Gdzie jesteś, Jimmy?
Caroline Leavitt

Pierwsza "dorosła" książka, jaką przeczytałam. Nie miałam wtedy jescze dwunastu lat. Książkę wygrałam w literackim konkursie gminnym, skierowanym do uczniów gimnazjum i szkół podstawowych. Organizatorzy chyba nie wiedzieli o czym jest ta książka. Oczywiście na mnie wywarła olbrzymie wrażenie, mimo tego, że też już coś niecoś przeżyłam...

Teraz, kiedy postanowiłam ją sobie odświeżyć, nie wywiera na mnie już takiego wrażenia, takiej grozy, co jest normalne.

Środowisko, w którym mieszka główna bohateka - rozwiedziona Żydówka - z synem, jest bardzo konserwatywne. Ava, która bez skrupułów łamie większość, jeśli nawet i nie wszystkie, normy obyczajowe, nie jest zbyt mile postrzegana przez mieszkańców miasteczka. Spokój w miasteczku zakłuca zaginięcie chłopca, tytułowego Jimmy'ego, zaprzyjaźnionego z synem Avy, Lewisem. Zaczynają się bezowocne poszukiwania chłopca.

Tajemnica jego zaginięcia zostaje wyjaśniona dopiero po latach. Szczerze, nie spodziewałam się takiego wyjaśnienia zagadki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bez dwóch zdań niesztampowa i zaskakująca, ale chyba na tą chwilę zbyt przygnębiająca dla mnie... Bardzo długo liczyłam na inne zakończenie... Jedynie postać Avy która odnajduje samą siebie i swój cel w życiu odebrałam bardzo pozytywnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Świetna" - tak w jednym słowem mogłabym podsumować tą książkę. W "Gdzie jesteś, Jimmy?" przenosimy się przeszłość, do roku 1956. Poznajemy Ava Lark - rozwiedzioną Żydówkę, która wychowuje 12-letniego syna. Na tamte czasy rozwód był czymś nietypowym, rzadkim, przez co sąsiedzi nie są zbyt życzliwi wobec niej. W ogóle Ava ma ciężkie życie. W pewnym momencie znika najlepszy przyjaciel Lewisa (syna Avy), tytułowy Jimmy/ Zaczynają się poszukiwania, które nic nie dają, dzięki czemu w drugiej części syn Avy - Lewis i Rose - siostra Jimmiego, zaczynają ponowne poszukiwania. Na pewno warte uwagi jest zakończenie. Ono jest niespodziewane, inni niż wskazuje na nie fabuła. Coś niesamowitego, bo w początkowej fazie czytania, byłam pewna tego jak historia się skończy. Jednak skończyło się inaczej, dzięki czemu książka zyskała jeszcze większą moją sympatię. Jak już wspominałam, powieść podzielona jest na dwie części. W pierwszej mamy rok 1956. Poznajemy Avy, jej ciężkie życie, Lewisa oraz Jimmiego i Rose. W tej części znika Jimmi. Część druga zaczyna się mniej więcej połowie książki i dotyczy roku 1963. Lewis jest już dorosły, pracuje. Jednak wciąż męczy go przeszłość. Podobnie jak i Rose. Jak patrzę na książkę i przypominam sobie uczucie, jakie mi towarzyszyły podczas czytania, to pamiętam smutek. Od początku towarzyszył mi smutek. Bowiem - Ava miała ciężki życie, plusem jest, że się nie poddawała, jednak patrząc na jej perypetie,to wciąż jest mi jej szkoda. Później również smutno było. U dorosłego Lewisa również smutek był obecny. Owszem były chwile szczęścia, pojawiał się u mnie uśmiech na twarzy (szczególnie, gdy już myślałam, że wszystko idzie ku dobremu). Jednak smutek był jakby głównym uczuciem pojawiającym się przy lekturze. A pisałam już, że zakończenie było genialne? Chyba tak, więc, no przejdę dalej. Ale zakończenia naprawdę było genialne. Książka skłania również do refleksji. Główną myślą, jaka się pojawiła po lekturze książki było: