkie pióro Autorki i sposób wykreowania postaci i fabuły pochłonie Was bez reszty. 

Tych historii nie da się odpowiedzieć,aby za dużo nie zdradzić . Dlatego czytelnik musi sam je poznać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sięgając po książki rodzimych autorek podchodzę do nich z pewną rezerwą. Wynika to z kilkukrotnego zawodu nad ich twórczością, która wynikała z kiepskiego warsztatu pisarskiego, braku pomysłu na fabułę i monotonii. Tym razem jednak postanowiłam dać szansę autorce Urszuli Gajdowskiej i sprawdzić, co ma do zaoferowania w powieści o losach Jaśminy, ponieważ zaintrygował mnie opis z okładki. 

Szczerze przyznać muszę, że to była całkiem niezła lektura, która wręcz zaskoczyła mnie pomysłem na fabułę. W książce zdecydowanie widać, że autorka miała jasno określoną wizję (i to ciekawą) na tworzoną historię. Skleja się ona w jedną, spójną całość i nie ma tutaj wątków wyrwanych z kontekstu. Nie powiem, że jest to lektura wysokich lotów, pełna akcji i intryg, jednak potrafi zaskoczyć czytelnika. Kiedy czytałam opis na okładce, spodziewam się zwyczajnego, lekkiego romansu, takiego idealnego na tak zwane odmóżdżenie. Okazało się jednak, że książka oferuje znacznie więcej. Oczywiście mamy tutaj wątek miłosny pomiędzy Jaśminą, a Dalegorem, który muszę przyznać, że został poprowadzony ze smakiem, flirt był subtelny i przyjemny w odbiorze. Śledzimy ich losy, rozkwit miłości, przy którym smaczku dodatkowo dodaje ich swatka w roli męskiej, co było dość zabawnym wątkiem, ale mamy też tutaj skupienie na hodowli koni arabskich, chorobie czy też przeciwnościach losu. Niewątpliwie dobrym pomysłem było wprowadzenie wydarzeń związanych z sułtanem, haremem i podróżą do odległego osmańskiego kraju. To zdecydowanie oryginalny pomysł, bo gdzie w świecie baronów i dam z ziem polskich, nagle pojawia się sułtan? 

Urszula Gajdowska potrafi oddać klimat staropolski. Czuć tutaj ten XIX wiek. Bale, zasady, subtelne flirty, a w tym wszystkim nieco wyróżniająca się Jaśmina. Jako bohaterkę obdarzyłam ją sympatią. Jest dobrze wykreowaną postacią, która nie jest infantylną damulką oglądająca się za mężczyznami, tylko dziewczyną, a później kobietą, bardzo mądrą, oczytaną, pełną wiedzy i hardości, a jednocześnie delikatną i pełną finezji. Dalegor również jest niczego sobie, zabawny, pewny siebie, czarujący i mądry mężczyzna. 

Autorka w swojej książce wpłata w fabułę wątki zielarstwa. Jest to bardzo ciekawy i intrygujący motyw. Osobiście jestem zwolenniczką ziołolecznictwa i fajnie, że powstała książka romantyczno-przygodowa, która ma w sobie ten pełen potencjału temat. Urszula Gajdowska potrafi w fajny sposób umieścić go pomiędzy wydarzeniami, tak że nie jest on nachalny. Jednak w przypadku łączenia ziół i koni mam pewną uwagę. Nie mam nic przeciwko takim tematom, wręcz lubię gdy umiejętnie są prowadzone, ale tutaj tego mi zabrakło. Gdy przeczytałam, że mlecz, zakładałam że popularny mniszek lekarski, działa na tętno koni czy wywołuje skurcze mięśni, na tyle że jeden ogier tracił kontrolę nad kończynami i  diagnozą było, że konie nie powinny go spożywać, to myślałam, że padnę z wrażenia. Gdyby faktycznie tak było, to w każdej stadninie konie zamiast stać na łące, to by leżały sparaliżowane. Mniszek działa wręcz odwrotnie, jest idealny na koński żołądek, działa rozkurczowo na mięśnie czy też chroni ich wątrobę. To jeden z naturalnych odtruwaczy dla kopytnych. Nie wiem skąd wiedzę czerpała autorka, jednak pisząc "mlecz" widzę mniszek lekarski, no chyba że miała na myśli sałatę jadowitą potocznie zwaną mleczem trującym, to tak tutaj się zgodzę w tym temacie, ale no niestety powinno być to doprecyzowane w powieści, która de facto skupia się na ziołach. Zielarki używają prawidłowych nazw, nie rzucają hasła "mlecz". Ale to taki jeden drobny minus.  

