Recenzja książki: Struny pragnień
Recenzuje: truskawka2
Klara samotnie wychowuje synka chorego na autyzm. Franek jest nadwrażliwy na dotyk (nie można go więc przytulać), hałas, zapachy. Każda zmiana rytmu dnia wywołuje u niego ataki agresji. Uwielbia: absolutną rutynę, serek waniliowy, pianę z płynu do kąpieli i delfiny. Porozumiewa się ze światem przy pomocy powtarzania zasłyszanych słów lub krzyku. Zmagania chłopca i jego matki poznajemy na stronach książki. Zmagania nie tylko z codziennością, ale też z niezrozumieniem, agresją czy pogardą ze strony innych ludzi.
Struny pragnień brzmią smutno. Ale tu i ówdzie przebija się nieśmiało nutka nadziei.
dr Kalina Beluch
Kup książkę Struny pragnień
Zobacz także
Powiedzenie, że człowiek uczy się na błędach nie dotyczy Hani. Wciąż powiela schematy i kurczowo trzyma się złudzeń. Kolejne związki przynoszą rozczarowanie...
Maria, Kuba, Elżbieta, Dorota, Olga, Jaśmina, Ala, Jacek. Co ich łączy? Z pozoru nic. A jednak ich życiowe ścieżki się przecinają. I pozostawiają trwały...
