Recenzja książki: Struny pragnień
Recenzuje: truskawka2
Klara samotnie wychowuje synka chorego na autyzm. Franek jest nadwrażliwy na dotyk (nie można go więc przytulać), hałas, zapachy. Każda zmiana rytmu dnia wywołuje u niego ataki agresji. Uwielbia: absolutną rutynę, serek waniliowy, pianę z płynu do kąpieli i delfiny. Porozumiewa się ze światem przy pomocy powtarzania zasłyszanych słów lub krzyku. Zmagania chłopca i jego matki poznajemy na stronach książki. Zmagania nie tylko z codziennością, ale też z niezrozumieniem, agresją czy pogardą ze strony innych ludzi.
Struny pragnień brzmią smutno. Ale tu i ówdzie przebija się nieśmiało nutka nadziei.
dr Kalina Beluch
Kup książkę Struny pragnień
Zobacz także
Życie nie rozpieszcza pielęgniarki Hani. Wychowana przez ojca nieumiejącego okazywać uczuć oraz zgorzkniałą babcię szuka czułości u niewłaściwych mężczyzn...
Powiedzenie, że człowiek uczy się na błędach nie dotyczy Hani. Wciąż powiela schematy i kurczowo trzyma się złudzeń. Kolejne związki przynoszą rozczarowanie...
