Recenzja książki: Stokrotne dzięki! Podróż wdzięczności.
Recenzuje: Danuta Szelejewska
Cechą niezwykle cenną jest umiejętność doceniania tego, co nas otacza. Wdzięczność, bo o niej tu mowa, podnosi poziom dobrego samopoczucia, umożliwia dostrzeganie pozytywnych elementów życia oraz zwiększa poczucie szczęścia. Niewielka książeczka (format niemalże kieszonkowy) Stokrotne dzięki! to najlepsza Podróż wdzięczności przez zwykłą, szarą codzienność każdego z nas. Owoce tej podróży, jak wynika z lektury, przynoszą same korzyści.
Punktem wyjścia rozważań A.J. Jacobsa stał się… kubek porannej kawy. Autor, przemierzając swój wielki szlak kawowej wdzięczności, rozpoczyna od końca (od pełnego kubka kawy): prowadząc czytelnika do mieszczącej się w pobliżu miejsca jego zamieszkania lokalnej kafejki Joe Coffee, poznaje go z baristką i degustatorem, od których w dużej (o ile nie największej) mierze zależy poziom samopoczucia człowieka spragnionego porannej kawy. Z każdym kolejnym rozdziałem autor cofa się o jedno ogniwo w łańcuchu wdzięczności. Analizuje charakterystyczne cechy kubków (proste i eleganckie wieczko z firmowym logo oraz osłonka). Przygląda się pracy mistrzów prażenia ziaren kawy. Cieszy go powszechna dostępność i poprawa jakości umożliwiającej zaparzenie kawy wody pitnej. Wdzięczny jest również przewoźnikom, ludziom dostarczającym niezbędne surowce, a także plantatorom.
A.J. Jacobs w swoich przepełnionych optymizmem rozważaniach posiłkuje się przemyśleniami psychologów, poetów, sięga nawet do ery paleolitu. Cytuje fragmenty maili oraz przytacza relacje z podróży. W lekturze znaleźć można liczne porównania i szczegółowe wyjaśnienia trudnych zwrotów. Wykazana została wzajemna zależność (nawet asfaltu z kawą). Jest także zestawienie argumentów (za i przeciw) dotyczących uprawy oraz picia kawy. Niektóre cytaty zapisano w postaci wcięć, co czyni tekst bardziej przejrzystym. Pomocą służą również przypisy oraz zabawne ilustracje (w odcieniach szarości) autorstwa Claire Merchlinsky, przedstawiające osoby (od baristki do plantatorów) zatrudnione (bezpośrednio lub pośrednio) przy produkcji kawy. Oczywiście nie tylko tym osobom należy się wdzięczność. Wszystkich jest ponad tysiąc, a zostały one wymienione (z podaniem imienia, nazwiska i pełnionej funkcji) w rozdziale Tysiąc podziękowań.
Publikacja Wydawnictwa Relacja zawiera mnóstwo użytecznej wiedzy i ciekawostek. Ponieważ zaprezentowane przez Jacobsa rady są praktyczne – i co ważne – brzmią przekonująco, dobrze by było, gdyby Projekt Wdzięczność spotkał się z powszechnym uznaniem. Bo czyż nie jest tak, jak twierdzi Cyceron, iż wdzięczność jest największą z cnót?
