Recenzja książki: Rodzina Borgiów

Recenzuje: alison2

Tytuł najbardziej znanej książki Mario Puza znają niemal wszyscy. Problem w tym, że doskonale kojarzymy film oparty na tej powieści, a nie samą książkę. Mario Puzo w 1969 roku opublikował... Ojca chrzestnego – książkę, która po wielu latach pisania na temat sycylijskiej mafii wreszcie zapewniła autorowi względną finansową stabilność. Może nieco dziwić, że ostatnią jego książką stała się Rodzina Borgiów. Z drugiej jednak strony to właśnie tę rodzinę często określa się mianem pierwszej włoskiej mafii...

Rok 1470. Konklawe obiera nowego Zwierzchnika Tronu Piotrowego. Nie ma zgodności co do faworyta, jednak każdy doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że jeśli Konklawe zacznie się przedłużać, racje żywieniowe zostaną mocno okrojone, a w mieście zapanuje bezprawie. Rodrigo Borgia to interesujący kandydat, choć ze względu na jego pochodzenie mało kto wierzy w jego sukces. Tym większe może być zaskoczenie, gdy szala przechyla się na jego korzyść i już wkrótce świat poznaje nowego papieża – Aleksandra VI.

Borgia to uzdolniony strateg, który pragnie rządzić mocną ręką. Niestety, dobro kościoła stawia na równi z interesami własnych dzieci, co wcześniej czy później musi doprowadzić do poważnych konfliktów. Synowie obejmują ważne strategiczne stanowiska, niekoniecznie zgodne z ich zainteresowaniami, córka staje się pionkiem w grze z potencjalnymi sojusznikami. Gdy jednak któremukolwiek z nich dzieje się krzywda, władczy ojciec jest gotów poruszyć niebo i ziemię, byle tylko pomóc. Nie ma ryzyka, którego nie byłby gotów podjąć. Okres papiestwa Aleksandra VI pełen jest więc spisków, sojuszy, morderstw i rozpusty...

Nic dziwnego, że rodzina Borgiów od dawna intrygowała autora. Rodrigo Borgia - przekonany o słuszności własnych poglądów, wymagający bezwzględnego oddania, regularnie ulegający uciechom tego świata. Cezar – początkowo kardynał, choć w sercu - prawdziwy wojownik. Bezwzględny, momentami bardzo okrutny, szaleńczo zakochany we własnej siostrze. Juan – wielka nadzieja papieża, choć w rzeczywistości jednynie rozpustnik i awanturnik. Bez skrupułów uwodzi piękne kobiety, niezależnie od tego, kim są. Nie oszczędza nawet żony własnego brata... Jofre – uważany za rodzinnego „głupka” bez jakichkolwiek talentów. W rzeczywistości to tykająca bomba zegarowa, która w każdej chwili może wybuchnąć i trudno określić zakres spowodowanych przez nią zniszczeń. Wreszcie Lukrecja, uwikłana w niezdrowy związek z własnym bratem. Nieustannie szuka prawdziwej miłości, jednak to jej ojciec i brat decydują, z kim i jak długo ma „prawo” być szczęśliwa. 

Mając do dyspozycji tak niezwykłych bohaterów, chyba nie sposób było napisać słabą książkę. Nawet, jeśli wiele faktów z życia tego rodu jest już doskonale znanych czytelnikom, dosłownie chłonie się każdą kolejną stronę. Puzo miło zaskakuje dużą dbałością o szczegółowość opisu zdarzeń, a także o wierne oddanie realiów tamtych czasów. Niestety, do całkowitego zachwytu odrobinę zabrakło. Początkowo bardzo doskwiera mała ilość dialogów. Być może autor pragnął, by książka była możliwie autentyczna i nie chciał snuć domysłów na temat ewentualnych wypowiedzi bohaterów, jednak w ten sposób pozbawił czytelników części emocji. Co prawda wiemy, jak niegodziwy mógł być na przykład Juan, brak jednak jego osobistego toku myślenia, komentowania i odbierania rzeczywistości. Gdyby nie fakt, że opisane wydarzenia są tak pasjonujące, książka momentami kojarzyć by się mogła ze zwykłym podręcznikiem historii – pojechał tam i tam, zmierzył się z tym i tym, zdobył takie i takie miasta... Szkoda, bo naprawdę niewiele tej powieści brakuje. Mimo tego książka z całą pewnością warta jest uwagi i jeśli tylko czytelnik dobrze wczyta się w opisywaną historię, z trudem będzie w stanie odłożyć książkę na półkę. Rodzina Borgiów to - mimo drobnych wad - po prostu lektura obowiązkowa.