Achaja: Tom 3
Andrzej Ziemiański

Trzeci tom nie jest ostatnią książką z uniwersum Achai. Zamyka jednak sagę opowiadająca o losach głównej bohaterki. Przez wszystkie trzy części poznawaliśmy przygody niezwykłej dziewczyny. Achaja przeszła w swoim życiu tak wiele, że chciałoby się powiedzieć wręcz – wszystko. Począwszy od dworskiego życia księżniczki, jako córka Wielkiego Księcia królestwa Troy. Jednak już tam była poniżana przez młodszą od siebie macochę. Przeżyła wojsko, gdzie stała się twardsza od nie jednego mężczyzny, skończyła w niewoli, która jeszcze bardziej ją zahartowała. Po drodze czekały ją tortury przeprowadzane przez największego mistrza, burdel i kraj dzikich ludzi. Każda z przygód czyniła ją silniejszą. Wszystko zostawiło na niej swoje piętno zarówno fizyczne, w postaci blizn, tatuaży, niezwykłych zdolności, jak i psychiczne.
Achaja była opowieścią o tym, jak okrutny jest świat i jednocześnie jak silny może stać się człowiek postawiony w najgorszej sytuacji. Bohaterka wyposażona w kły i nieznaną temu światu broń palną może ruszyć do walki z o wiele potężniejszym krajem. Wojna ta na pewno nie będzie zwyczajna. Właściwie będzie to najdziwniejsza wojna, jaka mogłaby się wydarzyć.
Całą trylogię uważam za jedno z najlepszych dzieł polskiej fantastyki, jednak trzecia część wypada moim zdaniem tu najsłabiej. Poprzednie dwie bardzo mnie wciągnęły i zachwyciły fantastycznym i brutalnym światem. Tu, choć klimat utrzymywany jest taki sam, zabrakło tej różnorodności przygód. Znaczne skupienie na wojnie, która jest podsumowaniem całej historii. Nie twierdzę jednak, że książka była zła. Po prostu trochę słabsza niż pozostałe. Zawierała znaczną ilość powtórzeń, choć w większości były one celowe, jak dla mnie stanowczo przesadzone. Podobnie jak absurdalny humor w niektórych miejscach.
Polską fantastykę lubię za to, że nie boi się zamieszczać dużej ilości elementów humorystycznych. W Achai również znajdziemy zabawne dialogi, sporą dawkę czarnego humoru, typowych żartów po upojeniu alkoholowym, czy żartów erotycznych. Jednak w trzecim tomie niektóre zabawne sytuacje robiły z książki wręcz parodie. Autor pokazał, że potrafi znakomicie opisywać walki. Zarówno w tym, jak i w poprzednich tomach mieliśmy do czynienia ze wspaniałymi pojedynkami, trudnym szkoleniem, taktykami wojennymi. Świetnie opisana psychologia żołnierza, mocne i brutalne sceny nadają książce poważnego i trudnego klimatu. Za chwilę jednak pada scena kierowania wojskiem z podręcznikiem taktyki w reku. Było zabawnie, ale czy naprawdę na miejscu?
Sporo monologów i głębokich przemyśleń, przedłużało opowieść. Jednak nie jest to jakaś mocna wada. Podobały mi się nawiązania do współczesności. Ciekawie ukazane, że świat mógł się zmienić w nieco inny sposób.
O niektórych bohaterach było moim zdaniem stanowczo za mało. Brakowało mi Siriusa i Zaana. Jeszcze bardziej skrócono przygody Mereditha. Już nie wspominam o Zakonie, który gdzieś ta swoją potęgę zgubił.
Samo zakończenie jednak mi się podobało. Pokazało, co mniej więcej działo się później z bohaterami. Podsumowało sama główną bohaterkę. Myślę, że to, co się z nią stało, uczyniło tę postać bardziej prawdziwą. Spotkałam się z opiniami, że Achaja ma irytujący charakter. Myślę jednak, że jak na dziewczynę, która przeżyła takie przygody, ta osobowość jak najbardziej do niej pasuje. Potrafi być odważna, wojowniczka, potrafi też wybuchnąć płaczem, niestabilna uczuciowo, ale radzi sobie w okrutnym świecie. Wychowana w klimacie żołnierskim, ale nie zapominajmy też, że była księżniczką.
