Recenzja książki: Soc, pop, post. Portrety gwiazd

Recenzuje: Justyna Gul

Zanurzone w muzyce

Odwilżowcy, idealiści wierzący w zwycięstwo dobra nad złem wyznawcy „socjalizmu z ludzka twarzą”. Ich pokoleniowym przeżyciem był Październik `56. Na nim zbudowali swój założycielski mit „Pięknych dwudziestoletnich”. Byli generacją, która przekroczyła stalinizm i na krótki moment zanurzyła się w wolności. Poczuła powiew indywidualizmu, egzystencjalizmu i europejskiej awangardy – tak o przedstawicielach „dzieci października”, młodzieży PRL, pisze Małgorzata Terlecka-Reksnis. Dziennikarka, która współpracowała m.in. z „Twoim Stylem”, „Rzeczpospolitą” oraz „Zwierciadłem”, tym razem oddaje w ręce czytelników książkę wyjątkową, pozwalająca nie tylko wrócić wspomnieniami do dawnych lat, ale również poznać szereg postaci, kobiet, które wywarły znaczny wpływ na ówczesne środowisko kulturalne i odbiorców ich twórczości, a co więcej – do dziś na różne sposoby obecne są w przestrzeni twórczej.

Soc Pop Post. Portrety gwiazd to prawdziwa perełka na rynku, opublikowana nakładem wydawnictwa MG. Znajdziemy tu portrety takich wybitnych osobowości, jak Agnieszka Osiecka, Kalina Jędrusik, Urszula Dudziak, Kora, Renata Przemyk, Edyta Bartosiewicz, Edyta Geppert, Ewa Bem i Anna Maria Jopek. Wszystkie te kobiety w rozmowach, przeprowadzonych przez dziennikarkę na przestrzeni wielu lat, od 1985 do 2013 roku, odkrywają przed czytelnikami swoje nieznane oblicza, zdradzają sekrety z życia prywatnego, wspominając przy tym o ludziach i wydarzeniach dla nich ważnych.

Podróż do przeszłości rozpoczynamy spotkaniem z Agnieszką Osiecką, która mówi: Uformował mnie łańcuch przypadków, trochę czasy, w których żyjemy i samotność. Znam tysiące ludzi i tysiące ludzi zna mnie, ale kołaczę się samotnie. Bo znam wszystkie wyspy, ale nie mam portu. Poetka wspomina początki swojej kariery, córkę Agatę, willę przy starym forcie, uczucie do młodszego o niemal połowę dziennikarza zaangażowanego w opozycję. W jej słowach odnajdziemy również echo przemian politycznych, Osiecka mówi również o wydaniu Szpetnych czterdziestoletnich w 1985 roku, która to książka wzbudziła falę sprzeciwów.

Terlecka-Reksins przedstawia nam również Kalinę Jędrusik, z którą wspominamy występy w Teatrze Kameralnym, pracę przy Kabarecie Starszych Panów czy „dosmucanie” (jak nazwali jej występy w IV programie, zatytułowanym „Kaloryferia” Jerzy Wasowski i Jeremi Przybora). Następnie wraz z „Magic Lady”, czyli Urszulą Dudziak, wkraczamy w szalone lata 60. Piosenkarka wspomina swoje momenty wzlotów i upadków, wraca do chwili, kiedy odkryła potencjał swojego głosu, mówi o porzuceniu przez Michała Urbaniaka, o jazzie, o życiu bliskim cyganerii.

Lata 70. i 80. XX wieku oznaczają spotkanie z Korą oraz Edytą Geppert. Czytamy o Oldze Jackowskiej i historii jej pseudonimu, o pisaniu tekstów i hipisowskich doświadczeniach. Edytę Geppert spotykamy na Saskiej Kępie, gdzie słuchamy piosenek Bułata Okudżawy i szant Jerzego Porębskiego. Piosenkarka wspomina również swój ślub w grudniu 1985 roku, na kasecie wideo oglądamy wraz z nią debiut na festiwalu w Opolu, wyruszamy również do Chałup.

Kolejne strony książki oznaczają spotkanie z Ewą Bem, która deklaruje swoją gotowość do dalszej pracy, mówiąc: Jestem silnie pobudzona i nastawiona energetycznie do planów, a także z Edytą Bartosiewicz, którą dziennikarka spotkała po raz pierwszy w momencie, kiedy „Jenny” była na szczycie list przebojów. Odwiedzamy również Nowy Prokocim, gdzie mieszka Renata Przemyk, zaś na sopockim molo spotykamy Annę Marię Jopek.

Wszystkie te rozmowy, chwile spędzone w gronie tak znakomitych artystek, czynią książkę Soc Pop Post niezwykłą przygodą i podróżą w czasie, w którą wyruszamy z prawdziwą przyjemnością i zaciekawieniem. Niektóre wydarzenia wyłaniające się ze słów bohaterek publikacji pamiętam osobiście, niektóre są mi znane tylko ze starych gazet czy programów. Mimo tego znalazłam w książce mnóstwo "smaczków" i ciekawostek, a przede wszystkim miałam okazję spojrzeć na wszystkie artystki nie tylko z perspektywy widza, uczestnika koncertów, ale również z pozycji rozmówcy. Dzięki Małgorzacie Terleckiej-Reksins wróciłam również do starych utworów artystek, przeglądając zamieszczone w książce zdjęcia i zatapiając się w dźwiękach muzyki…