Powieść, którą miałam okazję poznać, jest pozycją wartą przeczytania. Jeśli lubicie fabułę, w której nie brakuje wątków romantyczno-przygodowych, to będzie to pozycja dla Was. Pióro autorki jest lekkie i przyjemne w odbiorze, nie brakuje tutaj również poczucia humoru. Zostaniecie przeniesieni do XIX wieku, weźmiecie udział w balach, zobaczycie subtelnie i ze smakiem rozwijającą się miłość, która nie przytłacza czytelnika. Nie jest to banalna powieść, która jest monotonna. Zdecydowanie umili nadchodzący jesienny wieczór.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Córki Botanika "Zielarki" Urszula Gajdowska

 

Znacie powiedzenie ,,Masz szczęście, że jesteś dzieckiem swoich rodziców"? Jak się za chwilę przekonacie, słowa te kryją w sobie głęboką mądrość, gdyż uświadamiają nam ogromny wpływ tego, czego w okresie dzieciństwa, a potem lat nastoletnich nauczą nas rodzice, a także tego, jakie wartości w nas zakorzenią na nasze dorosłe życie. A piszę wam o tym kochani, gdyż dziś przychodzę do was z recenzją pierwszej części dylogii Córki Botanika ,,Zielarki. Jaśmina" Urszuli Gajdowskiej, której tytułowa bohaterka podobnie, jak jej młodsze siostry, o których losach mogliśmy przeczytać we wcześniejszej dylogii autorki Córki botanika ,,Bliźniaczki", przekonała się, jak wiele prawdy niesie w sobie to powiedzenie. Dziewczętom przyszło żyć w czasach, kiedy rolę kobiety ogranicza się do bycia matką i przykładną, posłuszną woli męża żoną. Ich ojciec Baron Wigura jednak od zawsze chciał dla swoich dzieci czegoś więcej. Pragnął, aby stały się inteligentnymi, pewnymi siebie kobietami, gotowymi na to, aby zawalczyć o to, co dla nich ważne. Dlatego też bardzo istotne stało się dla niego, aby poza etykietą zdobywały wiedzę. Choć w momencie, kiedy my czytelnicy, przystępując do lektury książki i przenosząc się w czasie do XIX wieku, trafiamy nad Narew, by tym razem przyjrzeć się dorosłemu już życiu Jaśminy, ona sama jeszcze o tym nie wie, to wszystko, co wyniosła z domu, stanie się jej siłą w zmaganiach z wieloma trudnymi i bolesnymi przeżyciami, które los ześle na jej barki. Do tego jednak wrócimy za chwilę.

 

