Recenzja książki: Twórcza kradzież. 10 przykazań kreatywności

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Kolejna książka o kreatywności. Tym razem dla odróżnienia od innych tego typu publikacji wydana w czerni, w małym, kieszonkowym, kwadratowym formacie. Białe rysunki na czarnym tle, czarne kartki. To wszystko ma zwrócić uwagę i pobudzić kreatywność. Duża ilość czarnej farby drukarskiej sprawia, że książka nie jest polecana wąchającym fetyszystom, gdyż - delikatnie mówiąc - potwornie śmierdzi.

Autor jest pisarzem i artystą. Zajmuje się właśnie tworzeniem kreatywnych dzieł, które publikuje w Internecie. Na okładce czerwone kółeczko z dumnym napisem: New York Times Bestseller. A, jakże. Ten nieco może kpiący ton na początek ma zniechęcić do czytania. Jeśli wszyscy wykorzystywać będą zawarte w książce porady, będziemy mieć miliony kreatywnych twórców. A po co?

Autor namawia nas do… złodziejstwa. Jest przekonany, i chyba słusznie, że wszystko już było (prócz nas) i w zasadzie wszystko już zostało wymyślone. Pozostaje więc tylko kopiowanie innych. Z tym, że kopiowanie jednego artysty to plagiat, ale ściąganie od setki twórców to już ambitne dzieło sztuki lub praca naukowa z bogatą bibliografią… Warto przemyśleć tę oczywistą zależność.

Austin Kleon przekonuje, że kradzież jest obecnie jedyną formą artystycznego wyrazu. Bo cóż robić innego? Dobijać się myślą, że nie jestem genialna i nie umiem stworzyć nic nowego, oryginalnego? A nie lepiej wybrać mistrza i spróbować go naśladować? Napisać książkę, którą chciałoby się przeczytać, wykorzystując motywy, które spodobały się u kogoś innego? Czemu nie? Przecież to właśnie robi Quentin Tarantino w swoich uznawanych za genialne filmach, które przecież są niczym innym, jak tylko serią nawiązań do tego, co zrobił już ktoś inny. Zatem: kradnij pomysły! Szukaj dobrych wzorców, otaczaj się twórczymi ludźmi - oczywiście w Internecie, bo przecież nie masz ich w zasięgu ręki. Ogólnie, jak wielokrotnie podkreśla autor, wszystko można dziś robić w sieci - kreować siebie, pokazywać swoją twórczość, kontaktować się z ludźmi, pracować. Całe życie można ograniczyć do małego pokoju z komputerem. Ale. No właśnie. Nie można zapominać o prawdziwych kontaktach z żywymi ludźmi, spacerach i podróżach, gdyż tylko to pozwoli nam zachować psychiczną równowagę i nie zwariować.

Po szybkiej lekturze wręcz chce się łapać za kartkę i ołówek. Tworzyć, tworzyć, tworzyć. Nieważne, jak wyjdzie i czy dobrze. Byle COŚ robić, a nie tylko myśleć o robieniu. Dostajemy cały zestaw prostych porad, które każdy może wcielić w życie - bez zmiany diety, pracy, otoczenia, wyrzeczeń. Wystarczy CHCIEĆ. Bardzo pozytywnie motywujące, a zarazem konkretne.

Książka - dzięki licznym grafikom, cytatom (wcale nie wyrwanym z kontekstu, tylko właśnie w ten kontekst zaopatrzonym) - ma swoją objętość, choć treści jest w niej tak naprawdę niewiele i można ją zmieścić na kilkunastu stronach. Ale chyba o to właśnie chodzi - o pokazanie, w jaki sposób można kreatywnie wykorzystać także przestrzeń, jaką daje książka, i rozbić pewne pomysły na grafiki, wyodrębnione ciekawie cytaty oraz zdjęcia.

Gdyby tylko nie ten okropny zapach…