Recenzja książki: Szkoła duchów

Recenzuje: mrowka

Druga część opowieści Louise Arnold, „Szkoła duchów” to tom, po który znacznie lepiej sięgnąć po lekturze „Niewidzialnego Przyjaciela”. Przede wszystkim – autorka nie powtarza podawanych już wcześniej informacji, albo czyni to bardo rzadko, co sprawia, że na początku nie do końca wiadomo, dlaczego tylko Tomek widzi duchy i tylko on może z nimi rozmawiać, dlaczego akurat wokół niego skupia się cała plejada zjaw.

Na szczęście Louise Arnold prowadzi narrację tak, że równie dobrze można czytać „Szkołę duchów” jako osobną powieść. Tym razem szkolni dręczyciele upatrzyli sobie na ofiarę małego Franka Długopolskiego. Zaszczuty dzieciak ucieka przed prześladowcami, nie wiedząc o tym, że jest obserwowany. Grupa duchów pod wodzą Szarego Artura pilnie słucha wykładu, robi notatki i podsuwa pomysły, jak pomóc Frankowi. Jak się okazuje – Szary Artur, dotąd jedyny Niewidzialny Przyjaciel – postanowił zwiększyć grono niewidzialnych pomocników i wyszkolić odpowiednie kadry. Siedzibą szkoły będzie dom Tomka. Tomkowi Złotemu ciężko nawet pomyśleć o rzeszach duchów przebywających odtąd w jego pokoju i na strychu, ale przecież chce ułatwić życie młodszym kolegom, chce, by dzieci były szczęśliwe, a posiadanie Niewidzialnego Przyjaciela jest w końcu gwarantem dobrego samopoczucia. Szary Artur jako prekursor tego duchowego zawodu sam odkrywał wszystkie jego tajniki, metodą prób i błędów uczył się, jak pomagać ludziom. Teraz swoją wiedzą i doświadczeniem dzieli się z duchami, które chciałyby pójść w jego ślady. Jednak nie wszystko opiera się na motywie szkoły dla Niewidzialnych Przyjaciół. O ile poprzednio w niemałych tarapatach znalazł się Tomek, a duchy połączyły swoje siły, by go uratować, o tyle teraz to Tomek może pomóc przezroczystym zjawom. Duchy zaczynają się bać – część znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Wkrótce wychodzi na jaw, że to legendarny Kolekcjoner, postać, którą straszy się małe duchy, naprawdę istnieje. Istnieje i… łapie zjawy. Szary Artur i jego znajomi są przerażeni – w każdej chwili mogą zniknąć, stracić możliwość istnienia. Dla duchów wizyta Kolekcjonera oznacza pewną śmierć. Tomek nie może opuścić przyjaciół w potrzebie, teraz ma okazję odwdzięczyć się za pomoc udzieloną mu w starciu z doktorem Brązem.

Klasyczna powieść młodzieżowa. Książka, która pozwala czerpać przyjemność z lektury. Ciekawie rozwijana fabuła sprawia, że młodzi czytelnicy chcą poznawać przygody sympatycznych bohaterów. Więcej tu humoru i zapewne dla równowagi – więcej strachu związanego z nienazwanym, zmetaforyzowanym umieraniem. Tomek odkrywa w sobie nieznane dotąd pokłady odwagi – musi w końcu stawić czoła pogromcy duchów, jest ich jedynym wybawicielem. Jak w poprzednim tomie, tak i tutaj duży nacisk kładzie się na sprawy zaufania, odpowiedzialności, przyjacielskiej postawy. Przyjaciele mogą nawet na siebie nawrzeszczeć – jeśli tylko mają na uwadze dobro drugiego. W „Szkole duchów” większa jest liczba pierwszoplanowych bohaterów – ważni są przedstawiciele poszczególnych gatunków zjaw.

Warta uwagi jest konsekwencja w tworzeniu pozarealnego świata, pomysłowość autorki i siła przekonywania. „Szkoła duchów” jest też bardziej baśniowa niż tom poprzedni. Więcej tu magii, wyobraźniowych wynalazków, więcej przenośni. Warto na tę książkę zwrócić uwagę – choćby dlatego, że wprowadza czytelników w niepowtarzalną atmosferę. „Szkoła duchów” jest świetną pozycją lekturową dla najmłodszych, ale spodoba się i ich starszemu rodzeństwu.