Bezsenność w Tokio
Marcin Bruczkowski

Świetna książka, trochę nieaktualna, ponieważ akcja rozgrywa się w latach 80.-90. ubiegłego wieku, ale i tak jest skarbnicą wiedzy o Japonii i Japończykach. Mnie zachwyciła, gorąco polecam:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gatunek książki podróżniczej ma w sobie coś, co niesamowicie działa na wyobraźnię. Czytasz o miejscach, ludziach, zwyczajach, kulturach istniejących naprawdę, a jednak jakby w zupełnie innej bajce, w jakimś obcym świecie. I musisz cały czas powtarzać sobie, że to nie jest powieść fantasy, żadna fikcja literacka, ale ,,najprawdziwsza prawda". I nie ważne, czy mamy do czynienia z opisem afrykańskiego safari, tybetańskich klasztorów czy miejskiej dżungli zwanej Tokio... Książka Marcina Bruczkowskiego nie jest co prawda typowym przedstawicielem literatury podróżniczej, jednak w kategorii tej się mieści, niesie wiec na swych barkach całą tę cudowną niesamowitość, będącą wyróżnikiem gatunku. Opisuje ludzi w gruncie rzeczy przecież takich samych jak my, a jednak tak fascynująco odmiennych. Spędzone w Japonii 10 lat swego życia autor przedstawia w sposób niezwykle barwny, energiczny, pełen niesamowitego, często nieco zgryźliwego, ale mimo wszystko czarującego poczucia humoru.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cudna - czytam ją po raz kolejny i wciąż mnie zachwyca. Mnóstwo się śmieję, trochę płaczę... wszystko, czego trzeba od dobrej książki. W dodatku Bruczkowski na spotkanie autorskie przytargał dla mnie wiórki katsobushi - w sam środek pysznego okonomiyaki! Cała książka to nie lada gratka dla przyjaciół kultury japońskiej, szczególnie tej, o jakiej jeszcze nie słyszeliście!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam wszystko co związane z Japonią, ale tu chcwilami ja ośmieszają, a to mi się nie podoba...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kawał może odrobinę nietypowej, ale bardzo ciekawej lektury. Trochę wspomnienia, trochę autobiografia, trochę reportaż, trochę zbiór luźnych obserwacji nie tylko o Japonii i Japończykach, ale o życiu w ogóle.
W książkach o Japonii chyba najbardziej fascynuje mnie to, że każdy autor-gaijin zwraca uwagę na inne rzeczy i inne opisuje. Wygląda na to, że trzeba przeczytać co najmniej z dziesięć książek, by wyrobić sobie jakie takie zdanie na temat Japonii ;)
Marcin Bruczkowski pisze ciekawie i z jajem. Jeśli ktoś chciałby się dowiedzieć, jak może wyglądać życie obcokrajowca w Japonii, serdecznie polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

''Japończycy to najuczciwszy naród na świecie, więc kradną tylko rowery i parasole ''

 

Opowiedziana z jajem i lekkim przymrużeniem oka historia, z dziesięciu lat Pobytu w Kraju Kwitnącej Wiśni, lub jak pisze autor '' Kraju Wschodzącego Jena ''. To pierwsza książka tegoż pisarza, jaka wpadła w moje łapki i była to przyjemna lektura. Mimo iż pewnie coś tam się w Japonii zmieniło od czasu opisywanych wydarzeń, czyli lat 80 - 90, ale przecież japońska kultura liczy sobie zdecydowanie więcej wieków niż marne 30, czy nawet 40 lat, więc książkę i tak czytałam z przyjemnością. Niektóre wydarzenia mnie śmieszyły, niektóre wprowadzały w zdziwienie i nawet zupełne niedowierzanie, a niektóre nawet złościły.

 

Kiedy Marcin (autor) przybywa do Japonii, ma 24 lata i nie potrafi sobie poradzić ze zmianą strefy czasowej, przez co cierpi na bezsenność i skutkiem tego, włóczy się nocą po Tokio. W czasie jednej z takich wędrówek poznaje innego Gajdzina (obcokrajowca), wielkiego wzrostem Irlandczyka o imieniu Sean i wkrótce stają się najlepszymi przyjaciółmi. Dzielili się własnymi doświadczeniami i spostrzeżeniami na temat swojego gajdzińskiego życia w tym pięknym egzotycznym i cokolwiek niezrozumiałym dla nas Słowian, kraju.

 

Japonia to dla mnie bardzo szeroko pojęta egzotyka, więc to co czytałam, łykałam jak młody pelikan i coraz bardziej się dziwiłam. Pan Bruczkowski w swojej opowieści przybliża polskiemu czytelnikowi na przykład zasady pracy informatyka w japońskim przedsiębiorstwie, tudzież przygotowanie tego miejsca pracy do audytu. Co kryją w sobie pojęcia: nocna elektronika, czy kapsułkowe hotele. Mają tam zdecydowanie więcej rozmiarów puszek piwa od bardzo mini do bardzo maxi, serwis dla pijanych kierowców, oraz jednoosobowe toalety samochodowe. Swojskie w Japonii, są parapetówki, oczywiście te urządzane przez gajdzinów i w dodatku w towarzystwie polskiej żubrówki, oraz korki na autostradach i niedozwolona jazda po pasie policyjnym. Kac po takiej parapetówie jest zdecydowanie taki sam jak w Polsce.

 

Jednak to o czym pisze autor, to nie tylko rzeczy fajne, czy śmieszne. Opowiada też o wielkich latających karaluchach, o trzęsieniach ziemi, o zamachu terrorystycznym w tokijskim metrze. O wszechobecnej ciasnocie i budowaniu w pionie, bo ten sposób oszczędza się powierzchnię. O tym że Japończycy mają równie mgliste pojęcie o naszym kraju, jak i większość Polaków o Kraju Kwitnącej Wiśni. Tego wszystkiego i jeszcze wiele więcej można się z tej pozycji dowiedzieć. Mogłabym ją zarekomendować i tym którzy znają lub cokolwiek więcej wiedzą o Japonii, na przykład w celach weryfikacji z ich przeżyciami, spostrzeżeniami, czy wiadomościami, jak również całkowitym laikom mojego pokroju.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)