To właśnie jej, swojej najstarszej córce Baron przekazał tajniki wiedzy botanicznej i ziołolecznictwa. Bardzo szybko ta dziedzina staje się wielką pasją dziewczyny, którą przedkłada nad flirty i wzbudzanie zainteresowania płci przeciwnej. Wszystko zmienia się w Noc Świętojańską, kiedy jej serce po raz pierwszy mocno zabiło dla dziedzica arystokratycznego rodu Dalegora Kossakowskiego i to jego wybrało na mężczyznę, z którym Jaśmina chce iść przez życie. Młodych połączyła piękna miłość, ale jeśli tylko zechcecie poznać historię ich wspólnego rodzinnego życia, do czego gorąco każdego zachęcam, to niestety bardzo szybko przekonacie się, że ich szczęście nie potrwa długo, a małżeństwo zostanie poddane ciężkiej próbie. A wszystko przez druzgocące wydarzenia, które przyniosą ból straty i cierpienie łamiące serce. I kiedy zarówno my czytając książkę z wielkim przejęciem i wzruszeniem, które wyciska łzy, jak i sami bohaterowie mamy nadzieję, że Dalegor i Jaśmina mocą swoich uczuć zdołają przetrwać ten jakże trudny czas i na nowo znajdą drogę ku sobie, okrutny los zadaje tej rodzinie kolejne ciosy. Oczywiście nie chcę zbyt wiele zdradzać, abyście sami mogli poczuć ciężar rozpaczy trosk i niepokojów, które trawią duszę naszej bohaterki. Napiszę, więc tylko, że to, co się stało, zmusiło kobietę do postawienia wszystkiego na jedną kartę i podjęcia wielkiego ryzyka kosztem siebie, własnego bezpieczeństwa, a może nawet życia, by ratować rodzinę i tych, których kocha. Autorka w niezwykle poruszający sposób uświadamia nam, że człowiek postawiony pod ścianą jest zdolny do działań, o które wcześniej by siebie nie podejrzewał. Koniecznie sięgnijcie po książkę i sami sprawdźcie, do jak wielkich poświęceń będzie zdolna Jaśmina. Teraz wszystko jest w jej rękach. Tylko ona może dać swoim bliskim nadzieję na lepsze jutro.

 

Zapewne wszyscy zgodzimy się z tym, że Jaśmina nie ma łatwego życia i z pewnością byłoby jej jeszcze trudniej, gdyby teraz kiedy ciąży na niej poczucie odpowiedzialności w chwili, gdy została ze wszystkim zupełnie sama, ktoś nie okazał jej tak bardzo potrzebnego wsparcia. A poruszam ten wątek, ponieważ on w mocno wzruszający, a jednocześnie dający do myślenia sposób obrazuje nam kolejną cenną prawdę pozostawioną dla nas przez pisarkę. Otóż owo wsparcie często uzyskujemy od osób, od których najmniej się tego spodziewamy. Co więcej, wówczas może okazać się, że choć byliśmy przekonani, iż bardzo dobrze znamy tę osobę, szczera z nią rozmowa pozwoli nam dostrzec i zrozumieć, jak bardzo się myliliśmy. Każdy człowiek bowiem ma swoje głęboko skrywane tajemnice, a to, co pokazuje światu swoją postawą i zachowaniem, może być wyłącznie maską pozorów. Jaśmina już to wie i z wdzięcznością przyjmuje fakt, że jest ktoś, kto będzie czekał na jej szczęśliwy powrót do domu z podróży na Bliski Wschód, która jest jedynym rozwiązaniem dla problemów w majątku męża, ale o czym przekona się niebawem, na nią sprowadzi kłopoty. O tym jednak przeczytajcie już sami. Ja nic więcej nie zdradzę, ale możecie mi wierzyć, że nie zabraknie zaskakujących zwrotów akcji, które nie pozwolą nikomu, kto zechce spędzić swój wolny czas z tym tytułem na odłożenie książki, chociażby na chwilę, dopóki nie poznamy ostatniego zapisanego w niej zdania. Doświadczycie tu pięknej miłości między kobietą a mężczyzną, ale również tej rodzicielskiej. Śmierci, choroby i wielu innych nieszczęść. Warto jednak zaznaczyć, że wszystkie one mają swoje uzasadnienie i kształtują charakter. Człowiek jest w stanie znieść naprawdę wiele. Jaśmina mimo swej delikatnej aparycji staje się symbolem kobiecej siły, która dla wielu z nas może stać się inspiracją, bo choć czasy się zmieniają, to niestety problemy i zmartwienia pozostają niezmienne.

