Recenzja książki: Tajemnice Fatimy. Największy sekret XX wieku

Recenzuje: Damian Kopeć

Szeroki kontekst objawień fatimskich

O wydarzeniach z 1917 roku w Fatimie powstało bardzo wiele książek. Pisano w nich o objawieniach entuzjastycznie, krytycznie, prześmiewczo, z różnych punktów widzenia, do różnych grup odbiorców. Szukano prawdy o tamtych dniach, szukano sensacji, analizowano tak bardzo elektryzujące ludzi poszukujących sensacji ujawnione i nieujawnione tajemnice. Oceniano przesłanie fatimskie, uwzględniając aktualną wiedzę i wydarzenia historyczne.

Książka Tajemnice Fatimy. Największy sekret XX wieku autorstwa Grzegorz Górnego i Janusza Rosikonia jest bardzo szerokim, mocno osadzonym w historii spojrzeniem na fenomem Fatimy z perspektywy stu lat, które upłynęły od tamtych wydarzeń. Można powiedzieć, że jest to książka-album, zgromadzony bowiem w niej materiał fotograficzny towarzyszy czytelnikom praktycznie na każdej stronie, uzupełniając słowa obrazem nieraz silniejszym w wymowie niż pojedyncze zdanie.

Wędrówkę śladami objawień fatimskich autorzy zaczynają od próby zabójstwa papieża Jana Pawła II z maja 1981 roku. Pod koniec książki wracają do tych wydarzeń, spinając całość swoistą klamrą. Nie kończą, oczywiście, opowieści na roku 1981, pokazując jak postawa kolejnych papieży i poszczególne wydarzenia historyczne wpisują się w wypełnianie się treści portugalskich objawień.

Tajemnice Fatimy. Największy sekret XX wieku jest spojrzeniem na losy świata w XX wieku. Na wypełnianie się prorockiej części przesłania Maryi, przekazanego przez trójkę niepiśmiennych dzieci. Autorzy książki są zdania, że losy ludzi, społeczeństw, narodów nie są zdeterminowane. Treść objawień fatimskich mówi wprost, że zdarzenia mogą potoczyć się różnymi drogami i że nic nie jest z góry przesądzone. Wszystko zależy od postawy ludzi - nie tylko tych wpływowych, którzy decydują o losach świata, ale również tych zwykłych. Można uznać to za niezwykle pozytywne, że w świetle przesłania Fatimy nie potwierdza się często głoszony determinizm dziejowy i swoista beznadziejność losów jednostki, wyrażająca się w braku wpływu na swój los. Proroctwa owe mają taki sam sens, jak chociażby te pojawiające się na kartach Biblii. Są zapowiedzią ewentualnych strasznych wydarzeń, uwarunkowanych postawą konkretnych ludzi. Mówią też o tym, że losy ludzi i świata nie rozgrywają się przy milczącej obojętności Boga. Objawienia fatimskie wprost głoszą realny wpływ Boga na historię - czasami chociażby poprzez zaniechanie ingerencji w zło, którego autorem jest sam pełen pychy człowiek.

Dużo miejsca poświecone zostaje w książce tej części objawień, które mówią o błędach pochodzących z Rosji i rozprzestrzeniających się na cały świat. Zdaniem autorów chodzi o ateistyczną i wrogą wszelkiej religii - zwłaszcza chrześcijaństwu - ideologię komunistyczną, najpełniej realizowaną w imprerium sowieckim, nazwanym kiedyś przez prezydenta Ronalda Reagana imperium zła. Pokazują oni, jak komunizm podbijał świat, jak zdobywał serca intelektualistów, ludzi kultury i nauki, którzy - barwnie nazywani przez Stalina pożytecznymi idiotami - pozostawali ślepi na losy setek tysięcy ofiar ideologii budującej jakoby „raj na ziemi" - jedyny ustrój pełnej sprawiedliwości społecznej. Autorzy dokumentują zbrodniczy charakter reżimów komunistycznych na całym świecie, praktycznie nie znajdując żadnego kraju, w którym ta ideologia przyniosłaby zawsze obiecywane pokój, wolność, równość, dobrobyt. Na licznych przykładach obrazują myśl zawartą w Ewangelii według św. Mateusza: Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców. Pokazują, że ułudą jest, że będące integralną częścią ideologii takich jak komunizm czy faszyzm nienawiść, terror, powszechne mordy, kłamstwa, odrzucenie moralności (tak dobrze widoczne w dwóch totalitarnych ideologiach wyrosłych z tego samego pnia filozoficznego), pogarda dla jednostki, która jest - jak głosił piewca rewolucji Majakowski - bzdurą, zerem, przyniosą trwałe dobre owoce.

Tajemnice Fatimy to historia XX wieku, historia świata i losów Kościoła w owym świecie. To z jednej strony pokazanie kontekstu religijnego objawień, a z drugiej - recepcji przesłania z Fatimy zarówno wśród wierzących, jak i sceptycznie nastawionych. To pokazanie odbioru i realizacji zawartych w objawieniach próśb Maryi przez władze kościelne, opisanie losów tajemnicy fatimskiej, której poszczególne części były ujawniane z niezwykłą ostrożonością. To zastanawianie się, czy już wypełniło się całe proroctwo, a jeśli nie, to co może nam przynieść nadchodzący czas.

Książkę Tajemnice Fatimy czyta się bardzo dobrze. To kwestia ciekawego stylu, świetnie dobranych fotografii, zebrania w jednym miejscu wielu faktów i ciekawostek, podania treści w atrakcyjnej formie. Lektura nie nuży, nie męczy. Nie jest to wszak praca naukowa, a raczej dzieło popularyzatorskie, oparte nie tylko na licznych lekturach, lecz również na rozmowach ze świadkami czasów, na poszukiwaniach i głębokim osobistym zaangażowaniu w odkrywanie tajemnic Fatimy.