Abchazja
Wojciech Górecki

Za czasów rządów PIS-u o Gruzji słyszałam wiele i czytałam o trudnej relacji z tego kraju z sąsiednią Rosją.  Prezydent Lech Kaczyński był bardzo zaangażowany, by wzmocnić nasze polskie przyjacielskie stosunki z Gruzją. Gruzini uważają nas Polaków za "towarzyszy broni". Mamy z nimi podobną historię. Im i nam przyszło walczyć z Rosją o wolność i autonomię. Ich choć jesteśmy demokratycznym krajem już przeszło dwadzieścia lat. to zadry istnieją , a rany nigdy się nie wygoją. Na temat Gruzji pisze się także wiele publikacji i książek podróżniczych. Zawsze współczułam Gruzinom ciągłych konfliktów zbrojnych i niewygodnej sytuacji politycznej. Aż do do chwili, aż nie przeczytałam "Abchazji" Wojciecha Górskiego. Abchazja jest regionem Gruzji. Ma swój rząd na "wygnaniu", terytorium, granice oraz co najważniejsze swoich obywateli, którzy otwarcie i bez ogródek przyznają się do swojej przynależności regionalnej. Lecz  Abchazja nie jest regionem stworzonym w wyniku decentralizacji kraju. Jej korzenie sięgają starożytności. A po rozpadzie ZSRR, Abchazja pozostała w granicach Gruzji. Ale Abchazowie tak nie chcą. Chcą , by świat uznał ich prawo do autonomii. Chcą zachować swoją kulturę, obyczaje, język, mentalność. Chcą , by ich prezydent, premier, armia były uznawany przez państwa na całym świecie. Tymczasem Gruzini tłamszą wszelkie nadzieje Abchazji w zarodku. Konflikty na tle "rasowym" nie są tu rzadkością. W przeszłości dochodziło do licznych zabójstw dokonywanej na ludności cywilnej. Kraj został podzielony. Gruzin-Abchazowi wrogiem. Rząd Abchazji szuka wsparcia w Rosji, która niczym kret kopie dołki pod obiema stronami konfliktów. Wiadomo taka napięta sytuacja jest Rosji na rękę. Szkoda tylko, że cierpią na tym zwyczajni, prości ludzie. I o nich jest ten reportaż. Abchazja to reportaż o znamionach analizy socjologiczno- historycznej. Wojciech Górecki jest dziennikarzem i postanowił opisać problem Abchazji w szeroko pojętym zakresie. Dla zgłębienia swojej wiedzy o tym "kraju" oraz wyrobić sobie zdanie pojechał tam. Na miejscu spotykał się z dygnitarzami, ludźmi władzy, przemysłu, intelektualistami,  szarymi obywatelami Abchazami, ale także Gruzinami, którzy nie rozumieją , że przez brak porozumienia między politykami, oni muszą opuszczać Abchazję, którą kochają i uważają za swój dom. Dziennikarz opowiada historię swoich rozmówców w sposób niezwykle obiektywny i realistyczny. Miałam przez cały przed oczami te zniszczone domostwa, dziury po gruzińskich kulach oraz wręcz czułam zapach mandarynek. Mandarynki? Otóż nie wiedziałam, ale teraz już wiem, że Abchazja jest gigantem w imporcie tego owoca. Jest to główny dochód ich gospodarki. Niestety przez przynależność do Gruzji, mimo tak dochodowej produkcji mandarynek, region ten cierpi z powodu głodu, biedy, nędzy, kiepskiej infrastruktury itp. Ludzie wykształceni nie mają szans na pracę w swoim zawodzie.  Górecki w swoim reportażu spisał prawie 10 lat swoich wypraw do Abchazji, zbierania materiałów, rozmów i wywiadów. Są to opowieści z "pierwszej linii frontu". Niczego autor nie ubarwia, nie bagatelizuje. Tam tak jest i długo jeszcze będzie, dopóty dopóki nie nastąpi zanik objawów nacjonalizmu i nie zburzy się panujących stereotypów. Jednak nie zanosi się na zmianę obecnego stanu rzeczy i to jest w tym wszystko najsmutniejsze. Smuci mnie także fakt, że my Polacy, a głownie władze nas reprezentujący stoją po stronie Ukrainy (by jej nie urazić, uchwałą o ludobójstwie ), a nie stanęli i nie poruszają tematu Abchazji. Polityka , to interesy i nie koniecznie troska o innych , zwyczajnych, bogu winnych ludzi. Polityka to wieczna gra pozorów. Kaukaz to układanka puzzli, która bez przycięcia elementów nigdy nie ułoży się w spójną całość. Smutne , ale prawdziwe...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rewelacyjna książka, od której nie mogłam się oderwać. Najbardziej osobista z całego tryptyku kaukaskiego. Po tej książce naród, który ledwie potrafiłam wskazać na mapie stał się dla mnie w jakiś sposób bliski. Nie wiem, czy istnieje drugi taki kraj (niekraj), gdzie politykę tworzą ludzie tak wszechstronnie wykształceni, Miła odmiana po gębach zerkających na mnie z ekranu telewizora. Jednocześnie przykra jest świadomość, że to za mało. Fascynuje wciąż żywa pogańska tradycja. Pogańska nie w sensie pejoratywnym, lecz pierwotnym, mistycznym, absolutnym. Książka, którą obowiązkowo trzeba przeczytać, region, który koniecznie trzeba odwiedzić, powietrze, które trzeba wdychać choć przez chwilę. Górecki jest dla mnie jednym z ciekawszych współczesnych polskich reporterów. Pisze rzetelnie, wspaniałym językiem, dociera do sedna. Z niecierpliwością czekam na jego kolejną książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)