 

Również wątek międzynarodowych intryg i spisków, w które Jaśmina zostaje zaangażowana, czyni tę powieść nieprzewidywalną. Jak możemy przeczytać w opisie wydawcy książki, do problemów Jaśminy w krainie Orientu przyczynią się handlarze niewolników, sułtan i harem. A my, którzy zagłębimy się w lekturze, starając się rozwikłać wszystkie tajemnice, zostajemy wciągnięci w wir trzymającej w napięciu akcji, co pochłania nas bez reszty.

 

Urszula Gajdowska wspaniale buduje atmosferę, która odzwierciedla zarówno piękno przyrody, jak i mroczne aspekty ludzkiej natury. Opisy ziół i ich zastosowania sprawiają, że człowiek zyskuje nowe spojrzenie na świat roślin i ich lecznicze właściwości, co czyni książkę nie tylko literacką przyjemnością, ale także źródłem wiedzy. W miarę rozwoju wydarzeń czytelnik ma możliwość obserwować, to jak Jaśmina łączy swoje zamiłowanie do botaniki i medycyny naturalnej z codziennym życiem. Bardzo obrazowy styl pisania autorki oraz naturalne dialogi wspaniale oddają klimat i realia świata przedstawionego, który staje się dla nas wręcz namacalny.

 

Cykl Córki Botanika ,,Zielarki" to bogata narracja, która łączy w sobie różne motywy i tematy. To opowieść o miłości, determinacji i walce o marzenia, osadzona w realiach historycznych, które nadają jej dodatkowego smaku. Jaśmina Wigura jest bohaterką, z którą wiele osób może się utożsamić, a jej perypetie ukazują, jak ważne jest podążanie za swoimi pasjami oraz walka o to, co naprawdę ważne. Książka z pewnością dostarczy emocji, refleksji i inspiracji, co czyni ją niezwykle wartościową lekturą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przyznam, że po książki z tej serii sięgam tylko wtedy, kiedy mam czas przeczytać całą od początku do końca. Bardzo trudno odłożyć ją chociaż na chwilę!
Tym razem akcja miała tak zawrotne tempo, że z niecierpliwieniem przewracałem strony, a zakończenie dosłownie zwaliło mnie z nóg. Brawa dla autorki, tego bym się nie spodziewała!
Siostry, córki botanika, to postaci nietuzinkowe. O ile po poznaniu bliźniaczek moją faworytką była Hortensja, tak teraz przepadałam dla losów Jaśminy. Wspaniała!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jaśmina Kossakowska, córka barona Wigury wie, że musi coś zrobić by ratować rodzinę i majątek. Zdesperowana decyduje się na działania, które przynoszą jej spore kłopoty. Dziewczyna zostaje porwana i nie jest pewna czy będzie jeszcze jej dane zobaczyć bliskich.
Do tej pory mieliśmy szansę podróżować z bohaterami wykreowanymi przez autorkę do dziewiętnastowiecznej Anglii.  Wraz z nimi przemierzaliśmy ulice angielskich miast i odwiedzaliśmy siedziby angielskiej arystokracji. Tym razem obrany został całkiem inny kierunek... Tym razem autorka wraz z bohaterami zabrała czytelników na Bliski Wschód, gdzie można było wraz z bohaterami przemierzać pustynie i przechadzać się po pałacu sułtana... Tak. To była niezapowiedziana przygoda a wszystko zapowiadało się tak niewinnie... Z początku myślałam, że zmiany w życiu Jaśminy, czyli głównej bohaterki tej części będą następować spokojnie i nieśpiesznie. Myliłam się, bo to był istny rollercoaster! Życie Jaśminy to były wzory i upadki. Wiele zyskała, ale sporo straciła. Mogła cieszyć się szczęściem, ale nie raz najadła się strachu. Nie raz z jej oczu płynęły łzy smutku.
Jaśmina to lektura niebanalna a przy tym lekka i barwna a momentami przezabawna. Nie brak w niej zagadek, które mają niebagatelny wpływ na rozwój fabuły. Przez to czytający nie raz może poczuć się zaskoczony, gdy bohaterowie będą odkrywali kolejne karty. Nie raz będzie zdziwiony, że nie zwrócił uwagi na wskazówki, które podsuwała autorka. A trzeba przyznać, że robiła to szalenie umiejętnie... Polecam tę książkę... Szczerze ją polecam. Czas spędzony przy tej książce absolutnie nie jest czasem straconym.  