NIGDY NIE WIESZ, KTO JAKIM CZŁOWIEKIEM JEST. Taki banał, bo czy rzeczywiście znamy naszych przyjaciół? Czy wiemy jakie sekrety ukrywają? Czy znamy naszą rodzinę? Czy nawet o sobie wiemy wszystko? Książkę oczywiście polecam. Bowiem, choć może powodować płacz (warto przed czytaniem to wiedzieć) to przedstawia również walkę z przeciwnościami losu, walkę o swoje szczęście i szczęście swoich najbliższych oraz walkę o poznanie prawdy. I choć pokazuje, że życie bywa ciężkie, to warto walczyć o poprawę swojego bytu oraz zauważać w nim pozytywne aspekty. Powieść ukazuje również jak ważna jest przeszłość, jakie znaczenie może mieć nasze dzieciństwo na dorosłe życie. Teraz modne jest pokazywanie siebie jako pana swojego losu, który jeśli chce może wszystko. Tylko nie zawsze może wszystko. Zapominamy również, że czasem musimy powrócić do młodych lat, by móc sobie radzić w dorosłym życiu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rok 1956. Ava Lark z dwunastoletnim synem Lewisem wynajmuje dom w atrakcyjnym miejscu, przedmieściach Bostonu. Jest piękną rozwiedzioną Żydówką i kobietą pracującą. Sąsiedzi okazują się niezbyt życzliwi. Lewis tęskni za nieobecnym ojcem i przyjaźni się z dziećmi, które także wychowują się bez ojca: Jimmym i Rose. Pewnego popołudnia Jimmy znika. Sąsiedzi - ogarnięci zimnowojenną paranoją - wykorzystują okazję, by jeszcze bardziej odsunąć się od Avy i jej syna. Po latach, gdy Lewis i Rose znowu się spotykają, usiłując rozwikłać tragiczną zagadkę, muszą zadecydować: czy powinno się mówić prawdę, nawet jeśli rani ukochane osoby, czy też pewne tajemnice lepiej zostawić pogrzebane na zawsze?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka, która na długo zapada w pamięć i nie sposób po jej przeczytaniu pozostać obojętnym.Tyle pytań, które ciągle krążą w mojej głowie: " Czy i jak dalej żyć nie wiedząc co się stało z ukochaną osobą (bratem,synem,przyjacielem)?" "Czy zawsze warto poznać prawdę?" i najważniejsze "Jak dalej żyć po tak strasznej tragedii?" Jest to poniekąd książka psychologiczna- opisuje przeżycia bohaterów,ich myśli. Jedyne co mi się nie przypadło zbytnio do gustu to postać matki Lewisa- Avy Lark i jej romansów, jakoś nie potrafiłam jej polubić, ale później nieco się zmieniła, wszystko się wyjaśniło i trochę bardziej zrozumiałam motywy jakimi się kierowała. Warto przeczytać, ale na spokojnie nie spiesząc się.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna książka :D

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Początkowo oceniałam książkę, za błahą, prostą, zwykłe opowiadanie średnio mnie wciągające.

Dałam jej jednak szansę i chciałam doczytać do końca.

Dzisiaj cieszę się, że nie zrezygnowałam.

Wciągnęłam się w nią niesamowicie. 

Historie bohaterów opisane w tak krótkiej książce wydawały być się wyczerpujące.

Wszystko czytało się lekko, natomiast ciężko mi się było od niej oderwać. 

Wszystkie powiązania bohaterów, przedstawiona miłość matki do syna, syna do ojca, chłopca do dziewczynki, oraz kochanka do kobiety wydawały się być w pewnym sensie podobne. 

Każde z tych uczuć były podobnie intensywne, silne, pełne wybaczenia, utęsknienia.

Mimo że przedstawiona historia nie należy do szczęśliwych to jednak książka daje nadzieje na to, że prawdziwa miłość przetrwa wszystko.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)