Zakończenie jest również świetnym wstępem do dalszych losów już nie bohaterki, ale świata stworzonego przez Ziemiańskiego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zakończenie mnie trochę rozczarowało

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moim zdaniem najsłabsza część trylogii, jednak ostatnia, więc wymagająca delikatnego zwolnienia tempa. Warto jednak przeczytać całość, aby mieć pełny obraz na losy Achai.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czytając tą część miałam wrażenie jakby autor nie miał pomysłu jak ją napisać. Skleił tylko jakieś wątki. Jednakże książka nie jest zła.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatni tom trylogii Achaja. Czy autor utrzymał poziom z poprzednich części? Przekonajcie się. Andrzej Ziemiański to polski autor wielu książek, który ma tyle samo zwolenników co przeciwników. Trzeba pamiętać, że po prostu ma swój styl i poglądy na określone tematy. Świat się zmienia. Jakaś epoka dobiega końca. Na całym świecie toczy się ogromna wojna, która pochłonie wiele istnień ludzkich. Achaja służy w wojsku. Nawet nie spodziewa się, że inni mają w stosunku do niej inne, skomplikowane plany. Ostatni tom. Myślę, że tutaj autor za bardzo przekombinował. Dużo się dzieje, momentami miałam wrażenie, że za dużo. Znalazła się tutaj cała masa polityki, opisów działań wojennych, które w takiej ilości po prostu nużyły. Wiele osób zarzuca Ziemiańskiemu brak wiarygodności. Ja tę książkę traktuję z lekkim przymrużeniem oka i tak chyba powinno się robić. Nie jest to literatura faktu z dokładnymi wojennymi opisami. Nie dla mnie zastanawianie się czy wojsko zmieściło się w wąskich uliczkach miasta albo czy żołnierze w trakcie bitwy mogli pić na umór, a w międzyczasie się ze sobą kochać. Ta trylogia taka jest. Momentami absurdalna i to jest w niej śmieszne. Wydaje mi się, że takie było zamierzenie autora, a ci którzy ją tak ostro krytykują biorą wszystko na poważnie. Dla mnie to książka która ma zapewnić nam chwilę rozrywki i tak też się stało. Miło spędziłam przy tej trylogii czas i z pewnością sięgnę po kontynuację.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To już koniec historii księżniczki, niewolnicy, prostytutki, parobka, żołnierza i dowódcy wojsk Arkach- cesarzowej Achaji. Nie uważam, żeby ta część była najgorsza, jest bardzo dobrym podsumowaniem cyklu. Dynamiczna akcja, zwroty akcji, dobra narracja czyni z tej powieści jedną z lepszych książek polskiej fantastyki. I oczywiście bajeczny epilog- po prostu jeden z najlepszych jakie kiedykolwiek czytałem- rzeczowy, nieprzegadany. Wiele osób zarzuca Ziemiańskiemu, że nie rozwiną wątków Ziemców i Cichych braci, ale on stworzył przestrzeń, w której oni istnieją i nie są głównymi bohaterami. Mi się ten zabieg bardzo podoba. A bym zapomniał o genialnym opisie postrzału żołnierza- dość obszerny, ale warto przeczytać. Szkoda, że jest to już koniec. (pocieszam się "Pamiętnikami Cesarzowej Achaii)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rozkręca się dopiero około połowy. Akcja zwolniła tempo, ale później jest coraz lepiej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czegoś mi w tej części zabrakło. Niby ta sama bohaterka ale bez polotu. Postać mniej dynamiczna, akcja straciła na rzecz opisów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moim zdaniem najsłabsza część cyklu, ale i tak warto.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna !.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Koniec. Zwieńczenie historii. Tu powinna się zakończyć. Świetna trzy tomowa podróż tutaj się kończy. Wszystkie wątki spajają się w jedno dość dobre zakończenie. Każda z części trzyma swój poziom. Choć w tej jest trochę niepotrzebnych wywodów, które nic nie wnoszą.
Całą serię oceniam 9/10.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Właśnie skończyłem czytać trzeci tom "Achaji" Andrzeja Ziemiańskiego, i nie zawiodłem się, bo trzyma poziom dwóch poprzednich tomów z tej serii. Gorąco ją polecam wszystkim fanom, i nie tylko, fantasy. To jest jedna z najlepszych książek tego gatunku literackiego. Nie będę jednak pisał jej recenzji, bo nie umiem ich pisać, ale mogę jednak polecić ją każdemu. To tyle.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)