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Poprzednia dylogia "Córki botanika. Bliźniaczki" dostarczyły mi nie lada emocji i przygody z Hortensją i Hiacyntą - młodszymi siostrami Jaśminy i Rozalii. Poza tym fajnie było dowiedzieć się, co u nich słychać. Nie inaczej było w przypadku Zielarek. Działo się bardzo dużo. Swoją drogą ciekawa jestem, czy lubicie takie kwiatowe imiona? Mnie się podobają ze względu na swoją oryginalność. 

 

Każda z bohaterek jest na swój sposób wyjątkowa i każda bez problemu da się lubić. Wracamy do ich dzieciństwa i zdarzeń, które zaważyły na tym, jakimi stały się kobietami. Obserwujemy ich zmianę poglądów, przełamywanie stereotypów, podziwiamy za odwagę w walce o swoje.

 

"Miłość to uczucie bardzo skomplikowane. Może trwać całe życie, ale z biegiem lat zmieni swoją naturę."

 

Autorka zabiera nas do XIX wieku nad Narew i krajów Orientu. Gdziekolwiek by nie była umieszczona akcja, to uwielbiam spotykać ten okres w literaturze. Autorce doskonale udało się uchwycić tamte realia. Pojawi się pewien sułtan ze swoim haremem (nie pamiętam, kiedy czytałam coś takiego) i handlarze niewolników. Nie zabraknie również niebezpiecznych momentów, tarapatów, śledztw, spisków, tajemnic, sekretów, niedomówień, ciekawostek zielarskich, humoru oraz komedii pomyłek. Nie obędzie się również bez trosk i problemów, które niezależnie od epoki dotykają każdego z nas tak samo. To problemy małżeńskie, strata, poszukiwanie własnych korzeni czy potrzeba decydowania o sobie. 

 

"Nie da się ujarzmić własnego życia, ale nie można pozwolić, by po nas przegalopowało."

 

W pierwszym tomie dylogii totalnie zaskoczył, a nawet zszokował mnie wstęp. Czegoś takiego się nie spodziewałam. Widzimy, jak nieprzewidywalny, zaskakujący bywa los. Nigdy nie możemy być pewni tego, co nam przygotował. A autorska zgrabnie lawiruje, by niejednokrotnie wywieźć nas w przysłowiowe pole. 

 

"W życiu każdego człowieka może zdarzyć się taki moment, który przewróci do góry nogami wszystko, co ten traktował jako ustabilizowane i pewne, i zmieni sposób postrzegania przez niego zarówno świata, jak i siebie samego."

 

Tak jak i poprzednio, tak i teraz moją uwagę zwróciły rysunki przedstawiające głównych bohaterów, których autorką jest sama Urszula Gajdowska. Moim zdaniem idealnie oddają ich charakterystykę. 

 

"Córki botanika. Zielarki" to barwne, porywające, wielowymiarowe i nietuzinkowe powieści romantyczno-przygodowe, z którymi nuda nikomu nie grozi. Emocji co nie miara! Jeśli jesteście fanami romansu kostiumowego - musicie koniecznie sięgnąć po te tytuły!

