Recenzja książki: Szkolne kumpele. Aktorki ze Srebrnych Wież

Recenzuje: Damian Kopeć

Szkolne przedstawienie

Srebrne Wieże - prywatna, dość ekskluzywna szkoła z własnym internatem. Nie wszystkich na nią stać, bo czesne nie jest tu małe. Wiele uzdolnionych dzieci uczy się w Srebrnych Wieżach dzięki stypendiom. Mia świetnie gra na fortepianie, Grace ma stypendium sportowe. Jess ma wielki talent plastyczny. Katy... to wyrocznia mody. Naomi, afrykańska księżniczka, jest śliczna i bardzo mądra. A Georgie, główna bohaterka tej powieści? Jest zafascynowana teatrem i grą aktorską. Dziewczyny tworzą w miarę zgraną paczkę przyjaciół, typowych kumpelek z jednego pokoju. Żyją w swoim świecie, dosyć mocno zawężonym: ciuchy, sprawy szkolne, zajęcia dodatkowe, nauka, plany, zabawa, marzenia.

Georgie chce zagrać w sztuce Zamki na lodzie, adaptacji klasycznej powieści Małe kobietki Louise M. Alcott. Koniecznie chce zagrać jedną z głównych ról, jednej z czterech sióstr, Amy. Teatr i występy to wielkie marzenie jej życia. Jako uczennica młodszej klasy nie ma zbyt wielkich szans na wybór, choć z uporem stawia wszystko na jedną kartę. Tę rolę chce też bowiem zdobyć Cara, bardzo utalentowana koleżanka ze starszej klasy. Patrzy ona na jedenastoletnią rywalkę z góry i dziewczyny od początku pałają do siebie nieskrywaną niechęcią. Georgie żyje tylko przygotowaniami do castingu. Zaniedbuje lekcje, nie potrafi się skupić na niczym innym. Ma wielkie nadzieje, duże ambicje i bardzo mało dystansu czy zdrowego rozsądku. Kumpelki nie mają na nią wpływu.

„Jeśli zamierzacie ubiegać się o jedną z ról, miejcie to w pamięci. Praca w kółku teatralnym daje wiele radości, ale wymaga też solidnej pracy i sporych wyrzeczeń. Koniec z innymi zajęciami pozalekcyjnymi, oglądaniem telewizji. Zamiast oddawać się takim przyjemnościom trzeba wkuwać tekst.”

Georgie Henderson to wszystko nie przeraża. Ona chce grać. Czy jednak zdobędzie wymarzoną rolę? Czy nauczy się czegoś w czasie przygotowań do przedstawienia? Jak to wszystko będzie wyglądać i jaki będzie finał całego przedsięwzięcia?

Powieść pokazuje pewien wycinek życia, dość w sumie wąski. Elitarna szkoła, doskonale wyposażona. Wyidealizowana tak, jak życie jej uczniów. Świat nastolatek uczących się tutaj jest dosyć uproszczony. Nie mają one wielu obowiązków poza nauką i własnymi zainteresowaniami. Są w miarę zadowolone, zajęte sobą i swoimi sprawami. Książka pokazuje to wszystko prosto i dosyć schematycznie. Proste są emocje, podziały, oceny innych. Ile nastolatek ma w rzeczywistości styczność z takim światem? Niewiele. Można zatem jakoś zrozumieć chęć oderwania się od mniej kolorowej rzeczywistości i zanurzenia w atmosferę tej współczesnej, barwnej bajki.

Sytuacje nie są bardzo skomplikowane, można też przewidzieć kierunek rozwoju fabuły. Proste są emocje i myśli, koncentracja na sobie i swoich problemach. Autorka nieźle za to pokazuje swoisty egocentryzm nastolatków, zmienne nastroje, przesadne i nieustannie targające nimi silne emocje. Potrafi też wycisnąć z czytelników łezkę wzruszenia. Georgie jest tutaj narratorem, opisuje wydarzenia ze swojego punktu widzenia.

Książka jest sprawnie napisana. Jest rozrywką, w sumie niezbyt wyrafinowaną, łatwą i lekką w odbiorze. Może trochę razić schematami i uproszczeniami, przynajmniej bardziej wyrobionych czytelników. Jest ładnie wydana, z dość niebanalną okładką. To rzecz głównie dla nastolatek, tych powyżej dziesięciu lat.