Recenzja książki: Rodzina Pompadauz. Bardzo wredna pułapka

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Po znakomitej pierwszej części przygód bohaterów serii Rodzina Pompadauz przyszła pora na kolejny tom o nie mniej intrygującym podtytule Bardzo wredna pułapka. Autorka serii, Franziska Gehm, po raz kolejny serwuje czytelnikom doskonałą, świetnie przygotowaną dawkę rozrywki, dobrego humoru i znakomitego dowcipu. Fantastycznej atmosferze powieści towarzyszy, oczywiście, wartka akcja, oryginalni bohaterowie i zaskakujące zwroty akcji. A wszystko to w eleganckiej, spełniającej najwyższe wymagania twardej oprawie z pomysłowymi i starannie przygotowanymi ilustracjami, zamieszczonymi wewnątrz książki.

Kasmiranda Pompadauz, jej ojciec – właściciel hotelu Piękne Chwile, Jonni – syn pokojówki, Papernittowie – goście hotelowi, posterunkowy Knorpel, kucharz Jean Pierre i kilku innych barwnych mieszkańców hotelu na dobre utknęło w XXI wieku. W naszej teraźniejszości (a w swojej dalekiej przyszłości) bohaterowie znaleźli się za sprawą tajemniczej karuzeli czasu, którą skonstruował Pan Pompadauz. Niestety, podczas podróży w czasie karuzela uległa zniszczeniu, elementy wehikułu gdzieś w czasoprzestrzeni zaginęły, a powrót do roku 1912 wydaje się coraz mniej prawdopodobny. Tym razem na bohaterów książki Franziski Gehm czeka misja odnalezienia kluczyka do stacyjki karuzeli czasu. O tym, że jest to kluczyk nietypowy, bohaterowie dowiedzą się bardzo szybko. Niestety, na nietypowych mieszkańców hotelu Piękne Chwile ktoś chce zastawić bardzo wredną pułapkę. Kim jest bezwzględny intrygant i czemu ma służyć perfidna zasadzka? Tego dowiedzą się czytelnicy z drugiej części serii Rodzina Pompadauz.

Chociaż wydaje się, że książki Franziski Gehm kierowane są do młodych czytelników, to w rzeczywistości równie dobrze – jeśli nie lepiej – przy lekturze bawić się będą dorośli. Żarty słowne – związane z tym, że nowinki technologiczne dla mieszkańców hotelu Piękne Chwile są przerażające i niezrozumiałe – i sytuacyjne – chociażby ten, w którym rodzina Papenritt marzy, by wsiąść na Titanica, na którego bilety czekają na nich w odległej przeszłości – sprawiają, że niezbędna dawka rozrywki przy lekturze Bardzo wrednej pułapki zostaje zaserwowana z nadwyżką. Na deser (i to bardzo konkretny) autorka podaje pocieszną cesarzową Ingeborg – świnię z obwisłym brzuchem. Zachowanie i przyzwyczajenia świni potrafią każdą, nawet najbardziej mrożącą krew w żyłach sytuację obrócić w lekki żart.

Książka nie byłaby oczywiście tak zabawna i lekka, gdyby nie barwne i nietuzinkowe postaci. Chociaż z założenia lektura kierowana jest raczej do dzieci niż dorosłych, to na kartach książki nawet pozytywni bohaterowie mają swoje "za uszami". Dzieciaki mieszkające w hotelu włamują się do mieszkania staruszki – nieważne, że w słusznej sprawie. Popełniają przecież przestępstwo. Nie ma w powieści bohaterów jednoznacznie pozytywnych i negatywnych. Pozornie dobry bohater może okazać się złym, a zły postanawia zmienić swoje postępowanie i staje się dobry. Ta bardzo ważna nauka płynąca z lektury - nikogo nie należy oceniać zbyt szybko, na podstawie za małej ilości przesłanek - została przez autorkę zaserwowana w przystępny, ale nienachalny sposób.

Na ogromną pochwałę zasługuje także estetyka wydania powieści. Bardzo wredna pułapka to, tak samo jak tom pierwszy - Purkająca świnia z obwisłym brzuchem - książka szyta, wydana w twardej oprawie, z dodatkowymi, mieniącymi się elementami. Także i wnętrze książki nie ustępuje okładce. Na niemal każdej stronie powieści znajduje się mniejszy bądź większy czarno-biały rysunek, stanowiący ilustrację opisywanych wydarzeń. Rysunki są starannie wykonane, z ogromną dbałością o szczegóły. Jeśli w tekście zaznaczono, że nocnik miał utłuczoną rączkę, to na ilustracji oddano faktyczny stan tego przydatnego przedmiotu.

Bardzo wredna pułapka to znakomita kontynuacja fantastycznie rozpoczętej serii autorstwa Franziski Gehm. Powieść wciąga od samego początku, niejednokrotnie czytelnika zaskakuje, a na koniec i tak serwuje nietypowe zakończenie. Tom drugi rozbudzi w czytelniku apetyt na dalsze części przygód mieszkańców hotelu Piękne Chwile – Zamelinowaną świnię i Musztardową lawinę.