Recenzja książki: Rodzina Pompadauz. Zamelinowana świnia

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Jeśli czytelnikowi wydawało się, że po dwóch tomach niesamowitej i niezwykle zabawnej serii Rodzina Pompadauz bohaterowie powieści niczym już czytelnika nie zaskoczą, to był on w wielkim (jak obwisły brzuch cesarzowej Ingeborg) błędzie. Przygody małych i dużych bohaterów serii Franziski Gehm dopiero nabierają rozpędu, a nie spodziewający się tak zwariowanych zwrotów akcji czytelnik będzie kolejnym, trzecim tomem po prostu zachwycony. Rodzina Pompadauz. Zamelinowana świnia jest bowiem jeszcze bardziej komiczna niż dotychczasowe tomy serii.

Kasmiranda, Jonni i Melusine wraz ze swoim przyjacielem z przyszłości – Milfordem próbują ogarnąć bałagan, jaki sprawiła ich niespodziewana podróż w czasie. Kiedy dzieci wraz pracownikami hotelu „Piękne Chwile” wiedzą już, dlaczego znaleźli się w roku 2011, a nie wiodą spokojnego jak dotychczas życia w roku 1912, postanawiają wziąć się do roboty. Bohaterowie zdają sobie sprawę z tego, że aby wrócić do czasów sobie współczesnych, muszą naprawić karuzelę czasu, dzieło właściciela hotelu i ojca Kasmirandy, Augusta Pompadauz. W tym celu muszą znaleźć kilka brakujących części, w tym magiczny kompas. Nie tracąc nawet chwili na zastanowienie, dzieci i dorośli ruszają na pełne przygód poszukiwania.

Oczywiście w powieści nie obejdzie się bez zabawnych sytuacji i nietuzinkowych zbiegów okoliczności. Przybysze z początków XX wieku muszą, tak jak ich rówieśnicy, chodzić do szkoły. Szkoły, która bardzo odbiega standardami i realiami od tego, co dzieci zapamiętały z 1912 roku. To oczywiście generuje komiczne wydarzenia i dwuznaczne dialogi, a co za tym idzie - bawi czytelnika do łez. 

Jednak punktem kulminacyjnym trzeciej części serii jest naprawa karuzeli czasu i kompletowanie zagubionych części. Czytelnik, zaczynając przygodę z Zamelinowaną świnią, nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, gdzie młodzi i nieco starsi poszukiwacze kompasu go zabiorą. Naprawdę trudno przewidzieć taki rozwój sytuacji. Autorce, Franzisce Gehm należą się więc spore wyrazy uznania.

Akcja powieści płynie błyskawicznie. Kolejne zaskakujące wydarzenia gonią, a potem wyprzedzają poprzednie, dzięki czemu od lektury naprawdę trudno się oderwać. Znając już sytuację mieszkańców hotelu Piękne Chwile i orientując się w ich planach oraz zamiarach, czytelnik oczekuje kolejnych ciekawych przygód i zaskakujących zwrotów akcji. I to właśnie otrzymuje. To bardzo ważne, zwłaszcza w kontekście powieści dla starszych dzieci i młodzieży. W tego rodzaju publikacjach często zdarza się, że z tomu na tom akcja staje się coraz mniej interesująca, a autor sprawia wrażenie, jakby nie chciał lub nie potrafił sensownie zakończyć serii. Pierwsze trzy tomy Rodzina Pompadauz są przykładem serii przemyślanej, która z tomu na tom coraz bardziej zachwyca i tylko wzmaga apetyt czytelnika. 

Chociaż może się to wydawać dziwne, w kolejnym tomie przygód pojawia się niewielu „nowych” bohaterów. Jednak nawet i oni nie odgrywają pierwszych skrzypiec. Trzon stanowią wciąż te same, znane z poprzednich części postaci, które jedynie nabierają jeszcze więcej barw. Czytelnik wciąż na nowo odkrywa ich wbrew pozorom skomplikowane charaktery i osobowości, raz po raz czerpiąc przyjemność z sytuacji, jakie bohaterowie swoimi poczynaniami generują. 

W powieści czytelnika bawić będzie niemal wszystko. Od bohaterów poczynając, poprzez śmieszne wydarzenia i sytuacje, a na dialogach, ironii i języku kończąc. Książka Franziski Gehm jest przemyślana, sprawnie i spójnie skonstruowana, a dzięki temu lekka i łatwa w odbiorze. Czego chcieć więcej, sięgając po relaksującą i zabawną serię?

Rodzina Pompadauz. Zamelinowana świnia to fascynująca kontynuacja znakomitej serii kierowanej przede wszystkim do nastoletnich czytelników. Zamieszczone na wstępie do trzeciego tomu wprowadzenie i streszczenie części wcześniejszych sprawiają, że Zamelinowaną świnię można czytać bez znajomości tomu pierwszego i drugiego. Nie oznacza to jednak, że warto z lektury wcześniejszych tomów rezygnować. Trzeba wręcz podkreślić, że byłaby to dla czytelnika niepowetowana strata.