Zapiski oficera armii czerwonej
Sergiusz Piasecki

Przeczytałam i powiem tak - jest i śmiesznie, i strasznie. Zapiski rozpoczynają się  chwilą wejścia Armii Czerwonej na polskie ziemię a kończą się pod koniec wojny. Owy oficer sprawia wrażenie, że nie do końca ma dobrze z głową. Ale nie ma w sumie co się dziwić. W ZSRR robiono porządne pranie mózgu a ludzie bali się własnego cienia. Bo ojciec donosił na matkę, dzieci na rodziców, poprostu każdy na każdego. 

Główny bohater jest najbardziej antypatyczną postacią z jaką miałam do czynienia. I prawdziwą, i fikcyjną. Poglądy zmienia wraz ze zmianą sytuacji. Wyklina burzujski dostatek ale sam korzysta z niego ile może. A sposób jego myślenia bardziej kojarzy się z dziesięciolatkiem. A zakończenie budzi grozę. Najgorsze, że takie rzeczy były na porządku dziennym. Warto przeczytać. 

Chociaz mamy do czynienia z fikcyjnym pamietnikiem,to znajac wiele opisow zachowan "wyzwolicieli" z Armii Czerwonej nalezy stwierdzic,ze Sergiusz Piasecki w doskonaly sposob ukazal mentalnosc przecietnego sowieckiego zolnierza.Jego zachowanie-w zderzeniu z obca mu rzeczywistoscia-wywoluja salwy smiechu.Zwlaszcza w zderzeniu z czesto przywolywana przez bohatera ksiazki teza,o wyzszosci sowieckiego czlowieka nad reszta swiata.A przelkonanie o prawdziwosci tego co glosi propaganda,niezdolnosc do samodzielnego myslenia,oraz brak trzezwej oceny sytuacji pokazuja,ze pod tym wzgledem za duzo sie w Rosji nie zmienilo.