Recenzja książki: Sztuka uprawiania róż z kolcami

 

Galilee Garner, zwana Gal, ma trzydzieści sześć lat. Mieszka w Santa Jimenez, w środkowej Kalifornii, niedaleko San Luis Obispo. Na co dzień jest nauczycielką biologii w szkole katolickiej. Gdy kończy pracę, poświęca się całkowicie swej życiowej pasji. Hoduje róże, niezwykłe róże Hulthemia. Jej marzeniem jest stworzenie zupełnie nowej róży z tego gatunku i wprowadzenie jej na rynek. Ogromne nadzieje pokłada w jednej z nich, pomarańczowej hulthemii z czerwonym środkiem, którą udało się jej wyhodować, roboczo nazwanej G42. Marzy, by jej róże przyjęto do ogrodów testowych Amerykańskiego Towarzystwa Różanego.

 

Gal nie jest jednak zwykłą nauczycielką biologii i hodowczynią róż. Wszystko bowiem, co robi, swą pracę i życiową pasję, musi podporządkować wymaganiom, jakie stawia przed nią jej ciało i rządząca nim choroba. Jej nerki przestały działać w dzieciństwie. Musiała poddać się przeszczepom. Niestety, efekty nie były tak trwałe, jak można by oczekiwać i Gal po raz kolejny czeka na dawcę. Do czasu, gdy nie znajdzie się odpowiednia dla niej nerka, musi poddawać się dializom, które są wyczerpujące i uciążliwe, lecz ratują jej życie.

 

Choroba nie tylko ogranicza fizycznie Gal. Wpływa też na jej psychikę, na sposób patrzenia przez nią na świat i na innych ludzi. Tworzy swoisty kontekst i pryzmat. Sprawia, że kobieta jest całkowicie skupiona na sobie. Gal jest osobą silną. Musi taka być, by nadal walczyć o swe życie. Jednocześnie jednak wydaje się przeczulona na swym punkcie i bardzo nieufna wobec innych, którzy w jej mniemaniu patrzą na nią tylko przez pryzmat jej choroby. Tworzy wokół siebie pancerz ochronny. Niewielu jest w stanie się przezeń przebić i odkryć "prawdziwą Gal". Bohaterka jest bardzo podobna do róż hulthemia, które kocha i hoduje. Są wymagające i nieugięte, radzą sobie świetnie, o ile zapewni się im warunki niemal niemożliwe do stworzenia. To świat musi dostosować się do Gal, a nie ona do świata. Sprawia to, że kobieta żyje tylko połowicznie. Brak w jej życiu prawdziwej radości i miłości.

 

Nieoczekiwanie w uporządkowanym życiu Gal pojawia się Riley, dawno niewidziana siostrzenica. Dziewczyna to piętnastoletnia córka jej siostry Becky, rodzinnej "czarnej owcy", z którą Gal praktycznie nie utrzymuje kontaktów. Riley stawia cały świat Gal do góry nogami. Bohaterka musi zająć się dziewczyną pod nieobecność jej matki i w błyskawicznym tempie przejść przyśpieszony kurs rodzicielstwa. Gal musi nauczyć się też żyć nie tylko dla siebie. Nie będą to lekcje proste i przyjemne, lecz sprawią, że bohaterka odkryje, co jest w życiu najważniejsze i nauczy się, co to znaczy "żyć naprawdę".

 

Powieść Margaret Dilloway jest mądra, ciepła i wzruszająca. Bardzo poruszająca. Skłania do przemyślenia spraw, o których myślimy rzadko lub wcale. To piękny i poruszający hołd złożony życiu, ludzkiej miłości do niego i opowieść o codziennej walce o kolejny życiodajny oddech. To pochwała ludzkiej woli walki, wytrwałości w pokonywaniu przeszkód. Margaret Dilloway pięknymi słowami wskazuje też na te wszystkie znane i może ciut oklepane, lecz niezmienne prawdy o tym, że w życiu najważniejsze są miłość, zaufanie i troska o drugiego człowieka.

 

Na koniec warto poruszyć jeszcze tylko jedną kwestię. Rzadko kiedy czytamy podziękowania autora zawarte w książce. To zazwyczaj ciąg nazwisk, które niewiele bądź nic nie mówią czytelników. Nie wypływają one na treść książki ani na jej odbiór. Tym razem warto po nie sięgnąć. Sztuka uprawiania róż z kolcami to bowiem hołd złożony Deborah Dilloway, szwagierce pisarki, jej woli życia i pragnieniu czerpania z niego pełnymi garściami. Poruszają i skłaniają do refleksji ostatnie słowa autorki: Proszę, zastanówcie się nad podpisaniem zgody na pobranie waszych organów, by pomóc osobom takim jak ona.