Recenzja książki: Wyższe sfery. Życie Grace Kelly

Recenzuje: Justyna Gul

Księżna Grace

Grace Kelly Grimaldi to niezwykła aktorka, której najbardziej znaną z ról była… rola prawdziwej księżnej. Jej romantyczna historia inspiruje do dziś, a tragiczny koniec był niepowetowaną stratą dla świata i złamał wiele serc. Wyróżniało ją wśród wielu innych piękności coś, co nazywamy stylem, a sam Fred Coe, producent wielu programów z Grace, mówił: „Nie można było pracować z Grace Kelly i nie zakochać się w niej”.

Dwadzieścia pięć lat po jej śmierci wybitny biograf gwiazd Donald Spoto na początku 2007 roku zaczął pracę nad książką o tym ideale piękna, gwieździe filmowej i księżnej Monako. „Wyższe sfery. Życie Grace Kelly” to fascynujący dokument, ukazujący zawodowe i prywatne życie tej niezwykłej kobiety, który jednak czyta się jak wciągającą powieść.

Poznajemy historię Grace od chwili jej narodzin 12 listopada 1929 roku w szpitalu Hahnemanna. Nadano jej imię na cześć przedwcześnie zmarłej ciotki, ale również dlatego, że urodziła się ona we wtorek, czyli w dniu „pełnym łaski” (ang. grace). Czasy jej przyjścia na świat naznaczone były poważnym kryzysem finansowym kraju, choć tragiczna rzeczywistość nie dotknęła rodziny Grace. Familia Kellych przeżyła to załamanie gospodarcze, funkcjonując na wysokim poziomie: dzieci chodziły do prywatnych szkół, miały nowe stroje, a posiadłością zajmowała się służba.

Ten luksus towarzyszył Grace już zawsze, choć jako dziecko była ona skromna i nieśmiała, a dni wypełniały jej książki i odgrywanie teatrzyków dla lalek. Na niską samoocenę dziewczynki wpływała skłonność ojca do faworyzowania pozostałych dzieci i ta drugoplanowa rola, którą odgrywała we własnej rodzinie, wyzwalała w niej potrzebę wylewnej czułości, towarzyszącą jej już do końca życia.

Wstępem do kariery Grace było dostanie się do Amerykańskiej Akademii Teatralnej i odtąd ta „świetna, dobrze się zapowiadająca dziewczyna” mogła ruszyć na podbój świata i… męskich serc. O tym jednak, że liczba kochanków, których Grace przypisywano, była przesadzona, jak i o innych, nieco zafałszowanych faktach z jej życia pisze Spoto, który niezwykle rzetelnie podszedł do zadania.

Być może fakt, że księżna darzyła autora zaufaniem, że był jej przyjacielem i towarzyszył jej  w lepszych i gorszych chwilach sprawił, iż z książki bije nie tylko sympatia do autorki, ale poznajemy też wiele sekretów tej fascynującej kobiety. O tym, jak z uczennicy stała się modelką występującą również w reklamach, a następnie o przemianie popularnej aktorki telewizyjnej w wielką gwiazdę, Donald Spoto pisze, opierając się na szczerych rozmowach z Grace i jej otoczeniem oraz na materiałach ujawnionych po raz pierwszy przez jej dzieci. Niewątpliwym atutem książki są też zdjęcia tej zjawiskowo pięknej kobiety, pozwalające zrozumieć, dlaczego kochały ją tłumy fanów.

Dowiadujemy się od Spoto, że o ile Grace uwielbiała grać, to nie cierpiała być gwiazdą. Tak samo tolerowała, nie lubiła jednak medialnego szumu wokół jej zaręczyn z księciem Rainierem, ślubu i całego życia. Mówiła: „Nie chcę być ubóstwiana, chcę być kochana!”. Jej wrażliwość została wystawiona na próbę, kiedy opadło ślubne podniecenie i rozpoczął się trudny proces adaptacji do nowych warunków. Brak przyjaciół, otoczenie tradycjonalistów, nieufnie odnoszących się do przybysza z Hollywood - wszystko to było nie lada wyzwaniem dla młodej księżnej. Jej urok i wdzięk osobisty oraz inicjatywa, z którą występowała, pracując na rzecz Monako, powoli zaczęły jednak podbijać serca nawet najbardziej sceptycznie nastawionych do związku aktorki z głową państwa mieszkańców.

Grace Kelly uwodzi nawet teraz, jako bohaterka książki Donalda Spoto. Życie tego zjawiskowego motyla było niczym film z jej udziałem, a „Wyższe sfery. Życie Grace Kelly” umożliwiają nam oglądanie go z pierwszego rzędu. W swoim ostatnim wywiadzie księżna wspominała, że chciałaby, żeby zapamiętano ją „jako osobę, która coś osiągnęła, dobrą, kochającą”. Wydaje się, że za tą rolę, jaką odegrała w doczesnym życiu, powinna dostać najwyższą nagrodę – naszą pamięć i podziw, do czego Donald Spoto również się przyczynia, pięknie malując ją na kartach swojej książki.