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Córki botanika. Zielarki" to barwne, awanturnicze powieści romantyczno-przygodowe. Rozgrywają się na początku XIX wieku w krajach Orientu i nad Narwią. Dylogia ta składa się na znakomicie przyjęty przez czytelników cykl powieściowy ,,Córki botanika". Na pewno pamiętacie poprzednie dwa tomy pt. ,,Córki botanika. Bliźniaczki", w których to autorka ze swadą opisała przygody sióstr bliźniaczek Hortensji i Hiacynty. Ten cykl urzekł mnie od początku do końca, dlatego też z radością podjęłam się współpracy recenzenckiej z Wydawnictwem Szara Godzina przy promocji kolejnych dwóch tomów serii. ,,Córki botanika. Zielarki" to Jaśmina i Rozalia, które charakteryzują się miłością do botanicznych eksperymentów, ludowej wiedzy i ukrytych tajemnic świata. To również siostry Hortensji i Hiacynty. Równie charakterne, nieprzewidywalne i pomysłowe. Dzięki naukom ojca, hrabiego Wigury, świetnie radzą sobie w każdej sytuacji i mają ogromną wiedzę, która pozwala im wyjść cało z niejednej opresji. Podobnie jak ich siostry bliźniaczki, podbijają serca, a mężczyzn, na których im zależy potrafią wprawić w zakłopotanie i konsternację. Urszula Gajdowska zrobiła to kolejny raz! Ponownie oddała w ręce czytelników powieści, których fabuła bazuje na charakterystycznej, aktywnej, dynamicznej akcji. Zarówno w Jaśminie jak i Rozalii, nie ma miejsca na stagnację. Główne bohaterki przeżywają przygody i perypetie uczuciowe. Wplątane są w niebezpieczne śledztwa i sytuacje, które wystawiają ich uczucia i możliwości na próbę. Śledząc ich losy i poczynania mamy do czynienia z istnym kalejdoskopem wydarzeń. Barwne towarzystwo w postaci Jaśminy, Rozalii, Juliana i Delagora, dostarczy czytelnikowi rozrywki na najwyższym poziomie. Autorka w tych częściach serii przenosi czytelnika w wir porywających zdarzeń, które wywołują szybsze bicie serca i wypieki na twarzy. Pierwszy tom oczarowuje czytelnika, wybuchem niespodziewanych uczuć, próbą ratowania rodzinnego majątku i wyprawą do krajów Orientu. Wyobraźnia i zmysły czytelnika oszaleją z zachwytu nad przygodami i podróżą, jaką będzie musiała odbyć Jaśmina. Śledząc jej losy i poczynania miałam wrażenie, że oglądam doskonale wyreżyserowany film nawiązujący do seriali, które kiedyś oglądałam pasjami. Mianowicie ,,Wspaniałe stulecie" i ,,Andżelika i sułtan". Autorka w tak doskonały i przemyślany sposób prowadzi fabułę powieści, że każde wydarzenie i postępowanie bohaterów, z tomu pierwszego, staje się wyjściem do tomu drugiego. I tak też od Jaśminy, przechodzimy do Rozalii, która uwikłana zostaje w uczucie, które dostarcza jej niepewności i niepokoju. Jej uczucie do Juliana prowadzi ją prosto w sieć niebezpiecznych intryg, zdarzeń i śledztwa, które ma na celu odkrycie pochodzenia ukochanego. Będzie się działo, możecie mi wierzyć! Urszula Gajdowska, jak to ma w zwyczaju, serią zabawnych pomyłek i wyjątkowym poczuciem humoru, rozładowuje napięcie, które buduje poddając bohaterów trudnym i dramatycznym momentom. Takich również w tej serii nie brakuje. Autorka przemyca na kartach powieści trudne tematy. Problemy z lękiem, przemoc, chorobę umysłu i nieustanne borykanie się z wydarzeniami z przeszłości. ,,Córki botanika. Zielarki" to cykl, który spowoduje zarwane noce. Piękny, nieprzeciętny, barwny, charyzmatyczny i porywający. To cykl, od którego nie można się oderwać. A jego główne bohaterki mogą stać się inspiracją dla innych kobiet. Odważne, przełamujące stereotypy, walczące o swoje, inteligentne. Bierzcie i czytajcie. Pozwólcie się oczarować ,,Córkom botanika".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)